Zaterdag 2 januari om vijf uur kwamen we met onze bus weer terug in Hanoi. Ik ben toen op zoek gegaan naar een hostel om te slapen voor die nacht. Ik had eigenlijk voor iedereen bedacht dat ze oud en nieuw gingen vieren in Hanoi en daarna weer door zouden trekken maar dat was duidelijk niet het plan van de meeste mensen, mijn oude hostel zat al vol en zo waren er nog veel meer hostels die helemaal vol zaten. Gelukkig vond ik na even zoeken op booking.com nog een plekje voor een klein prijsje. Jaaa de keren dat ik geluk heb op een dag zijn al bijna niet meer bij te houden. Eenmaal onderweg met backpack en rugtas en kaart van de stad voelde ik me op en top backpacker, een nieuw gevoel voor me sinds twee maanden. Toch bevalt me dat wel. Ik kwam in een straat terecht met allemaal juweliertjes en hier en daar een oud vrouwtje die op de grond haar fruit aan het schillen was om te verkopen. Verder geen hostel te zien. Bleek mijn hostel in een steegje tussen de juweliers te zitten, tja t moet je maar net opvallen. Maar uiteindelijk vond ik het en bleek het een heel gezellig lief hosteltje te zijn. Ik vind het zo leuk om nu zelf mensen gewoon aan te spreken en te merken dat zo'n beetje iedereen op zoek is naar contact en gezelschap. Savonds ben ik uit eten geweest met een van de mensen die ik heb leren kennen op de boottocht, hij wilde graag de traditionele hotpot proberen en dat is natuurlijk perfect als je met meerder personen ben. We gingen de uitdaging aan. Een pan vol soep en daar krijg je dan noedels en groenten en vlees bij, daar zaten we dan haha een beetje te staren naar onze chopsticks en ons pannetje. Wat de bedoeling was geen idee haha en dat moet duidelijk geweest zijn want ongeveer elke vijf minuten kwam er ene van de bediening langs om vlees of groenten erin te gooien en te laten zien hoe je iets eet en waarbij. Zo genieten om op straat te eten en die bediening zo gek te zien doen. Heerlijk hoe die lieve Vietnamesen zich vermaken in hun werk wat elke dag super lang en hetzelfde is. Met een stiekem dansje en een grap onderling vermaken ze zichzelf en ons. Na het eten wat heerlijk was, liepen we beide met ene grote grijns over straat omdat het hier zo ontzettend genieten is om naar mensen te kijken en er zoveel gebeurd. Leuk wanneer andere mensen snappen waarom je zo stil aan het genieten bent. Nog zo'n leuk momentje was toen we op de terugweg liepen, bij een restaurantje was een liveband aan het spelen en het klonk zoveel beter dan de gemiddelde Aziaat die probeerd te zingen. En er stond eigenlijk maar een iemand naast ons te luisteren, tot er twee buitenlandse jongens begonnen te stijldansen en dat werd gewaardeerd door ons en de lokale bevolking, heerlijk dit. Haha totdat de twee jongens op ons afrende voor een nieuwe danspartner, oohw tuurlijk ben ik daar wel voor in. Lekker stijldansen met een wildvreemde terwijl er menig stratenveger en scootertaxi de tijd neemt om er van te genieten. Haha ik bleek er totaal geen talent voor te hebben maar dat mocht de pret niet drukken, er werd zelfs geaplauduceerd toen we stopten :)). Na deze heerlijke dag heb ik als kers op de taart nog gezellig met vicky geskyped. Lekker even bijkletsen weer. En er kwamen zelfs nog meer lieve mensen om me heen, het meisje van het hostel hielp me van 23:30 tot 01:15 om een planning te maken per dag Im vietnam. Inclusief bustijden, ze ging maar door ondanks dta ze zelf al een super lange dag had gewerkt en ik steeds bijna in slaap viel en ze me dan weer motiveerde om te kijken wat ik wilde. Super toch. Het was nog lang niet helemaal duidelijk voor me dus besloot ik de volgend echtend maar dat ik nog een dagje extra bleef en ik maandag avond naar het phong nha ke bang park ga. Smiddags ben ik met een kamergenootje uit SA naar het andere gedeelte van de stad geweest en hebben we daar verschillende tempels bezocht en zijn we langs het mausoleum van Ho Chi Minh gelopen. Zo apaet dat die man daar ligt. Hij blijkt elk jaar naar Rusland gebracht te worden voor een opknapbeurt. Savonds weer lekker gepland en informatie gezocht en wat huishoudelijke activiteiten gedaan zoals de was uitzoeken en douchen. De volgende dag, maandag, ben ik sochtends op advies van het meisje uit SA met eenstudenttour meegegaan. Ik greep mn kans natuurlijk met beide handen aan toen ik een Engelssprekende Vietnamees bij me had. Mn internet doet het niet op mn telefoon en dat wil ik natuurlijk wel als ik ervoor betaald heb. Het bleek iets ingewikkelder te zijn dan ik dacht want tegen de tijd dat ik besloot om het maar toelaten zitten en met de tour te beginnen, stonden er drie studenten klaar en was het ruim drie kwartier later. Oeps mensen. Ze waren alledrie zoo lief. Een jongen en twee meiden en, hoe toevallig nog een Nederlandse reiziger, bekeken we daarna de big Church in Hanoi. De grootste kerk van Vietnam. Het was de eerste kerk waar ik in heel mn leven uit ben gestuurd. Ik ben zo blij dat ik halverwege ben gestopt met de tour want er viel nog genoeg te regelen. Toen ik in het guesthouse aankwam moest ik een tour boeken en dat bleek ingewikkelder dan ik dacht, maar achteraf komt het allemaal goed. En dat weet ik wel maar soms zou het handig wezen als je dat toch nog even wordt gezegd van te voren. Maargoed ik vond uiteindelijk na een uur een plek om te slapen en hoppa na het gebruiken van wat connecties kwam de ene na de andere oplossing. Ik vond een tour die tien x zo goedkoop was als de andere die ik had gevonden. Niet wetende dat ik eigenlijk helemaal geen tour had hoeven boeken maargoed dat is een kleinigheidje je kunt niet alles weten van te voren. Na een laatste rondje genieten door de heerlijke gezellige en bezige stad en wat lekker gedroogd fruit voor onderweg stapte ik in de bus. Toch spannend de eerste rit waarbij ik al mn spullen meeneem en niet meer terug kom. Phong nha ke bang nationaal park is het volgend avontuur. Whaa waarom doe ik dat op de dag dat corina is uitgerekend en ik de volgende dag in grotten ga waar je dus geen internet hebt. Dat zijn dingen waar je dan nog eens over na kan denken in een sleepingbus. Die gedachte duurde ongeveer een minuut en toen begon ik begon ik een gesprek met mijn lieftallige Vietnamese buurman, die graag zijn engels wilde oefenen met mij. Nou haha hij kon nog wel wat lesjes gebruiken. Dat heb ik hem maar niet gezegd, dat zou die toch niet begrijpen haha. Wel kon hij in steekwoorden uitleggen wat er allemaal gebeurde bij de lokale vrouwen die hun slaapstoel helemaal bol hadden gegooid met tassen. Die bleken op markten te staan met die spullen. Hele happening. Om 4:30 sochtends kwam ik aan in phong nha, in het hostel hingen hangmatten waar ik lekker nog even in kon liggen nadat ik nog even gezellig met het thuisfront kon appen die toen pas hun nacht begonnen. Na het ontbijt met een engels stel begon mijn tour. In een busje vol met een Australische familie, twee Nederlanders, een jongen uit nieuw zeeland en een tourguide. We begonnen te rijden door het park en dat was prachtig. Helaas kon ik niet echt foto's maken vanuit het busje maar tjonge wat was het mooi. Na een bezoekje aan een monument waar de Guide begon over de Ho Chi Minh route waarop we liepen gingen we naar een tempel waar ze mensen die daar waren omgekomen herdachten. Ik zei nog tegen die jongen uit nieuw zeeland dat ik twee jaar vietnam als examen onderwerp had gehad maar dat er toch wel heel wat meer details waren verdwenen dan ik had gedacht. Het blijft indrukwekkend om daar te lopen en voor je te zien hoe mensen. Schuilen de grotten en in de jungle op de bergen waar geen vliegtuig kon landen.

Na dit historische uitstapje zijn we naar de paradise gave gegaan, het klinkt al mooi als je het leest natuurlijk maar tjonge het was oom prachtig. De heLe grot was 31 km diep maar wij konden maar anderhalve km lopen omdat het verder alleen toegankelijk was met een andere tour voor ene klein stukje en nog verder was het alleen toegankelijk voor onderzoekers, de grot is namelijk pas in 2005 ontdekt en in 2011 voor toeristen geopend. Het was zooo groot van binnen en zo overweldigend mooi alsof je wandelend scrolt door de plaatjes die je op Google ziet. Maar wees gerust ik heb genoeg plaatjes geschoten:). Na deze grot zijn we verderop wezen lunchen op de Vietnamese manier. Lekker eten met ke vingers en delen met de hele tafel, Heerlijk. Dit allemaal was niks vergeleken met wat daarna kwam. We waren aangekomen bij de dark gave en tja dat klinkt in eerste instantie niet beter dan de paradise gave maar het avontuur was wel zoveel groter en mooier.

Huppa iedereen in zwemkleding, zwemvest, zipline gordel om, helm op, lampje checken en gaan. We begonnen met 400 meter ziplinen, heel mooi door de bergen en zo kwamen we bij de ingang van de grot. Om er in te komen moesten we zwemmen richting een houten trapje. Ondertussen waren we onze zipline gordel al kwijt en werd het steeds minder wat we aanhoefden.

Ik had als enigste, naast de guide, waterschoenen aan en tjonge wat was ik daar blij mee zeg. Ik stal de show met mn schoenen en was er apenrots op omdat ik het gevoel aan mn voeten in open water vreselijk vind, zoals jullie ondertussen wel weten. Maar na 300 meter viel ik van mn waterschoen wolkje en vertelde de guide dat we ons zwemvest en ook onze schoenen uit moesten doen. Jaja grapje natuurlijk dacht ik, dat doet ie expres omdat ik net een hele cerenade had gehouden voor mn schoentjes waar hij bij stond met een grote grijns. Maar nee hij leek het echt te menen. De nieuwzeelander lachte me vierkant uit. Maargoed vooruit. Eerlijk gezegd begon toen pas het leukste gedeelte. Wr liepen door de smalle gleuven in de grot waar de muren niet rots waren maar modder en waar de grond ook modder was het werd dieper en dieper en het was echt puzzelen om op de goede plek te gaan staan want sommige plekken waren opeens heel diep en dan schoot je de modder in met een been en dat was dan langs de rotsen dus nog scherp ook. Na heel was gegil en uitglijden kwamen we in een wat brederre ruimte ondertussen waren we zeker een kilometer verder de grot in. het gevoel was heel eerlijk gezegd nog lekker ook aan mn voeten. Er ginge een wereld voor me open haha. Maar dat werd ook wel mede mogelijk gemaakt door het feit dat het voelde en het eruitzag als een groot chocolade paradijs. Ik had mn kleine camera meegenomen in de grot maar na drie stappen was die al in de chocolade gedipt, goed voor de close up maar niet echt voor een goeie indruk van het hele gebeuren. Ik heb wel drie of vier keer tegen mn willekeurige buurman of buurvrouw gezegd dat dit toch een ervaring was die met geen woorden goed te beschrijven was als je thuis komt. Nou dat Is het ook echt niet dus gelukkig had een vriend wel de skills om niet bij elke stap uit te glijden en heeft hij wat foto's. Na een baantje zwemmen in het uberdonker waren we zo goed als schoon en verlieten we de dark gave per Kayak. Wat een succes, heerlijk. Leuk hoe je een groep in een dag leert kennen tijdens zulke unieke belevenissen.

Rond vijf uur kwamen we weer bij ons hostel en heb ik samen met de jongens lekker gegeten. Leuk om samen met de mensne die je steeds tegenkom nieuwe plannen te maken.

De jongen die ik had ontmoet tijdens de tour wilde graag een scooter huren de volgende dag en daar was ik ook wel voor in na ik dat uitzicht vanuit de bus had gezien. En tja met ál mijn ervaring die ik al had opgedaan op het eiland in Thailand moest dat hier natuurlijk appeltje eitje zijn. Zo gezegd zo gedaan huurden we allebei de volgende ochtend een motorbike en zijn we naar de bohémien gardens geweest. Een mooi gebied waar we een uur hebben rondgelopen en een waterval omhoog zijn geklommen. Ik wilde zeggen gestrompeld maar nee naast een keer uitglijden ging dat best soepeltjes. Ik zat even in gedachten toen we een echt trappetjw hadden gevonden en twee tellen later remt me er tovh een grote aap weg die echt op een meter afstand van me zat. Hij had mij dus blijkbaar al eerder gezien dan ik hem want ik zag alleen een grote rug wegschieten. Toch leuk, het idee. Na dat wandelingetje zijn we uit het park gereden en hebben we van het dorpje genoten en zijn we via een of ander zand, rots en modderweggetje naar een restaurantje gereden waar je zelf je kip kan vangen en dan wordt ie gebraden. Dat leek ons wel wat. Maar we hebben het niet gedaan haha wij zuinige backpackers. Maar het leuke was dat we daar die Australische familie vam de dag ervoor weer tegenkwamen. Zo grappig die mensen. Na de lunch zijn we door allerlei dorpjes en via allerlei zandweggetjes gereden waar mn hart vaak is gesmolten door die lieve snoetjes van kinderen die vol bewondering naar je staan te zwaaien als je langs komt tijden. Genieten geblazen. Echt gouden momentjes wanneer je in zulke ontouristische weggetjes het "echte leven" ziet. Na savonds weer een lekker dinneetje heb ik nog even lekker met Lianne geskyped en al mn zenuwen kunnen kwijtraken omtrent corina die bijna gaat bevallen en heb ik haar geloof ik wel duidelijk gemaakt hoe akelig ik aan het genieten was daar , dit terwijl ik in een hangmatje lag en zonnebloempitten aan het eten was. Wat wil je nog meer. Nou ik hoefde niks meer maar ik kreeg het wel. Ik kreeg een super super leuk kamergenootje voor mn laatste nacht. Ik wilde eigenlijk optd naar bed omdat ik er om vier uur uit moest voor de bus maar met al dat geklets en mn tas inpakken werd dat al snel een uur voor ik sliep. Ik was zo verbaasd, dat meisje reisde twee maanden met een tas die net zo groot was als mijn daybag. Dat Is toch niet te geloven. Wat doe ik fout. Maar na een kort maar krachtig nachtje stond ik om kwart over vier weer fris en fruitig bij de busticketservice te wachten op de bus richting hue. Heerlijk geslapen eigenlijk. Ik denk dat ik die rare positie gewend begin te raken in die bussen. Ik kwam aan in hue en was van plan om gelijk die dag naar danang te rijden per scooter maar de vrouw waar we stopten haalde me over om te blijven in hue en gaf me een goed prijsje voor een bed. De volgende dag ontmoete ik de jongen uit phong nha weer en zijn we samen naar citadel geweest een groot huis of landgoed waar de koninklijke familie woonde tijdens de oorlog en daarvoor. Heel interessant en tjonge het was goed warm in hue. Na al die koude dagen in het noorden was dat wel weer lekker. Tijdens de lunch liepen wr twee Nederlanders langs die ik eerder was tegen gekomen en ik vroeg of ik hun mocht vergezellen de volgende dag op hUn tocht richting hoi an. En ja tuurlijk kon dat , zo makkelijk kan het gaan. Na wat heen en weer geloop en wat onderzoek voor een bed in hoi an wilde ik eigenlijk nog naar een tempel aam de andere kant van de stad, tuurlijk wil Jantina dat op het moment dat spitsuur begint maargoed niks is onmogelijk. Dus ik begon maar te lopen en sprak twee jonge meiden aan die bij hun scooter stonden, er was natuurlijk een mogelijkheid dat ze toevallig die richting op gingen. Dat gingen ze niet maar eentje liep gelijk naar haar baas van het restaurant waar ze werkte en vertelde hem dat ze een uur eerder vertrok, nu dus. Ze wilde me blijkbaar graag wegbrengen. Later toen ze vertelde wat ze op een dag verdiende snapte ik goed dat ze dat deed, de hoeveelheid die ik betaalde was meer dan De helft van haar dagloon. Maar tjonge wat een leuke meid. Ze leidde me rond om de pegoda en vertelde me allerlei nieuwe dingen. Zo vertelde ze dat de monniken hier ver al ende kleuren kleding dragen afhankelijk van hun rang en dat de jongens die net pas waren begonnen daarom een lange lok haar hadden nog en later helemaal kaal mochten worden. Na dit leuke uitje ben ik uit eten geweest, al was de weg ernaartoe vindne nog niet zo makkelijk als dat ik dacht, na twintig minuten liepen we weer nietsvermoedend langs mijn guesthouse maar dan van de andere kant, iets is hier misgegaan. De volgende ochtend heb ik lekker bij het restaurant van mn nieuwe lokale vriendin gegeten omdat ik daar 20% korting kreeg. Nou en het was me toch lekker. En die lieve meid kwam helemaal trots naar me toe dat ik naar haar had geluisterd te komen. Daarna kwam het stel uit Amsterdam mij ophalen en ik stond al klaar met mn volgeladen scooter. Klaar om 160 kilometer te rijden over de welbekende prachtige "Hai van pass". De avond ervoor las ik er een advertentie over dat je samen met ervaren rijders de pass over kon en dat als je alleen ging je echt wel goed ervaren moest zijn, nou dat zit wel goed dacht ik zo. En tjonge wat was het mooi, heerlijk de vrijheid om overal te stoppen waar je wil om foto's te maken. We reden op het eind langs de zee en langs de vele geiten die er liepen en dan vooral midden op de weg. Het zal dan ook geen verassing zijn als ik vertel dat een geitje wel heel dankbaar mag zijn dat hij vandaag nog vrolijk rond kan der zonder fikse deuk van een scooter wiel in zn maag. Rond half vijf kwamen we aan in hoi an en moest ik nog een slaapplek zoeken. Dat ging gelukkig soepeltjes. Savonds hebben we lekker door het stadje gelopen en genoten can de prachtige lantaarntje overal en de gezellige lieve sfeer die er hangt. Ik had van twee jongens ondertussen een tip gehad van een super goed restaurantje en daar gingen we eten. Toen we gingen zitten verwachtte we de menukaart maar dar was niet nodig. De hele tafel werd opeens volgezet met het lekkerste streedfood. Heerlijk was het. Tijdens het eten zag ik dat ik een gemiste oproep had van henk. Toen gingen er natuurlijk wel wat belletjes rinkelen. Na wat zenuwachtige minuten om hem terug te bellen kreeg ik eindelijk het goede nieuws. Ik heb er een prachtig nichtje bij. Ik kon zelfs corina al heel kort even spreken en was natuurlijk heeel heel erg opgelucht toen ik hoorde dat alles goed gegaan was en het achter de rug was. Ze heeft de prachtige naam: Elena naomi boersen. Gek om zo in een restaurant te zitten met mensne die je eigenlijk helemaal niet kent.

Op dat moment miste ik het wel heel erg om dta blije nieuws niet met mn gezin te kunnen deken en gelijk in de auto te kunnne stappen om dr te zien maar genieten was het zeker. Nu heb ik gelukkig iets om daar uit te kijken als ik thuis kom. Ik ben lekker optijd naar bed gegaan en heb nog even lekker gebeld en snel gaan slapen na het zien van heerlijke foto's van Elena. de volgende ochtend ben ik met mn kamergenootje uit signapoor wezen ontbijten echt heerlijke soep achtig iets. Lekker op een krukje op de stoep. En daarna lekker een beetje rondgedwaald door de stad. Nouja eigenlijk dorpje. Hier zijn overal vam die winkeltjes waar je kleding. Tassen en schoenen kan laten maken en ik was me sterk aan het afvragen of ik dat kon weerstaan, en het bleek van niet. Ik heb een hele mooie tas besteld van buffaloleer en helemaal zelf bepaald hoe hij moet worden. Wel speciaal. De jurkjes en schoenen kan ik makkelijk weerstaan want om die keuze te maken in wat ik wil is gewoon veel te lastig. Zooveel keus. Al snel kwam ik een vriend tegen en hebben we de rest van de dag samen gelopen door de stad, het Is echt een oud Frans dorpje met allemaal kleine winkeltjes en oin elke boom hangen wel mooie lantaarns. Je kan je wel voorstellen dta dat ondanks de regen wel lekker moet zijn om te vertoeven. Toch hoop ik stiekem op veel beter weer want ik wil hier wel een paar dagen blijven. Smiddags hebben we in een franstentje gezeten en heb ik heel ongezellig mn blog verder geschreven, ik had de hele week nog geen tijd gehad om het bij te houden dus dit keer was het een aardige klus. Savonds lekker op mn kamer gezeten en toen ik een rondje ging lopen om ergens te gaan dineren kreeg ik goed buikpijn dus ben ik maar net zo hard weer omgedraaid. Heb ik mn Franse medicijn gekocht (stokbrood) en ben ik naar mn kamer gegaan. Lekker optijd naar bed en hopelijk morgen beter gevoel. De volgende ochtend. Vandaag dus, stond ik langzaam op en straalde de zon flink toen ik uit het hotel liep. Ik heb hier nu twee dagen geslapen en aangezien ik niet gewend ben om langer dan twee nachten ergens te blijven heb ik maar gewoon een hotel geboekt op de andere hoek van de straat. Na het verhuizen heb ik een rondje gelopen en wat foto's gemaakt en toen een fiets gehuurd en tijdens de lunch mn blog afgeschreven. Niet echt een hele avontuurlijke bezigheid maar ik weet dat er super veel mensne can genieten om te lezen dus dat Is dan ook wel weer leuk om te horen. Het blijft trouwens gek voelen dat thuis iedereen vol is van de geboorte van elena en ik heb hier zoveel om me heen dat ik het gevoel heb dat ik het niet kan geloven tot ik het zie en het daardoor soms gewoon vergeet dta het echt is. Nu ga ik lekker naar het strand en ontmoet ik daar weer wat andere mensen.

Nog een paar keer en dan is het al bijna afgelopen met het schrijven van de blogs. Toch gek.

Een hele fijne dag allemaal!!!

Liefs jantina