Eerste week in Laos

Sa bai dee allemaal, - Sa bai dee allemaal,

Ik zal jullie een beetje inzicht geven in de situatie waarin ik nu zit, ik heb nu namelijk de cultuurweek al achter de rug ( Jaaa ik weet het oei oei wat gaat de tijd snel) en lig hier in een slaapbus, met muziek in mn oren en lig ik naast vicky uit Engeland en een gezinnetje aan de andere kant, waarvan de man verdacht veel naar hond ruikt. Bijzondere situatie ja. Eerst lagen we gezellig met de vier personen naast elkaar met wie we op pad gaan maar door een creatieve manier werden alleen wij vier verplaatst naar andere random plekken in de bus. Haha kan allemaal hier. Tovh duurde het even voor ik de man serieus nam en doorhad dat hij geen grapje maakte. tot nu toe is het donker en heb ik het gevoel dat we alleen maar bergopwaarts rijden op een berg met alleen haarspeldbochten en gaten in de weg. In deze bus lig ik dus nog ongeveer 10 uur opweg naar luang prabang, als je t opzoekt op internet en in mn lonely planet dan weet je net zoveel als ik nu weet dus geen idee wat we allemaal gaan meemaken dit weekend, maar tijd genoeg om dus eens vlink tijd te vullen met het typen van mn blog. Er bestaat dus een redelijk grote kans dat dit een fikse blog word. Maarja lezen is op eigen risico. Lekker voor de zondagmiddag, niet :)) als jullie allemaal lekekr aan het genieten zijn van de pepernoten en gezelligheid met familie. Ik kan niet wachten om morgen mijn eigen kadootje open te maken wat ik mee heb gekregen. Maar hier dus de beschrijving vanaf Phnom Penh tot en met de eerste week in Laos en alles wat daarbij hoort. Het zal je misschien verbazen maar ik maak nog veel meer mee dan ik hier kan beschrijven :). Veel leesplezier.

Het tweede deel van mijn reis is begonnen. Op maandag ben ik aangekomen in Vientiane, de hoofdstad van Laos, toen ik werd opgehaald bij het guesthouse in Phnom Penh was het afscheid nemen natuurlijk noet leuk, het Is heel raar om weg te gaan van de plek waar het zo leuk was en er zulke leuke mensen waren. Al zullen ze vast wel wat Jantina acties van me onthouden, zoals het vastzitten met mn vingers in het pinautomaat of het niet genoeg riel bij me hebben om de tuktukman te betalen die me naar het vliegveld bracht, dat soort kleine dingetjes haha.

Maar na ruim een uur was ik al in Vientiane, het was even een heel gedoe om een visa aan te vragen maar na al het papierwerk kon het beginnen. Tja en dat begon al goed, jullie kennen die rij met mensne wel die allemaal een naambordje vasthouden om iemand op te wachten. Nou toen ik uit de hal kwam stonden er dus ongeveer 30 man met zo'n bordje. En ik ben ongeveer drie x langsgelopen om te kijken of mijn naam of organisatie erbij stond. Nou nee.. Haha dus ik dacht ik wacht gewoon lekker tot ik zie waar ik heen moet. En toen kwam er een heel klein mannetje, voor zover ik nu weet heet hij stikkie, en hij vroeg of ik vrijwilliger was, het blijkt dus dat mijn organisatie meerdere namen heeft, moet je maar net weten haha. Maar na wat geld gepint te hebben, wat even een hele uitdaging was omdat ik nu van Dollars naar riel naar bath en nu naar kip moest omrekenen in een week tijd. Met 50000 kip moest ik de week wel doorkomen zei die. Okee prima pinnen we dat.

Onderweg viel me op dat Vientiane veel schoner is dan Phnom Penh en dat er niet zoveel gebeurd op straat. Misschien nog wel minder dan in een Nederlandse stad maar meer in zoals in een dorp. Dat was dus wel even een hele verandering. toen ik bij het guesthouse aankwam was het echt even wennen, en eerlijk gezegd nog steeds wel. In Phnom Penh voelde ik me sneller op mijn gemak en thuis. Het is een aardig rommelig guesthouse en al snel merkte ik door de verhalen van de andere vrijwilligers dat de organisatie ook aardig rommelig is.

We zullen beleven hoe dat de rest van de maand gaat.

Zondag ontmoette ik drie andere vrijwilligers die ook nieuw waren en samen hebben we deze week de cultuurweek gedaan. Maandagochtend zijn we naar een cope centrum geweest, een opvangcentrum voor mensen waarvan hun armen of benen zijn geamputeerd.

Eerlijk gezegd dacht ik eerst dat het alleen was om ons zover te krijgen om te sponsoren. Zo van hè er komen rijke blanke mensen laten we die gelijk meenemen naar een centrum waar ze kunnen zien hoe slecht mensen het hebben en dan geld vragen. Maar toen we een film hadden gezien met uitleg over de geschiedenis van Laos en de vele bommen die waren gebruikt en vele bommen zijn pas afgegaan na de oorlog en zijn mensen er per ongeluk op gaan staan. En het Is zo dat de gehandicaptenzorg in Laos aardig goed geregeld is dus dat de overheid zorg draagt voor deze mensen en ze dus niet afhankelijk zijn van rijke westerlingen die langs komen.

Alles tijdens deze cultuurweek doen we trouwens op de fiets en dat voelt heerlijk. Het is hier veel rustiger in het verkeer en wat een vrijheid geeft dat om lekker te gaan en te staan waar je wil. Ik had zondag al een rondje gelopen rondom het guesthouse en omgeving en verschillende lokale winkeltjes en plekjes ontdekt. En het leuke is, hier kan ik gewoon met mijn camera over straat lopen zonder dat er raar wordt opgekeken of het gevoel te hebben dat het van me afgepakt kan worden.

Smiddags hebben we bij het guesthouse gelunchd, dit blijkt hier heel normaal te zijn, iedereen komt hier terug tussen de middag en blijft niet, net als op mijn vorige project, op het project blijven tijdens de lunch. Maar het Is wel lekker want ze kunnen even uitrusten en bijpraten en sommige mensen gaan smiddags naar een ander project.

Na de lunch nam een andere coördinator ons mee naar het overwinningsmonument wat erg lijkt op een heel bekend gebouw in Parijs waar ik de naam van ben vergeten, maar als jullie het zien herkenen jullie het vast :)).

Het was leuk om de stad van boven te zien en een beeld te krijgen waar ik was beland.

De vele verhalen die ik heb beschreven over het contrast tussen arm en rijk heb ik hier tot dit moment nog niet gehad. En hoe egoïstisch dat misschien ook klinkt, ik vind het wel even fijn zonder dat machteloze en hartbrekende gevoel. Misschien komt het nog als ik het land beter leer kennen maar het licht hier in ieder geval niet zo op de oppervlakte als in Phnom Penh.

Die avond ben ik aardig vroeg gaan slapen omdat alle nieuwe indrukken en het vele reizen mw toch wel vermoeide. Al miste ik mijn bedje in Phnom Penh wel, want mijn matras in Vientiane is ongeveer drie cm dik en dat is even wat anders dan het heerlijke dikke matras wat ik gewend was. Maargoed we gaan er voorlopig maar vanuit dat je aan alles went en je vast ook eelt op je heupen kunt krijgen.

Dinsdag hebben we sochtends drie tempels bezogd, in Vientiane zijn er heel veel en raak ik helemaal gewend aan dat straatbeeld en de monniken die daarbij horen. Die wonen. Vaak in gebouwen naast de tempels en ze lopen sochtends en smiddags langs de deuren om eten en geld langs te halen, als ze voor de deur van iemand stoppen dan houden ze wen soort kruik voor zich en doet degene die er woont of werkt zijn schoenen uit, uit respect, en bid voor de monnik en gezondheid en eigen welvaren, toch gek dat de monniken hier boven de gemiddelde mensen staan. Maargoed ik ik vertelde ik dit eigenlijk omdat ik hier al helemaal aan gewend was en niet veel bijzonders meer is.

We gingen dus naar de tempels en en in een tempel waren ze bezig met een preweddingshoot, het was mooi om te zien omdat het een prachtig stel was in traditionele kleding en stiekem vonden ze het een hele eer dat er westerse mensen foto's maakten van hun shoot.

Dat zijn toch de momentjes waarop ik het meest geniet, juist die momentjes die niet gepland zijn, waarop je nieuwe mensen, nieuwe gewoonten en nieuwe inzichten krijgt in het 'echte' leven van het land waar ik ben. En dit met de fotoshoot, dit was zo'n momentje.

Ta is degene die ons deze week rondleidt en ons alles verteld over Laos, ze is ongeveer 25, heb eigenlijk geen idee, ik zal eens vragen haha, ze is in ieder geval heel grappig, we hebben dezelfde humor en dat is heerlijk want ik heb in deze groep nog niemand ontdekt met dezelfde humor, wie weet komt dat nog naar boven. Maar ze is officieel niet bevoegd om ons rond te leiden omdat ze geen cursus heeft afgerond, daarom gaat ze soms niet mee in een museum omdat ze anders in grote problemen kan komen. Wat mij dan wel weer nieuwsgierig maakt haha, ze wordt er zenuwachtig van als ik juist vragen stel als er iemand in uniform bij staat, haha heerlijk om haar gezicht dan te zien.

Die dinsdag middag hebben we in een andere tempel een soort offerdingetjes gemaakt die je persoonlijkheid moet voorstellen, en als je er twee maakt wat de bedoeling is, en de tweede lukt ook goed dan moet dat blijkbaar iets goeds zeggen over je toekomstige partner, nou en de mijne was bijna hetzelfde, prachtig stel, werd beaamd door ta.

Het tweede gedeelte bestond uit het offeren van deze dingen voor de monnik die bij ons was en aan budah, gelukkig kon ik ze respectvol uitleggen dat ik dat niet wilde doen omdat ik christen ben, zelfs de monnik leek het volledig te begrijpen dus dat was fijn.

Woensdag was er een nationale feestdag, en welteverstaan onafhankelijkheidsdag elk gesprek wat ik aanging met een lokaal persoon, leek het een groter iets te zijn. Echt wel een dingetje dus. Er werden verschillende telefoontjes gepleegd om duidelijk te krijgen dat eigenlijk niemand een idee had hoelaat de parade begon en of we er überhaupt konden kijken. Als middenmoot werd er maar gezegd dat het om half negen begon, nou daar deed ik het voor. Mooie tijd. De volgende dag bleek het voor iedereen vanzelfsprekend dat de parade Snachts om twee uur al was begonnen. We zijn met een groep vrijwilligers op de fiets naar de parade gegaan en hebben het einde van de stoet gekeken. Het voelde een beetje zoals met de bloemencorso, wanneer de tour al voorbij is en iedereen naar het verzamelen gaat, je denkt, jammer gemist, maar eigenlijk ideaal want iedereen verzamelt op dezelfde plek en je ziet iedereen langskomen. Het was apart om te zien dat elke nationale vlag van Laos werd afgewisseld met een vlag van het communisme. Tot deze dag had ik me nog niet gerealiseerd dat dit land zo communistisch was maar snel herkende ik verschillende dingen en werd ons ook verteld dat een volk veel makkelijker te leiden is in een communistische staat en dat gaf een heel ander licht op het land. Het is een totaal nieuwe wereld voor me, interessant.

Ondertussen kan ik het goed vinden met de andere vrijwilligers en is het leuk om verhalen te horen van over de hele wereld. Het zijn allemaal aardige mensen.

Die ochtend hadden we een twee uur durende taalles, tjonge dat Laos taaltje valt nog niet mee, er zijn bijvoorbeeld drie betekenissen van mah, de monotone versie betekend kom hier. De middelmatige toon betekend hond en de hogere versie betekend paard. En zo zijn er natuurlijk nog verschillende woorden. Degene die ik dagelijks gebruik zijn sa bai dee, dat betekend goededag. En khop chaj betekend dankjewel. En droom zacht betekend tan dee duh.

Die middag ging ik alleen naar de ochtemarkt (jaja in de middag, het Is blijkbaar alleen de naam) maar ik ging natuurlijk vol goede moed en mn aantekeningen naar de markt en ik vroeg in het Laos hoe duur iets was (thao daiy, ofzoiets) maar dan kreeg ik heel uitgebreid antwoord natuurlijk vol in het Laos. Tja daar Had ikke natuurlijk niet echt rekening mee gehouden. Tjonge een antwoord wat niet op mijn briefje stond, al snel moest ik ze dus teleurstellen door dom te kijken en over te schakelen naar het Engels. Ach, er is nog hoop voor de komende drie weken.

Ondanks dat ik in beide markthandel ongeveer drie keer zwaar verdwaald was tussen de traditionele allemaal dezelfde Laos stoffen, heb ik erg genoten van een middagje me-time, lekker struinen.

Die avond zaten we weer aan de rijst met kip toen ta binnen kwam rennen om te vertellen dat er vuurwerk kwam en we naar de golden pegoda moesten gaan. Het eten was snel op natuurlijk, zelfs met stokjes, want niks of niemand houd mij tegen om dit keer vuurwerk te zien. Ik laat het me niet nog een keer overkomen haha.met een grote groep fietsten we door alle menigte mensen heen en Toen we een mooi plekje haddne gevonden werd ik direct betrokken bij een selfie die de vrouw voor mij maakte, het was niet haar bedoeling om onopvallend mij op de foto te zetten ofzo, ik maakte er uitgebreid gebruik van om er een gekke foto van te maken waarna er al snel een hele groep vrijwilligers omheen kwam staan, de groepsfoto van de vrouw met haar zoontje werd direct ter plekke op facebook gezet haha zo grappig en ook op WhatsApp werd het gelijk wereldwijd gemaakt. Jammer genoeg hebben wij de foto niet. Toch liever incognito voor een onbekende voorbijgaande in Laos. We werden goed bewaakt door agenten, we werden gedwongen om een paar meter achteruit te gaan en wij dachten pfoe die mensen vervelen zich gewoon omdat het al een half uur uitloopt, toch werd het iets serieuzer toen ze zonder pardon met een taser langskwamen. Okee we luisteren. Toen het vuurwerk daadwerkelijk begon werd ons duidelijk waarom we achteruit moesten en vroegen we ons af waarom we niet nog tien meter achteruit moesten, want het vuurwerk viel massaal op ons en werdheel dichtbij afgestoken. Het duurde wel een half uur aan non stop vuurwerk en t was een geweldig gezicht om te zien.Heel heel.mooi. En zooooooo veel. Toen we dachten dat t gestopt was fietsten we weer naar huis en onderweg zijn we nog drie keer gestopt omdat het blijkbaar nog niet afgelopen was, van een afstand was het misschien nog wel mooier om te zien. Tjonge wat genieten, genieten van het overweldigende licht en alle kleuren in een totaal onbekend land tussen de onbekende mensen.

Donderdag hebben we de golden pegoda bezogd en nog twee andere tempels, ik heb ta wat Nederlandse zinnetjes geleerd en was ze totaal verbaasd toen ze hoorde dat de vraag, wat is jou naam bijna hetzelfde was in het engels. het Is leuk om te merken hoe snel je de weg leert in een stad als je het kan ontdekken met de fiets.

Smiddags hadden we met zn tweeën kookles, we gingen in het restaurant naast het guesthouse, waar we ook ontbijt, lunch en dinner hebben, van een van de kokkinnen. we hebben verse loempia's gemaakt. Deze maken we van rijstpapier en worden niet gebakken of gefrituurd. Ook hebben we het bekende sausje gemaakt wat ik echt heerlijk vind. Vicky lustte springrolls niet dus mocht ik ze allemaal opeten., heerlijk maar pfoe wat zat ik vol. Daarna hebben we ook nog een traditionele papaja salade gemaakt, ta vroeg hoeveel chili ik erin wilde en ik zie eentje. Ze zei naar hier is 15 of 16 heel normaal dus 4 kan jij wel handelen, nou toen ik de proef versie met een Chili had geproefd greep ik al snel naar een banaan om mn gevoel terug te krijgen. 4 nee bedankt haha.

Voor de geïnteresseerden zal ik het wel maken als ik in nl ben :).

Savonds heb ik wat gekletst met andere vrijwilligers en ben ik alleen op de fiets naar de nightmarket gegaan, heerlijk alleen struinen weer dus. Dit keer heb ik mezelf verwend met drie tasjes en heb ik de avond afgerond met mijn nu al bevriende lokale supermarktvrouwtje door wat koekjes te halen.

Vrijdag begonnen we in het nationaal museum van Laos, heel groot en hier en daar interessant, maar het werd pas echt leuk toen ta en ik elkaar tussen de prehistorische potten gingen beschieten met haarelastiekjes en dansjes maakten. Ook kan ta zich, juist wanneer het niet mag, zich moeilijk inhouden als ergens staat dat je niet mag aanraken. Dit deden we dus bij ongeveer alles waarbij dit stond, we bedachten de mooiste scenario's over hoe we het heeel subtiel "" gingen verbloemen als er een bewaker naar boven zou komen met de vraag wie er zo hard op de oeroude drum en gong sloeg. Dat Is toch genieten haha.

Toch is het ook wel mooi om te zien dat wanneer ta iets las over de geschiedenis van Laos wat haar aansprak dat ze dan gelijk kippenvel had ookal is ze al meer dan vier keer in het museum geweest, achter al die kattenkwaad zit ook nog wel een geïnteresseerde kant waarin we alle drie wel aangegrepen waren door de geschiedenis van Laos.

Smiddags na de lunch zijn we met de tuktuk naar ons project gegaan. Ik had gehoord dat het een kinderdagverblijf was voor kinderen met ontwikkelingsstoornis en hersenletsel, het blijkt toch iets anders te liggen. Ik ga blijkbaar voor drie weken werken in een autismecentrum waar kinderen wonen van ongeveer tien tor zestien jaar. Tja dat is even wat anders. En toen we voor het hek stonden realiseerde ik het pas echt. Ik ga werken in een onbekend land met onbekende taal met mensne die niet kunnen functioneren met veel veranderingen en onbekende dingen en van duidelijke communicatie houden. Toen ik voor het hek stond vroeg ik me af of ik dit eigenlijk wel wilde, een groep Laos autisten van slag maken met drie meiden van over de hele wereld die met hun kwamen oefenen en niets aan duidelijkheid kunnen geven en na een aantal weken weer weg gaan. Maar ik ga er maar het beste van maken en aftasten in hoeverre die taken van ons worden verwacht. We konden niet binnen kijken dus heeft ta wat overleg gedaan en gingen wr weer terug naar het guesthouse. Toen hebben we onze tas ingepakt voor een weekend in luang prabang. En zo lig ik hier nu nog schommeld en hobbelend in een bus.

Ik wens jullie een fijne avond met sinterklaas en alle lieve familie. Ik heb zo'n gevoel dat ik me dit weekend ook zonder sinterklaas me uitstekend ga vermaken:)

Khop chaij laij laij,

Liefs Jantinaaaa

Week in thailand, wat een avontuur en heerlijk ontspannen

Heaa allemaal,

Ik hoop dat jullie het allemaal bij kunnen houden maar ik ben inmiddels weer in phnom penh en vlieg morgen (30 nov.) naar Laos, dan begint mijn cultuurweek en zal ik denk ik genoeg beleven dus om te voorkomen dat dat een mega verhaal word breng ik jullie nu maar vast op de hoogte over mijn week in Thailand.

Het hostel waar ik op Koh chang verbleef was super, de mensen waren er heel erg vriendelijk en er waren veel backpackers die al maanden aan het reizen waren. Het was even omschakelen om niet tussen de vrijwilligers te zitten. Het backpackers leven is namelijk totaal anders omdat zij van hoogtepunt naar hoogtepunt gaan en de vrijheid hebben om te blijven waar het leuk is. Tijdens het vrijwilligerswerk ben ik wat meer gebonden aan plaats en tijd maar het was leuk om met deze mensen te praten en ideeen op te doen voor Laos en Vietnam.

De eerste dag op het eiland heb ik de boel een beetje verkend en ben ik eventjes op het strand geweest. Het was heerlijk om zo dicht bij het strand te zitten. Als ik nu terug denk aan afgelopen week dan heb ik in totaal maar een paar uur op het strand gezeten en vraag ik me sterk af wat ik verder allemaal heb gedaan maar als het leuk is dan gaan de dagen snel voorbij he. Ook is het zo dat het hier het hele jaar door om half zes donker wordt en dat de dagen best kort voelen, het zijn dus geen typische heerlijk lange zomerdagen. Al is de temperatuur ver boven onze gemiddelde heerlijke lange zomerdag.

Ik heb op de heenweg, zoals ik al schreef, veel mensen ontmoet waar ik nog veel mee om ben gegaan en heb veel nieuwe mensen ontmoet. Soms was ik het even zat, gewoon omdat het zo warm is en omdat je zooveel nieuwe dingen ziet dat het soms best vermoeiend is, en dan nog kwam ik wel weer met mensen in gesprek of om gewoon een spelletje te doen. Het is zo makkelijk om contact te maken met andere mensen als je alleen bent.

Ook heb ik twee zussen uit noorwegen ontmoet waarmee ik een dagje naar de andere kant van het eiland ben geweest. Dit was op een dag dat er een national festival was en het was bijzonder om dat mee te maken. Op het strand waar wij zaten kon je merken dat er veel was opgezet voor de toeristen maar wanneer je lokale mensen zag, dan kon je de traditie van het festival zien. Het was namelijk de bedoeling om een bootje te maken van bananenbladeren en deze in zee te leggen, hiermee gaven de mensen een wens op een betere en gezonde toekomst. Het was een prachtig gezicht om al die bootjes met lampjes op het water te zien. Verder waren die avond veel vuurshows en sloten ze af met een grote vuurwerkshow boven het water. Het is gek maar op de een of andere manier gebeurt het me vaker dat ik juist de vuurwerkshow mis op een evenement, zoals ook dit keer. Haha geen idée hoe ik dat voor elkaar kreeg maar de lokale planning was al uitgelopen dus qua tijd konden we nergens meer van op aan.

Aangezien ik aan de andere kant van het eiland was dan waar mijn hostel was, en ik de enige was die terug moest, leek het me een goed idée om redelijk vroeg naar huis te gaan ipv het hele festival te blijven. Ik moest er fix veel geld voor neerleggen om de taxi mij naar huis te laten brengen. Ik was natuurlijk gewend om vol te onderhandelen bij een tuktuk en eigenlijk bij alles, maar hier op Koh Chang stonden ze me goed raar aan te kijken wanneer ik de helft van het geld bood en was er geen enkele manier om wat van de prijs af te krijgen. Nu betaalde ik omgerekend 15 dollar om naar huis te komen terwijl ik voor die afstand in phnom penh ongeveer 4 dollar zou betalen. Maar ach, kleinigheidje. En ik was maar al te blij dat ze me naar huis brachten.

Oeeh deze dag heb ik samen met de meiden uit noorwegen een kajaktour gedaan, vanaf koh chang naar een ander heel klein eiland en het was prachtig, een onbewoond eiland en we gingen daar op het strand en het was zo bizar om daar te staan en te kijken naar de andere eilanden, heel gaaf. En heerlijk om even wat actiefs te doen tussen al het zitten en wandelen door.

Maar wat ik eigenlijk wilde vertellen over deze dag was dat we bij een lokaal restaurantje gingen eten en dat ik iets typisch thais bestelde. Er werd nog gevraagd of ik het spicy wilde maar nee dat wilde ik niet. En je voelt de bui al hangen natuurlijk. Inderdaad ik heb nu ongeveer de helft van mijn smaakpupillen over omdat de rest is weggebrand. Tjonge wat was ik blij met de rijst.

Deze maaltijd is me nog lang nagebleven haha.

De laatste dag op het eiland heb ik mn stoute schoenen aangetrokken. Ik kreeg namelijk van veel vrienden te horen die op het eiland waren geweest dat het echt een aanrader was om een scooter te huren. Heel leuk en aardig maar ik had nog nooit op een scooter gereden en ookal ziet het er super makkelijk uit, het leek me nogal een uitdaging om dat voor de eerste keer in Thailand te proberen ipv in het rustige stroe. Maargoed ik had op internet wat onderzoek gedaan en dacht ik ga gewoon langs bij een verhuur bedrijf en kijk hoe het gaat. Nou toen ik er aankwam was er totaal geen sprake of ik uberhaupt een rijbewijs had en was het voldoende om mijn paspoort aft e geven en mocht ik een scooter uitkiezen en gaan. Tja dat was dus even niet de bedoeling, maar gelukkig waren het hele aardige mensen en bovenal spraken ze heel goed engels dus ik heb een scooterles gehad van krap 4 minuten en tja het ging boven verwachting goed. Dat de rest van de straat er nog niet echt het vertouwen in leek te hebben, maakte me niet veel uit want ik dacht na wat extra rondjes gaat dat best goed. En wel wat was ik blij dat ik het gewoon heb gedaan, een aantal mensen verklaarde me voor gek omdat het heel gevaarlijk was door de non stop stijle Bergen op het eiland en de vele haarspeld bochten. Maar ach, dit hoorde ik toen ik terug kwam dus niks aan de hand.

Het voelde heerlijk om de vrijheid te hebben om te gaan en te staan waar ik wilde voor de hele dag, ik ben eerst naar een waterval geweest wat prachtig was. Echt midden in de Bergen een hoge waterval waar je ook nog in kon zwemmen, nouja in het water waar de waterval op uitkwam, je kon niet echt onder de waterval staan maar het was prachting. Ik had mijn bikini al aan dus dacht ik waag een sprongetje. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan haha. Een aantal mensen weten dat ik een verschrikkelijke hekel heb aan blote voeten in natuurwater omdat er dan vanalles aan je voeten kan zitten. Na mn eerste stap in het water kwam er gelijk een hele school vissen op mijn voeten af en begonnen ze lekker te knabbelen, ik ben nog nooit zo snel uit het water gevlogen maar geloof mij, dit ging snel. Toch heb ik daarna nog ongeveer een half uur bij het diepe gedeelte gestaan om mezelf over te halen dat het wel heel gaaf was om in een waterval te zwemmen. Er was een vies oud spaans mannetje en een vlotte belg voor nodig om mij de moed te geven om gewoon te gaan en niet op de vissen te letten. Het water was heel helder en er was duidelijk te zien dat in dit gedeelte genoeg vissen van 30cm zaten. Maargoed ik heb het gedaan en ik heb er niet uitermate van genoten maar trots was ik zeker haha. Verder heb ik veel op mn scooter gereden en moest ik aardig wennen aan het feit dat ze in Thailand aan de andere kant van de weg rijden en aan het feit dat wanneer je niks gas gaf je toch goed hard van de berg af reed en ik geen idée had hoe hard ik kon remmen tot ik geen grip meer had. Maar dat was een leuke uitdaging. Overal was strand en ik hoorde dat 90% van het eiland jungle is dus het aantal wegen was beperkt. Maar het was het leukste wat ik heb gedaan. Heerlijk om een dagje alleen te zijn en te doen wat ik wilde.

De ochtend dat ik vertrok naar phnom penh begon al lekker typisch, onder het mom van typische situaties waarin jantina terecht komt, maar ik zat in een taxi die tien minute later ontdekte dat ik de verkeerde persoon was die hij had opgehaald. Toen werd ik weer terug gebracht en opgehaald door een andere taxi, haha heerlijk weer. De rest van de mensen in de taxi konden er niet zo hard om lachen maar ik kon het wel waarderen, vooral omdat er al een oplossing klaar stond.

De terugreis werd ik vergezeld door dezelfde man die ik had ontmoet op de heenweg en dat was super fijn, dit keer ging de grensovergang niet zo makkelijk en heeft hij me geholpen door geld te lenen wanneer ik werd opgelicht om meer te betalen en er zoals gewoonlijk niemand was die vertelde wat de bedoeling was. Ik kan nog veel meer schrijven over de ubercorrupte situatie daar maar het is gewoon heel krom en ze kunnen je het leven heel lastig maken en daarom weten ze dat ze zelf een prijs kunnen verzinnen die hun op dat moment aanstaat, er tegenin gaan had geen zin merkte ik al snel genoeg. En als er dan vier mannen in pak tegenover je staan dan hou je wel op na de vierde keer vertellen dat je niet van plan bent zoveel extra te betalen. Het was simple, no money, no visa. Verder bestond de reis uit veel wachten en afwachten wat er werd geregeld. Ik kon er op dat moment eigelijk helemaal niet van balen omdat ik genoot van alle bijzondere en unieke (hoe slecht ook) situaties meemaakte. Het was heerlijk om het gevoel te hebben om naar huis te gaan in phnom penh, het guesthouse en de mensen hier voelt echt als thuiskomen en ik ben heel blij dat ik hier voor dit weekend nog even kan zijn. Vandaag (28 nov) heb ik een ritje door de stad gemaakt en naar de central marked geweest en vanalles geregeld voor Laos. Ik begin zo aan mijn laatste nachtje en begint het afscheid nemen van de mensen hier. Heel erg raar gevoel dat ik hier waarschijnlijk nooit meer terug kom. Ik heb zin om morgen naar laos te gaan en ben benieuwd wat ik allemaal mee ga maken.

Ik hou jullie op de hoogte J.

Ik waardeer echt heel erg hoeveel mensen er nog steeds meelezen via de blog en met me meeleven. Sorry als ik niet op de berichtjes reageer maar ik waardeer het enorm, badankt!!

Veel liefs Jantinaa

de laatste week op de daydare, weekend en het avontuur om alleen naar thailand te gaan.

Heaaa allemaal,

Hier weer eens een berichtje over de afgelopen week, het is maar goed dat ik een blog bij hou want in een week gebeurd er zo veel en maak ik zo veel mee, stiekem nog veel en veel meer dan dat ik in mijn blog allemaal opschrijf. Anders is de lengte helemaal niet meer te behappen J.

Afgelopen week was mijn laatste week op de daycare en heb ik elke dag extra genoten van de kinderen. ik vond en vind het nog steeds een heel gek idee dat ik die kinderen nooit meer zie. Het is bijzonder om steeds weer te zien dat wanneer het klstijd is, dat de kinderen per direct hun speelgoed neergooien en een sprintje trekken naar de trap om naar de klas te gaan. Dat zie je niet echt in nederland, leuk om te zien dat de kinderen het zooo leuk vinden om les te krijgen en nieuwe dingen te leren, dat beloofd veel goeds voor hun toekomst.

Dalin, de teacher van de daycare, heeft deze week allemaal nieuwe dingen gekocht van het geld wat ik mee heb genomen uit Nederland. We hebben overlegd wat ze echt nodig hadden en wat ik graag wilde dat er nieuw zou komen, natuurlijk kan ik na twee weken niet hun gaan vertelen wat ze moeten kopen maar ik zei dat als het maar in het profeit voor de kinderen en de daycare was dat ik het dan goed vond. Daar stond zij natuurlijk helemaal achter. En ze ondernam gelijk actie, ze wilde graag kasten halen voor het speelgoed. Nu staat het speelgoed in rieten/ stokjes kasten naar dat is totaal niet stabiel. Donderdag kwamen zij en haar vriend terug met een hele tuktuk volgeladen met kasten en rubbermatten voor op de vloer en vier rubberen dieren waar de kinderen op kunnen zitten. Toen alles klaar was gezet zag de daycare er gelijk een stuk gezelliger uit en de volgende dag werden de rubbermatten niet alleen gebruikt om op te spelen maar wilde opeens alle kinderen, ipv. Op de rieten matten, op de rubber matten slapen. Haha groot gelijk natuurlijk. Maar zo kregen de matten een dubbele functie.

Deze week zijn we ook een avond uit eten geweest in een lokaal restaurant, dit met alle vrijwiligers uit de stad waar kimlay leiding aan geeft. Dit waren ongeveer 26 mensen, leuk om te zien dat er veel meer mensen vrijwilligerswerk doen en ook op allemaal verschillende plekken.

Voor het afscheid van lydie en ilse (en ook een beetje van mij) zijn we bij de riverside weer wat gaan eten, en na lang lopen zijn we toch maar weer bij hetzelfde restaurant uitgekomen waar iedereen de vorige keer zo super lekker had gegeten, en jahoor dat was geen slechte keuze.

Afgelopen weekend had ik een lekker rustig weekend. Ik heb relatief nog weinig gezien van cambodja omdat ik veel in het guesthouse ben en ik alleen in de weekenden weg kan, en de weekenden gaan snel vorobij J. Toch heb ik er voro gekozen om even een rustig weekendje tussendoor te doen. Ik heb even lekker mijn kamer opgeruimd, dat was ook wel weer even nodig haha. En ik ben daarna met een oudere vrouw uit duitsland een middagje weg geweest. We hebben een bootcruise gedaan waarbij we naar een eiland gingen dicht bij phnom penh en daar was een zijdefabriek en een plek waar lokale mensen ontspanenn in het weekend. Nou daar kan ik wel inkomen, wat een heerlijke plek om even te ontspannen en uit de drukte van de stad te zijn.
savonds zijn we nog even naar een heel hoog gebouw geweest waar we hebben genoten van de zonsondergang en waar we over de hele stad heen konden kijken. Het was een perfecte afsluiter van de dag. Nouja afsluiter bleek het achteraf niet te zijn.
Toen we thuis kwamen waren er ondertussen weer nieuwe vrijwilligers. Die avond ging er een groepje voetbal kijken in een sportbar in de stad en ben ik meegegaan om de fanatiekelingen te zien aanmoedigen, het was een leuke avond. Na een korte nacht ben ik de volgende dag met Mark en Sulaiman naar een soort tempel geweest en hebben we de stad weer wat verkent. En hebben we samen om 5 uur gelunched, kan allemaal in cambodja, soms moet je gewoon even een paar uur wachten tot de kok wakker is om je lunch te maken haha.
savonds kreeg ik bericht van Lydie dat Ilse in het ziekenhuis ligt en dat ze niet naar koh chang kunnen komen. Heel erg vervelend voor ilse natuurlijk omdat ze al een poosje loopt te tobben met haar gezondheid, maar ik vond het ook wel een lastige keuze of ik dan wel alleen moest gaan. Na even overleggen met het thuisfront was ik er nog niet uit en maakte ik het mezelf niet echt makkelijker. En toen bleek dat je af en toe gewoon even nuchter mannen advies nodig hebt en werd me geadviseerd dat ik gewoon moest gaan en geen gekke dingen moest doen en lekker gaan genieten. Nou dat zag ik eigenlijk wel zitten. Toen was de keuze snel gemaakt en ik dacht, ik zal toch ooit een keer de drempel over moeten om alleen te gaan reizen. Ik zag eerlijk gezegd wel een beetje op tegen de reis en dan vooral over de grensovergang, dit omdat ik onderhand wel weet hoe het gaat met dei busreizen hier. Je wordt gewoon gedropt en je zoekt maar uit wat je moet doen, waar je heen moet en moet veel geluk hebbebn dat je de juiste persoon treft die weet waar jij precies heen moet. Ik weet natuurlijk dat ik nergens alleen ben en dat gaf me wel vertrouwen om zonder zorgen te gaan. En hoe bijzonder was het om te merken dat er wel aan me gedacht word. Precies toen de bus stopte bij de grensovergang, en er nog maar drie mensen in de bus zaten, hoorde ik een man die ook naar koh chang ging. Ik sprak de man aan en hij bleek al eerder bij deze grensovergang geweest te zijn. Hij wist precies hoe het allemaal ging en daar was ik heeel erg blij mee. Tussendoor werd natuulijk hij precies naar een achterkamertje gevraagd omdat er iets raars op zijn paspoort stond dus toen stond ik daar weer alleen, lekker dan, dacht ik. Maar gelukkig kwam de man weer terug na een paar minuten en bleken de mensen van de douane zich vergist te hebben. In zes verschillende autos en een boot zijn we uiteindlijk naar het eiland koh chang gebracht. Om zeven uur deze ochtend was ik vertrokken en om acht uur savonds kwam ik aan bij het hostel waar ik slaap. Een aardige rit dus.

Haha die ochtend begon trouwens al geniaal. De receptie had namelijk bij het boeken van mijn rit gezegd dat ik niet opgehaald werd bij het guesthouse omdat het een feestdag was. Prima dacht ik, dus ik had een inmiddels bekende tuktuk driver gevraagd of hij me maandag ochtend om zeven uur naar het busstation kon brengen. Ja dat kon maar als hij niet optijd was, dan belde hij zijn broer en dan zou hij mij ophalen, even de prijs afgesproken en hoppa wij hadden een deal. Deze maandag ochten kwam ik om kwart voor zeven naar bedenen om te ontbijten en afscheid te nemen van Mark en Sulaiman. Toen kwam er gelijk een man naar me toe die zei dat hij mij naar het busstation zou brengen. Dit was al raar want normaal blijven de tuktukdrivers gewoon beneden op straat wachten. En daarbij was het niet de man die ik had afgesproken en het leek me stug dat het zijn broer was, maargoed ik dacht misschien kon zijn broer ook niet en is hij gewoon vroeg. Ik ging op mijn gemakje eten en ondertussen kwam de kok van het guesthouse wel 7x melden dat dit de man was die mij naar het busstation ging brengen en ik maar knikken en yesyes. Ik werd er zenuwachtig van, waarom maakt iedereen zich druk dat ik daar rustig van mijn ontbijt zat te geneiten, ik had tenslotte pas om zeven uur afgesproken. Toen ik naar bedenen liep werd alles me ongemakkelijk duidelijk, de man met wie ik had afgesporken stond gewoon op mij te wachten, dus ik vroeg he is dit die broer van ej die je hebt geregeld of wat was je plan? Oohw zegt ie: nee dit is de man van de busmaatschappij die je op komt halen. Oeps oeps, heb ik die man gewoon een kwartier laten wachten haha. Hij was er duidelijk niet blij mee maarja voor een normale tuktukdriver is dat niet zon probleemJ. Ik kon wel lachen om deze heerlijk klungelige actie van mij op de vroege morgen.

Ik zit hier nu dus alleen op een prachtig eiland en heb tot vrijdag om hier te genieten, vandaag heb ik even op het strand gelegen en ben even wat rondjes geen lopen op het eiland en ben natuurlijk even tijd kwijt met de bijhouden van mijn blog J. Ik ga vanavond plannen maken wat ik deze week wil gaan doen, ik ben niet van plan om heel veel te gaan doen maar vooral te ontspannen en te genieten van de mensen die ik hier ontmoet. Zondag vlieg ik naar Laos en begint gelijk mijn cultuurweek gevolgd door drie weken vrijwilligerswerk, het is achteraf dus helemaal niet zon gek plan om tussendoor eventjes te ontspannen.

Ik hoop dat ik jullie niet te jaloers maak want ik hoor dat het bij jullie aardig koud is, maar hier staat in de slaapkamer de airco aan op 23 graden en dat is koud, dat geeft wel een beetje aan dat het hier goed warm is haha. Ik hoop dat jullie weer een beetje hebben genoten van mijn avonturen en ik hoop dat jullie in nederland ook het beste uit je dag halen en te genieten van de mensen om jullie heen.

Liefs tinaaa

week 2 en de killingfields

Haloootjes allemaal,

Vorige week heb ik een leuke week gehad op de daycare. Vanaf dinsdag heb ik er een collega bij gekregen op de daycare, ook een vrijwilliger maar dan uit australie. En ik heb er trouwens ook een kamergenootje bij, uit engeland. Beiden was even wennen omdat ik net een week gewend was aan mijn heerlijke kamertje en had ik alles lekker een plekje gegeven en ook op de daycare zat ik er net lekker in en had ik er veel plezier in om de kinderen les te geven. Na een paar dagen mijn kamer gedeeld te hebben en na een paar dagen samen voor de klas ben ik aan beiden wel gewend geraakt.
Het is geweldig dat je met zulke reizen in contact kom met mensen die je anders in geen mogelijkheid had ontmoet of mee had samen gewerkt en dat is ook wel weer heel erg leuk.

Ik had al wel het een en ander in gedachte om mee aan de slag te gaan op de daycare en daar stond de nieuwe vrijwilliger gelukkig ook helemaal achter. Zo zijn we nu een schema aan het maken waardoor er per week gewerkt kan worden aan een thema en ook de volgende vrijwilligers een beetje houvast hebben om mee aan de slag te gaan, maar vooral zodat de kinderen niet elke dag een beetje van alles wat krijgen en zodat ere en beetje duidelijk is dat de kinderen alles hebben gehad na die thema’s voordat ze (eventueel) naar school zouden kunnen gaan. De teachter van de daycare was heel enthousiast over het idée en ik vind het een leuk projectje om aan te werken in de drie uur pause die we elke dag hebben, houd je van de straat he.
wat boven verwachting ook is blijven hangen, is het teken wat ik geef dat de kinderen stil moeten zijn, het zwaaien met de handen. Het gebeurd nu regelmatig dat de eigenaar/ teatcher van de daycare spontaan begint te zwaaien om de kinderen stilt e krijgen. Toch leuk als je zo’n klein trucje mee kan geven wat waarschijnlijk na mij nog veel gebruikt zal worden.

Donderdag avond zijn we met zn alle uit eten geweest aan de riverside en heb ik zo ontzettend heerlijk gegeten dat het eigenlijk jammer is dat ik het heb gedaan want nu valt natuurlijk alles een beetje tegen. Dit eten was als afscheid van roos en jikkina die van het weekend zijn vertrokken naar Thailand. Deze avond hebben we lekker afgesloten met Hong de coordinator van de vrijwilligers, een prachtige vent! We worden hier heel erg goed verzorgd. Maar hij nam ons mee naar een rooftop van een heel hoog hotel, daar hebben we even wat gedronken en genoten van het prachtige Phnom-Penh by night.

Zoals dat avondje naar de riverside was heel heel erg genieten maar perfect is het niet. Tijdens het genieten van het eten en de gezelligheid word op een avond gemiddeld zo’n vier keer je hart gebroken. Er komen namelijk hier en daar wat straatkinderen naast je staan (niet eens gelijk om geld te vragen) maar gewoon om steen papier schaar te spelen en ondertussen weet je date r binnen enkele minuten het toetje gebracht kan worden en zij er dan nog staat. De eerste keer nam ze genoegen met een paar pindas maar de volgende moesten we wegsturen toen ons eten kwam. Nou dat gevoel gun je niemand, je werkt dan wel met arme kinderen maar als je daar zit te genieten van je eten voel je je gewoon schuldig dat je ervan geniet. Dit word nog even bevestigd wanneer we weglopen na het eten en er twee meter naast het terras gewoon op een plastic matje drie kleine kinderen (waaronder een baby) liggen te slapen met enkele kledingstukken.

Dit gevoel van grote contrasten vind ik soms nog wel moeilijker dan de non stop armoede die ik in afrika heb gezien. Het is lastig uit te leggen maar het gaat je echt elke dag aan je hart terwijl je er niks aan kan doen.

Toch blijven we er maar gewoon van genieten en geniet ik vollop van de lieferdjes op de daycare en ben ik heel dankbaar dat ik toch mijn steentje bij kan dragen aan deze opbouwende stad.

Zaterdag ben ik samen met Gemma, mijn college vrijwilliger, naar de killingfields geweest. Dit is het veld waar tijdens het regime van pol pot heel ontzettend veel mensen zijn vermoord op gruwelijke wijze. Het is nog maar 40 jaar gelden en eigelijk een totaal onbekende oorlog. Ik zou in eerste instantie alleen gaan en er was me al verteld dat dit niet erg was omdat je toch de hele rondleiding stil zou zijn, zo indrukwekkend was het. Nu ging ik dus samen maar inderdaad we hebben in drie uur misschien 10 woorden gezegd, ongeveer haha. Er was een audiotour die in het nederlands gesproken was en die was zo ontzettend goed uitgelegd dat ik de hele tour ongeveer kippenvel had. het feit date en man in drie dagen het hele land heeft opgrtrommeld en alle geleerde mensen of mensen met een bril, en kinderen heeft uitgemoord, was echt gruwlijk. Er waren veel massagraven en veel vreselijke verhalen van mannen waarvan bekend was hoe ze waren gemarteld. Ik zal jullie de details besparen maar de foto’s en verhalen staan voorlopig op mijn netvlies gegrift. Een boom was er te zien en daarop sloegen ze gewoon kinderen dood, ik weet niet wie dit allemaal lezen maar het gevoel wat je daarbij krijgt als je dat hoort verdubbeld minstens als je er echt bij staat. Nu vallen er heel wat kwartjes van het feit dat deze stad en eigelijk het hele land aan het opbouwen is en besef ik me dat er in de generaties die je hier op straat ziet, jong en oud, allemaal wel een verleden hebben op wat voor manier, met deze gruwelijke periode.

Na de killingfields zijn we gelijk met de tuktuk naar de bijbehorende gevangenis gegaan aan de andere kant van de stad. De rit tussen deze dingen in viel me misschien nog wel het zwaarst. Dan wordt je weer even flink geconfronteerd met de dagelijkse werkelijkheid en de gevolgen van het regime van pol pot. Tegelijkertijd moet je bij de ingang dan weer om een rare rede meer betalen en krijg je het gevoel dat je weer in de maling word genomen. Eerlijk gezegd zijn we met iets meer vaart door de gevangenis gelopen omdat het ten eerste bloed heet was en al die fotos en vreselijke verhalen en martelwerktuigen en al dat bloed wat nog in de cellen lag, wel je gevoel afpijgeren en ik er eigelijk al snel wel genoeg van had. het breekt je op een of andere manier toch op als je super veel schokkende informatie krijg en dingen ziet. We zijn daarna nog even naar de markt geweest en toen heerlijk uitgerust.

Savonds hebben we onze gedachten even heerlijk kunnen verplaatsten toen Nathan en Hannah (de vrijwilligers van twee weken geleden) weer even terug kwamen en we met de hele groep zijn wezen karaoke. Tjonge wat een belevenis. We moesten even over een drempel heen maar daarna hebben we schaamteloos de titanic en nog veel meer, meegezongen. Het was echt even lekker om zo te genieten met zn alle en mn gedachten weer even op nul te zetten.

Zondags zijn we even wezen zwemmen en heb ik even het een en ander proberen te regelen voor de laatste week. Het was een lekker dagje ontspannen. Dat kan je soms goed gebruiken. Die dag zijn ook Roos en Jikkina weggegaan en dat was dan wel wat minder, ik kon heel goed opschieten met deze meiden maar het was super om ze te leren kennen en ik weet zeker dat ik ze nog vaak zal spreken. Heel fijn om mensen om je heen te hebben waarbij je heerlijk jezelf kan zijn, en het over echt alles kan hebben. Je maakt hier zoveel mee dat dat wel heel fijn is.

Vrijdag kreeg ik tussendoor nog even te horen dat ik de laatste week geen vrijwilligerswerk kan doen omdat het drie dagen waterfestival is en er verder geen les is op de daydace die week. Het is dus even flink balen dat ik deze week voor het laatst kan genieten van al die prachtige kinderen. Ik was ingesteld op dat ik op de helft zou zijn nu maar ik bend us al begonnen aan mijn laatste week. Tja dan gaat het opeens snel. Gelukkig staat de organisatie helemaal achter me en helpen ze me echt super. Ik ben nu dus even aan het puzzelen wat ik die laatste week ga doen en ga verder extra genieten op de daycare. Het is echt mijn ding om met kinderen te werken, dat merk ik hier ook wel weer. Vollop genieten van die koppies ookal kan ik er nog steeds geen woord van verstaan. Deze week ben ik dus ook met de teatcher aan het overleggen waaraan we het geld gaan besteden wat ik van veel familie en vrienden heb gehad om te besteden aan de projecten. Ze zijn er heel erg dankbaar voor en ik moet van haar iedereen heel erg bedanken die mij heeft gesponsord. Ze moeten echt alle eindjes aan elkaar knopen om uberhaupt de huur te kunnen blijven betalen en nog steeds zit ze vol met toekomstplannen en grote dromen, zo gaaf om die toewijding van haar hier in te zien. En ik ben blij dat ik haar hiermee kan helpen dankzij mijn familie, vrienden en andere bekenden. Heel erg bedankt nogmaals, echt!

Dit was voor nu weer even mijn verhaal. Het ene verhaal is leuker dan de andere maar jullie zijn in ieder geval weer op de hoogte van hoe het er hier aan toe gaat :)). Ik vind het leuk om te merken dat er zoveel mensen geinteresseerd zijn in mijn vrehalen, en ik vind het heerlij om allemaal van me af te schrijven. nogmaals sorry voor de reacties waar ik nog niet op kan reageren.

Heel veel liefs, Jantinaaaaaa

weekend in Siem Reap

Hallo Allemaal,

Wat leuk om van jullie berichtjes te krijgen en te merken dat jullie het zo leuk vinden om mijn avonturen te lezen. Ik heb nog niet uitgevonden hoe ik kan reageren op de berichtjes dus nu even een bedankje daarvoor in het algemeen J.

Afgelopen week heb ik lekker gewerkt bij de daycare en ik vind het leuk dat ik steeds meer kan praten met mijn collega’s en met de kinderen. Ik geniet er echt heel erg van om een leuke les voor ze te maken en ze niet alleen wat nuttigs te leren maar ook gewoon een gezellige leuke dag. En ik heb nu al veel zin in de rest van de drie weken. De kinderen hebben elke keer al ser een vrijwilliger weg gaat een feestdag en daar begonnen ze ook al over tegen mij, zo van hé wat gaan we dan doen. Dan is natuurlijk even de vraag of ze niet kunnen wachten tot ik ga of dat ze geheel onschuldig nu al zin hebben in een feest. Haha ik laat het in het midden.

Dit weekend ben ik op mijn eerste uitstapje geweest met een anoniem persoon (zie facebook: Jikkina Holtman). We werden vrijdag avond om elf uur opgehaald bij ons guesthouse en gingen met een hotel/slaapbus naar Siem Reap, het is ongeveer 6 a 7 uur rijden. Ik kon niet echt slapen in de bus maar dat vond ik niet zo erg want alleen de rit was al een heel avontuur. Zo werden we even met de neus op de feiten gedrukt toen we om twaalf uur ‘s nachts een vader op straat zagen met zijn zoontje (van maximal 6 jaar oud) samen met een zaklamp in het vuilnis aan het zoeken waren en een kar bij hun hadden met waarschijnlijk al hun bezittingen gevonden uit het vuilnis. Dat kinderen hier in Cambodja werken is trouwens niet gek, voor ons was het nog wel even schrikken toen we zagen dat dit ook snachts gewoon door gaat. Eenmaal in Siem Reap aangekomen zijn we naar ons hostel gebracht en mochten we om zes uur sochtends dus al in onze kamer. We hebben even lekker geslapen. Na een lekker vet ontbijtje werden we door een tuktuk opgehaald. Hier hadden we al een mooie deal mee gemaakt om ons de hele dag te rijden naar en door Ankor Wat. Jikkina en ik worden steeds beter in het afdingen en dealtjes maken met de tuktuk. Het is namelijk zo dat wanneer we gewoon op straat lopen je minstens 5 keer moet zeggen en overtuigen dat je geen tuktuk nodig hebt. Dus als de ene de deal niet aanneemt staat er verderop in de straat altijd wel iemand die het wel doet en dat werkt natuurlijk ideaal.

Toen we eenmaal in Ankor wat aangekomen waren, keken we onze ogen uit. Ik hoop dat het dit keer wel lukt om fotos’s up te loaden maar het was echt echt bijzonder mooi. Bij binnenkomst werden we natuurlijk overspoeld met vragen of we een tourguide wilden en in eerste instantie wilden we dat niet omdat ze overal al veel geld voor vragen en voor blanke mensen gemiddeld drie keer zo duur. Maar de man had gewerkt met nederlanders en zag dat wij dat ook waren en ging dus maar akkoord met ons veel lagere aanbod. Hij wist hoe volhardend nederlanders kunnen zijn dus. En achteraf waren we er heel blij mee, het was een heel vriendelijke man en door het verhaal was het gebouw veel meer dan alleen een mooi gebouw. Hij vertelde dat het allemaal is gemaakt met olifanten en dat er boedistische dingen in verwerkt zijn maar ook hindoeistische dingen omdat het geloof wat de verschillende koningen meenamen hierin terugkwam. Het was zo ongelovelijk groot en zoveel mooie muurwerken en een prachtig gezicht om tussen alle toeristen door ook monniken te zien lopen. In dat hele gebied staan heel erg veel tempels (volgens mij 200) en hebben de vier bijzonderste en grootste gezien. Een temple was helemaal gescheurd door alle bomen die erdoorheen groeiden en dat gaf een heel erg mooi en bijzonder gezicht. Alle gebouwen zijn rond de 1000 jaar geleden gebouwd en dat het nog steeds zo bijzonder is, maakt het allemaal nog mooier.

We waren er midden op de dag en dat was natuurlijk super warm. Hierdoor hadden we wel geluk dat we voor niks in de rij hoefden te staan om het te zien en dat we dus een mooi beeld hadden maar wel heel erg warm om in de zon te lopen. Na het zien van 4 tempels en ongeveer vier uur verder, hadden we het wel gehad met de tempels en konden we uiterst genieten van de terugweg in de tuktuk met een nep pringels.

Savonds zijn we wat gaan drinken in de pubstreet van Siem Reap en hebben we heerlijk genoten van even een soort westerse straat, even niet nagestaart worden en geen tuktuks en het voelde echt al seen heerlijk weekendje weg. Het is leuk om te merken hoe goed het kan klikken en hoe gezellig je het kan hebben met iemand die je nog amper een week kent.

De volgende dag zijn we naar de floating village geweest in Kampur pluk, of iets wat er op lijkt. De tuktuk driver had zn vriend gestuurd en die bracht ons er heen. Op een gegeven moment moesten we een ticket boeken en dat was al duurder dan ons van te voren was verteld en op internet stond, maargoed als de politie het zegt kun je er moeilijk tegenin. We hebben een poos gevaren en dat was echt heel erg mooi, het is eigenlijk niet goed te omschrijven maar we werden in een boot gezet en er word een beetje aan de motor gesleuteld en hier en daar een houtje en een touwtje toegevoegd en zo vaarden we richting het drijvende dorpje. Het voelt deze dagen soms echt als te mooi om waar te zijn in alle dingen die je ziet en de voor ons allemaal ongebruikelijke dingen die je meemaakt met mensen. Het was echt een dorpje waar alles per boot gebeurde en iedereen visser is. Alle kinderen speelden in het water en hielpen hun ouders met de visvangst en het maken van de netten. We hebben onze ogen uitgekeken wat een andere wereld dat is. Daarna kwamen we bij een stop, waar we met een kleiner bootje de mangrove in konden varen en er lagen al allemaal bootjes klaar met lokale mensen erin. Toen het puntje bij paaltje kwam vertelde z eons dat je hier ook 5 dollar extra voor moest betalen, terwijl wij dachten dat dit inclusief de al extra dure tickets zat. Dit geld voor de mangrove zou dan wel allemaal naar de lokale bevolking gaan en dat maakte het voor ons goed. Wat echt de doorslag gaf om het zelf ook te gaan doen was dat er een typisch engels stel lekker gezet in hun zwemvest, in de boot stapten. De vrouw ging heel soepel en rustig zitten en haar man deed dit daarna allemaal op een wat lompere manier, de lokale vrouw kreeg hierdoor ook een hartverzakking of haar bootje dit wel hield. Het was zo’n mooi gezicht toen “Richard” (zoas die vrouw het zei: Oohw ritschaaard you stupid man) eenmaal zat moisten we daar zo om lachen dat we ook maar zijn gegaan.

Het was echt heel rustgevend en stil in de mangrove en heel bijzonder. Wat wel jammer was, was dat de vrouw aan het eind in haar enige drie engelse woorden vroeg of we een tip hadden voor de driver. Ons vermoeden werd dus bevestigd, het geld van de mangrove gaat waarschijnlijk helemaal niet naar deze mensen. Ook kwamen we er achter dat ze daar krokodillen in een kooi bewaarden alleen zodat toeristen er foto’s van kunnen maken. Dit samen maakte eventjes een dompertje op ons uitje maar we realiseerde dat dit er allemaal wel bij hoort en dat je zo op je eerste reis ook niet goed weet waar je goed aan doet en hebben er verder gewoon heerlijk van genoten.

Savonds zijn we naar de pubstreet geweest om eten en kwamen we daar heel toevallig ook nog Nathan en Hannah tegen die ook bij ons in het guesthouse zaten deze week en dat zijn hele gezellige mensen uit engeland en die gaan vanaf deze week werken in Siem reap. Heel erg leuk om hun nog even te kunnen spreken. Toen hebben we maar snel onze tassen ingepakt en werden we opgehaald door de tuktuk. Eenmaal bij de bus aangekomen moesten we nog eventjes wachten en dan konden we in de bus. Nadat we een gesprek hadden gehad met een canadees en de bus in mochten, kwam Jikkina er achter dat haar knuffel penguin kwijt was, deze zat aan haar tas. Toen twijfelde we natuurlijk geen moment en hebben we alles op alles gezet om deze terug te vinden ik rende naar de tuktuk toe om te kijken of hij daar in lag en helaas daar lag hij niet in. De tuktuk driver zag me kijken en vroeg wat era an de hand was. Ik kon zo even niet op het word komen van penguinknuffel dus ik zei: we lost some kind of animal. Tja dat kan achteraf natuurlijk heel breed geinterpreteerd worden en dus gingen alle alarmbellen af, alles werd op alles gezet om that some kind of animal terug te vinden, Jikkina had mijn benaming al proberen te herstellen met het woord teddybear maar dit deed ze niks. Iedereen in de hotelbus moest wachten en wij werden in de eerste beste tuktuk gezet om snel weer terug te gaan naar het guesthouse te gaan en daar te zoeken. Het was gelukkig wel maar een straat verder maar het was hilarisch dat alles op alles gezet werd voor een knuffel. We hebben hem helaas niet meer kunnen vinden en kwamen dus terug in de bus waar iedereen vol spanning zat te wachten op some kind of animal, maar helaas. Het mocht niet baten. Siem reap heeft er een inwoner bij.

Vanmorgen zijn we thuis gekomen en hebben we lekker de hele dag rustig aan gedaan en een beetje bijgeslapen, even wezen zwemmen en de blog bijgewerkt natuurlijk. Het is vandaag onafhankelijkheidsdag en daarom zijn ook wij vrij. Heerlijk na zo’n intensief weekend.

Op naar een nieuwe week met een nieuw kamergenootje en nieuwe avonturen, ik hou jullie op de hoogte :).

liefs jantina

De eerste dagen

Hallo allemaal,
Ik hoorde al verschillende nieuwsgierige mensen die benieuwd zijn naar de eerste dagen van mijn vrijwilligerswerk. Nou dit is het moment , ik heb een moment vrij om dat jullie te vertellen. Het was de eerste paar dagen nog aardig wennen dus ik heb minder beleefd dan op de heenweg.
Vrijdag had ik gehoord van de vorige vrijwilliger dat het heel leuk moest zijn en o.a. daardoor was ik niet echt zenuwachtig en had ik heel erg veel zin om te gaan en eindelijk te weten waar ik vier weken ga werken. We werden opgehaald door de tuktuk en werd ik afgezet bij het kinderdagverblijf. Wel even wat anders dan in Nederland. Hier was het namelijk in een soort appartementencomplex waar het naast een scootermonteur zit. En nog een kleinigheidje, het zit soort van achter tralies, de ramen zijn geblindeerd en je moet je schoenen uit doen. Ik kwam binnen en Kimlay verwelkomde me en toen hij zag dat er gelijk twee kinderen naar mn benen vlogen zei hij dat ik al vrienden had gemaakt en dat was voor hem genoeg en hij ging weg. Dit gebeurde allemaal toen ik letterlijk nog op de deurmat stond. Ontmoette Dalin en ze kon gelukkig goed engels. De reactie van de kinderen vond ik nogal
overweldigend omdat ze van alle kanten aan me hingen en ik geen stap verder kon zetten. Daarna kreeg ik het lesschema te zien en kon ik zien dat ze drie engelse lessen hebben op een dag en twee keer Kmer les. De eerste les was om kwart over negen en daarin zou ik worden voorgesteld. Ik ging voor de klas staan naast de teatcher en achter in de klas zat haar vriend dus ik dacht na het voorstellen, nou zal ik dan ook maar achterin gaan zitten zodat ik kan kijken hoe de lessen gaan. Maar nee dat bleek dus niet de bedoeling te zijn. Het was de bedoeling dat ik gelijk de les deed. Hmm okee ja wat gaan we doen. Nou we hebben maar liedjes gezongen, het ABC gedaan de teatcher hielp me nog wel een beetje maar het is toch even wennen als je na een kwartier al voor de klas word gezet. Tussen de middag eten de kinderen er en gingen ze beneden allemaal heel schattig op de grond liggen slapen. De tweede dag voelde het al wel wat bekender en vonden de kinderen het volgens mij wel leuk wat ik had voorbereid. Ik vond het best lastig om in te schatten wat ik met ze moest gaan behandelen omdat ze zo jong zijn en al wel kunnen schrijven en letters lezen. De derde dag, vandaag, voelde ik me al meer op mijn plekje, de kinderen hingen niet meer aan mn benen bij binnenkomst en ze speelden wat rustiger met me. Dat is toch net wat lekkerder binnenkomen. Ook in de klas voelde ik me steeds gemakkelijker en leerde ik wat namen van de kinderen kennen zodat ik ze wat makkelijker aan kan spreken dan alleen maar te wijzen.
Toch ging het nog niet helemaal vanzelf haha, ik wilde graag het trucje proberen waarbij ik voor in de klas met mijn handen zwaai en dat de kidneren dat na moeten doen en dat een teken is dat ze stil moeten zijn, dit werkte vanaf het begin af aan opzich al heel goed. Alleen had ik er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat de ventilator die in de klas staat, op het moment dat de kinderen hun handen in de lucht doen, alle papiertjes weg waait … alle papiertjes waar de kinderen op aan het schrijven waren lagen nu dus opeens door elkaar op de grond. Ook heb ik verschillende emoties besproken met de kinderen en een daarvan was Hungry, de kinderen moesten dat opschrijven in hun boekje en op een gegeven moment zei de teatcher dat ik het word verkeerd had geschreven, ik was de Y vergeten… haha in alle schriftjes (van degene die zelf kunnen schrijven) zag ik het later staan ook zonder Y J. Na diezelfde les over emoties begon er een jongentje te huilen, omdat hij moest wachten tot hij weg kon, toen er tranen kwamen bij hem, riep de rest van de klas in koor “ teatcher teatcher it’s sad it’s sad, haha ze keken totaal niet om naar het jongentje ze waren alleen heel trots dat ze de emotie konden vertellen aan mij xD.
In de pause ben ik naar de sloppenwijken geweest waar de kinderen vandaan komen en dat was wel even pittig zeg, ze hebben echt drie vierkante meter(in hun hutje en er onder) en daar leven zed us allemaal in. en het is er echt een grote vuilnisbuilt, ik kon letterlijk geen stap zetten waar geen afval lag. Ik ging samen met de teatcher en achter ons liep haar vriend, dit bleek dus ter bescherming te zijn. Toch gek voelt dat, maar blijkbaar nodig. Als ik thuiskom van het ‘werken’ ben ik aardig moe dus savonds zitten we gezellig samen nog even bij het guesthouse en gaan we niet zo laat naar bed. Wennen aan het verkeer doe ik nog niet en blijf me over genoeg dingen verbazen maar het is wel echt heel erg leuk.
Ik zal jullie zo gelijk verblijden met wat foto’s J. Heel veel heb ik er nog niet kunnen maken omdat je hier niet echt op straat kunt lopen met je camera. Dan is de kans groot dat er de volgende dag iemand anders foto’s aan het maken is met mijn camera dus die zal ik vooral van de uitstapjes kunnen maken.
Aankomend weekend ga ik met een ander nederlands meisje naar SiemRiep voor twee dagen en daar gaan we de tempels van Ankor bekijken, die moeten heel erg mooi zijn dus ik ben benieuwd.

Liefs Jantina

reis en eerste dag in Phnom-Penh

Hoi allemaal,

Dit is de derde keer dat ik een poging doe om wat om de blog te schrijven. Jullie kennen het verhaal wel, bijna klaar en opeens is het weg.

Voor ik het vergeet wil ik iedereen bedanken voor de lieve en leuke berichtjes. Echt wat was date en leuke verassing, ik heb me tijdens de eerste vlucht heel erg vermaakt. Ook wil ik iedereen bedanken voor de giften die gegeven zijn. Echt een heel mooi bedrag kan ik meenemen naar d projecten. Vandaag hoorde ik van mijn voorganger op het project dat ze heel erg dankbaar zullen zijn en dat de leidinggevende het heel erg goed zal zorgen dat het goed terecht komt. Toch fijn om te horen.

Okee ik zal vertellen hoe de reis is gegaan. Tot Bangkok zat ik lekker alleen in het vliegtuig mijn boekjes te lezen en heb erg genoten. Ik werd erg goed verzorgd door de stewardessen en het hoogtepunt van het eten was het ijs wat we kregen, daar heb ik heerlijk in mn eente zitten te genieten. Toen ik op Dubai kwam moest ik daar ongeveer twee uur wachten en kwamen al snel heel veel herinneringen op van de blunders die ik op eerdere reizen heb gemaakt. Zo was ik onder andere op zoek naar de mac donnalds waar ik mijn geld drie jaar geleden verloor en ook weer vond in een prullenbak en zo waren er nog wel meer dingetjes die bij de meeste mensen net wat anders lopen J. Maar wees niet bang ondanks dat ik mezelf verasde door zonder problemen door de douane en de paspoortcontroles kwam, zijn er ook nog wel wat blunders geweest.
Op Dubai heb ik trouwens de mac donnalds niet gevonden ( en ik weet dat sommige mensen mij er nu aan zouden herinneren dat ik niet zo’n goed richtingsgevoel heb, en dat begin ik ook wel steeds meer te denken, een beetje). Ik ben naar de burger king geweest en ook mijn geld meegenomen. Na dubai begon het spannend te worden. Ik zat trouwens naast een geweldige oude vrouw van ongeveer 75 jaar die in haar eentje voor minstens vijf maanden door Thailand, maleisie en kina ging reizen. Het duurde van de 4 uur praten ongeveen een half uur voor ik doorhad dat kina, dus china betekend voor haar. Maar na al haar reiservaring had ze genoeg verhalen om te vertellen. Toen we aankwamen op Bangkok was het daar echt druk maar dan ook echt heel druk. Nu was de rij voor de paspoort controle ongeveer een uur wachten waar je normal, volgens mijn buurman, maar vijf minute over doet.

Ik had drie uur om van het ene vliegveld naar het andere vliegveld te komen wat al een uur rijden is met de taxi en met vertraging was dat best spannend. Ik zal jullie zoveel mogelijk details besparen al is dat soms moeilijk voor mij.. Maar ik ben dus op advies van de duitse vrouw de hele rij voorgedrongen door mijn liefste lach op te zetten en ja het lukte ik kwam vooraan. Uiteindelijk kwam ik bij de verkeerde bagageband, ook nog, maargoed mét baggage rende ik naar de taxi en zei ik die man dat ik voor drie uur moest boarden omdat ik andershet vliegtuig miste. Ik zag aan zijn gezicht dat dat heel moeilijk ging worden hij zei dat het alleen mogelijk was al ser geen verkeer was op de weg, jaja in Bangkok, geen verkeer. Hhm okee. Een hele vriendelijke man trouwens. Ik kwam er wel achter dat ik niet heel wakker was want ik ben natuurlijk gewend om, wanneer ik met iemand mee rij, rechts voorin te gaan zitten en ik had nog nooit in een taxi gezeten dus dacht totaal niet na maar toen ik wilde gaan zitten merkte ik dat het stuur voor mn neus zat en dat leek me nou niet echt een heel goed plan in Bangkok.. Gelukkig was de chauffeur nog half bezig mn tas op te bergen, haha. Ik kwam om vijf minute voor drie op het vliegveld en kon mijn baggage niet meer inchecken en de gate zat al dicht. De volgende vlucht is morgen werd me verteld. Okee dat gaan we dus niet doen als het even niet nodig is. Tot ere en vrouw met de laatste mogelijkheid kwam, mijn ruimbagage meenemen in het vliegtuig en al seen gek naar de gate rennen om te boarden. Wat een afgang zeg alle trappen en controles in vogelvlucht overleeft en toen kwam ik bij de gate waar er ongeveer 300 man op verschillende vliegtuigen stonden te wachten, op dat moment dacht ik dat die mensen al klaar zaten voor de volgende vluchten en rende bepakt en bezakt en bezweet naar voren en riep dat ik de eerste beste bus richting het vliegtuig naar Phnom Penh moest hebben. Toen antwoorde de stewardes dat ik moest wachten tot ze gingen boarden. Bleek dus dat de hele zaal achter mij nog moest gaan boarden en ook richting phnom penh, sta je dan J. Maargoed natuurlijk was ik verschikkelijk opgelucht. Heel blij dat ik nog met dit vliegtuig mee kon. De vlucht was goed en ik werd opgehaald door Kimlay. In de auto kwamen we recht in de spits en omdat ik een uur te laat was kon hij niet optijd bij zijn dochtertje van vier zijn die moest worden opgehaald bij school, die hebben we eerst maar even opgehaald. Het verkeer is echt een chaos, ik had al verschillende filmpjes gezien maar om er echt in te zitten is toch wel heel erg bizar. Bij het gueathouse heb ik andere vrijwilligers gesproken en dat merkte dat mijn engels niet zo best was na een lange reis en een uurtje slaap. Ik ben dus maar lekker naar bed gegaan. Ik dacht dat ik al seen blok zou slapen maar dat viel een beetje tegen. Het was zoo warm en de waaier op mijn kamer gaf een lawaai waar ik hopelijk vannacht aan gewend ben. Vannochtend wakker worden in Cacmbodja is wel heel raar maar het was heerlijk. Vandaag begonnen we met een ritje in de tuktuk kregen we van Kimlay een hele rondleiding door de stad. Het is bizar hoeveel verschil er zit in arm en rijk daar moet ik wel even aan wennen. Er zit bijvoorbeeld een straatwinkeltje met allemaar oude spullen en eten naast een chanelwinkel en zo de hele straat door. Verder zijn we naar een winkelcenrtum geweest en smiddags hebben we in het olympisch stadion wezen zwemmen. Het was heel erg warm en zelfs het water was aardig warm maar toch lekker. We hadden het eerst niet door maar er werd duidelijk gebruik gemaakt van de tribunes om het zwembad. Al snel stond ere en man of twintig te kijken naar ons vanaf de tribune. Tot ere een vrouw ons kwam vertellen dat ze hier alleen vrouwen gewend zijn die in hun kleding zwemmen, was ons de redden van hun bezoek nog niet duidelijk.

Verder hebben we lekker uitgerust en zijn we savonds met alle vrijwilligers en Kimlay gegeten bij een lokaal restaurantje/ karaokebar waar we een sort lokaal feestmaal hebben gekregen. Een opspomming van wat we hebben gegeten is: koeientong, eendentong, schildpad, schildpad eireren, rode mieren, kikker en daarna hebben we de soep van koeienhersens maar afgeslagen.

Een hele ervaring ja, lekker uhh nou ‘bijzonder’ dat wel. Vanavond lekker rustig aan en plannen maken voor de rest van de tijd en alle informatie verwerken die we vandaag allemaal hebben gehad, het was een heerlijke eerste dag en ik heb heel erg veel zin om maandag naar het project te gaan. Ik hoop jullie snel weer van de rest op de hoogte te brengen wat ik allemaal mee ga maken deze week. Tegen die tijd heeft er misschien iemand het hele verhaal gelezen, Julie hebben geluk de eerste twee pogingen waren nog langer.

Liefs jantinaaaaa

mijn eerste woordje cambodjaans: (thanks) or-goon.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf 29 oktober zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest!

De voorbereidingen zijn in volle gang. Het voelt nog een beetje onwerkelijk maar ik heb mijn kleine droompje toch uitgewerkt tot een grote droom die nog werkelijkheid gaat worden ook. Het aftellen begint al wel een beetje en ik probeer me elke keer een beetje voor te stellen hoe het zal zijn als ik echt in het vliegtuig stap op weg naar een geheel onbekend mooi avontuur wat ik alleen ga meemaken. En dat is nog maar het begin.
Op 29 oktober vlieg ik via Dubai en Bangkok naar Phnom penh, de hoofdstad van Cambodja, daar ga ik vier weken vrijwilligerswerk doen op een kinderdagverblijf bij organisatie Voluntoura.
Na deze vier weken vertrek ik gelijk dat weekend richting het bovenliggende land, Laos waar ik ook vier weken verblijf, hier begin ik met een cultuurweek en zal ik daarna drie weken gaan werken op een kinderdagverblijf voor kinderen met speciale zorg.
In deze 8 weken denk ik dat ik jullie al genoeg te vertellen zal hebben en ik genoeg mooie foto's heb, en toch sluit ik af met een laatste avontuur in het laatste land. Ik ga na Laos, vier weken van Noord naar Zuid Vietnam reizen. Tijdens die reis zal ik veel nieuwe mensen leren kennen en mooie dingen meemaken.

Als je het leuk vind om me in deze tijd te volgen en op de hoogte te blijven van mijn nieuwe ontmoetingen, onhandige blunders, lieve kinderen en alle culturele avonturen die ik zal beleven dan kan je je mailadres invullen en hoop ik jullie regelmatig op de hoogte te houden.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Jantina