Hii hii allemaal,

Ondertussen ben ik gisteren aangekomen in Nederland. Na een lange prima reis ben ik ontvangen door drie super lieve vriendinnen, vicky iris en anne, mn ouders en mn aller liefste kleinste vriendinnetje janizah. Wat een verassing om hun allemaal op schiphol te zien. Ondertussen heb ik het prachtige meisje elena al mogen vasthouden en was het super om haar te zien. Na heeel veel slapen in mn eigen bedje voelt het alweer vertrouwd om thuis te zijn en kan ik voorlopig nog terug kijken op de prachtige dingen die ik heb meegemaakt in Azië.

Hier is dan mijn laatste blog. Heel gek om te realiseren dat ik begin oktober 2015 mijn blog begon en niet kon wachten om een glimpje te weten van alle dingen die daarop zouden komen te staan en wat ik dus allemaal wel niet mee zou maken. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel zou meemaken als dat ik nu aan herinneringen hier heb verzameld. En dan te weten dat dit eigenlijk nog maar een fractie is van alle indrukken die ik heb opgedaan, dingen die ik heb geleerd en alles waarvan ik ontzettend heb genoten, vooral de kleine momenten.

De avond waar mn vorige blog was geëindigd kreeg, hoe verassend ook, weer een totaal andere wending. Dat meisje wat ik had ontmoet bleek savonds ook te druk te zijn want na een halfuur wachten op de stoep, kwam ze niet opdagen. Na een rondje over de nightmarket ben ik terug naar het hostel gegaan en raakte ik daar aan de praat met een Argentijnse jongen waarna later stond te dansen met een meisje uit Amerika op justin Bieber voor de receptie jongen en was het weer genieten hoe gek dingen kunnen lopen als je geen plannen hebt. Op het dakterras zaten we later met een hele club mensen van over de hele wereld, genieten om de verhalen van al die mensen te horen en zoveel lol te hebben met totaal onbekende mensen.

De volgende ochtend moest ik er dus al vroeg uit voor de 'cu chi tunnels' na een korte busrit kwamen we in cu chi en hadden we een uiterst grappige guide die de heftige verhalen en werkelijkheid van nog helemaal niet zo lang geleden een stuk leuker. Het was heel interessant om alle technieken te zien die de vietnamese strijders hadden om tegen de Amerikanen te vechten. Ik bleef me maar verbazen over de ontzettend slim doordachte details die een groot verschil maakte in de oorlog. Zoals bijvoorbeeld de ventilatiesystemen in de tunnels en het feit dat ze allen sochtends tijdens de mist kookten zodat niemand kon zien waarvandaan de rook van het koken kwam en de keuken dus niet verraden werd. Ik raakte daar aan de praat met twee leuke Australische meiden en zo was het helemaal niet erg om alleen te gaan. We hadden ook nog de kans om met grof geschut te schieten maar op de een of andere manier stond ik te lang te kletsen en schoot die kans aan me voorbij. Ach kleinigheidje. Toen we rond die uur thuis kwamen heb ik lekker rondgelopen en wat marktjes bezogd en liep ik weer een beetje rond. Na al die dagen rondlopen kreeg ik aardig zere voeten en kost het veel energie omdat het zo heet is en je je kapot zweet. Dus na een powernapje ontmoette ik twee Russische jongens waarmee ik uit eten ben geweest bij een lokaal tentje, heel lekker en heel gezellig. Een can de jongens ging verder reizen en nam de bus en met die andere jongen liep ik voor mn gevoel uuuren door de stad, zoo bizar. Elk moment van de dga gebeurt hier vanalles op straat. Zo zaten er bijna op elke hoek van de straat vrouwen op een kleedje tweedehands schoenen en helmen te verkopen en lag hun kindje op een handdoekje naast hun te slapen. Heel raar om te zien, het scheelt een stuk dat het niet koud is hier snachts en je niet het hele verhaal weet van die mensen dus hoe zielig of moeilijk ze het echt hebben. Die Rus waas ik mee liep was echt een jongen die alles op zn gevoel doet dus als hij het gevoel had om naar rechts te gaan dan moest hij naar rechts gaan, terwijl ik wist waar we heen liepen en me vooral realiseerde hoe ver we om liepen en hoe zeer mn benen al deden. Maar wel heel gezellig, ideaal als je met hem in een supermarkt staat en aan het bedenken bent war je wilt of nodig hebt dat hij zn gevoel dan alweer aan het volgen is en je een random zak chips en tandpasta en joghurt aangooit vanaf de andere kant van de winkel. Ook heb ik weer een beetje geoefend met Nederlands praten met hem en praatte hij Russisch tegen me terug, hele interessante gesprekken werden dat. Tot ik opeens een heel sterk onderbuik gevoel kreeg om naar mn bed te gaan, klaar voor mn laatste dagje in vietnam en dus Azië. Eigenlijk wilde ik die stiekem beginnen met goed lekker uitslapen maar ik slaap op een kamer met 17 andere mensne dus dat werd lastig en toen heb ik heerlijk zoveel mogelijk tijd genomen om van Azië te genieten. Met het uitgeven van mn laatste geld. Meer geld halen omdat ik teveel dingen kocht en nog meer rondwandelen heb ik me tot smiddags heerlijk vermaakt. Die middag had ik eigenlijk geen plannen en ging ik voor een vroege lunch om de tijd te vullen. Toen ik door het park liep zag ik een lokaal Vietnamees vrouwtje zitten wat naast me slaapt in het hostel. Snachts ben ik niet zo blij met dr want ze praat in de slaap en als ze wakker is praat ze als n baby tegen dr zelf, ja heel bijzonder. Dat dacht ik ook. Maar nu dacht ik, ik ga eens gexellig naast haar op t bankje zitten en daarbij zat nog een man die ik niet kende. Ik raakte ipv met die vrouw, met die man aan de praat en hij bleek hier zn pensioen te willen doorbrengen. Hij vertelde me een verschrikkelijk verhaal over hoe ontzettend rijk hij was en hoe hij verliefd werd, zwaar verliefd, op twee Vietnamese vrouwen die hem omstebeurt zijn leven hier in een jaar volledig kapot hebben gemaakt. Het was een vreselijk verhaal om te horen en hij zat het niet heel gek genoeg met tranen in zin ogen te vertellen, van het begin tot het eind. Daar zit je dan met een man die is mishandeld door zijn geliefde, zij hem het spiksplinternieuwe huis uitgooide toen het af was en hij hier nu op het bankje in een park in Ho Chi Minh me dit allemaal zit te vertellen. Ik zal de details besparen en we hebben het gezellig afgesloten toen ik hem trakteerde op een lekkere lunch. Hij woont in het park en is de afgelopen maanden 40 kilo afgevallen, ik kan me er geen voorstelling van maken hoe hij eruitzag toen hij zich elke dag het beste van het beste kon veroorloven. Iets wat ik niet kon geloven was dat mensen snachts toen hij lag te slapen, papiertjes tussen zn tenen hebben gestopt en die in de fik hebben gestoken. Vreselijk, zn hele voeten waren ontstoken en opgezwollen. Ik denk niet dat hij altijd de beste keuzes heeft gemaakt maar dan nog wat het een heftig verhaal en dagelijksleven waar die man in zit. Zo ging de middag snel en indrukwekkend voorbij. Dit zijn zulke dingen die je niet zo snel meemaakt in Stroe en zelfs niet als ik in de stad loopt. Zulke dingen ga ik wel missen maar misschien lukt het me nu ook wel makkelijker in Nederland, je weet het niet. Later op de dag ben ik wat wezen drinken met een jongen uit Engeland die ook zijn laatste dag vierde en daarna ben ik wezen eten met een jongen uit Nederland die zn reis in vietnam pas net begonnen. Om acht uur werd ik bij het hostel opgehaald per motorbike en liep een meisje van het hostel mee om dat te regelen, een lokale persoon is de enige manier om een eerlijke prijs te krijgen. Ik vroeg hm of mn backpack bij hem tussen zn benen mocht ipv op mn rug. Dat wilde hij wel even vantevoren proberen. Het bleek niet te passen dus moest ik mn tas op mn benen leggen. Na mn laatste heerlijke, over heerlijke, Vietnamese bahn mi met bbq pork en chili heb ik mn spullen heringepakt om alles erin te laten passen, hele klus maar geslaagd. Om acht uur werd ik dus opgehaald en had dat oude mannetje het er maar moeilijk mee, om de twintig meter was een stoplicht en kon hij met veel moeite maar recht houden en tussen alle scooters voortbewegen. Haha wat een gesteund en gedreun, arme mannetje. Niet dat ik het makkelijk had haha een half uur achterop met die twee zware tassen, oei mn rug ging eraan. Toen we door een politie werden tegen gehouden dat we niet verder mochten per scooter en ik verder moest lopen, slaakten we beiden een heeele diepe zucht en stond de politieagent te lachen hoe we als stumpers van die scooter afstuntelden. Daar stond het vliegtuig op mij te wachten en ging zelfs het inchecken zonder problemen. Behalve dat ik een schaar in mn handbagage had maar dat was nog te overzien haha. Zoooo gek om Azië te verlaten na drie maanden. Een heel dubbel gevoel maar ik ben wr zeker van dat ik nog veel meer mooie avonturen ga beleven in Nederland of in het buitenland.

Wel ga ik heel veel dingen missen en heb ik die de laatste week zoveel mogelijk op een rijtje proberen te zetten. Thuis ga ik er misschien nog achterkomen wat ik nog meer ga missen.

-Al het leven op straat, altijd en overal.

- De slapende mensen in winkels, kinderen die er spelen midden in de winkel op de grond.

-Iedereen die overdag en savonds en eigenlijk ook sochtends in een restaurant zit en het nooit stil is op straat als iedereen aan het werk is.

-Het ellebogen stoten door lokale mensen als je langs komt lopen omdat het bijzonder is.

-10000,000 plasticzakjes overal binnen in de huizen en op straat

-Scooters scooters scooters scooters en nog meer scooters overal. (7 van de 11 miljoen scooters in heel vietnam rijdt in Ho Chi Minh :0).

-Mensen in pyjama de hele dag, nouja z elfde broek als trui print. Een trend geliefd door alle oudere en zelfs jongere volwassenen in Azië. De trend van het jaar.

- Politie op elke hoek van de straat en elke x vraag ik me af wat hun taak is naast het rechtzetten van scooters.

- Contact met lokale mensne die je altijd wat nieuws te vertellen hebben omdat de cultuur totaal anders is dan je gewend ben.

- De prachtige echt prachtige kinderen die ik in beide landen, tijdens vrijwilligers werk, heb leren kennen.

-Het werken in een plek waar je geen idee hebt hoe het allemal werkt en je gedwongen bent om alles te laten gebeuren zoals het kwam en er zo nog een oplossing voor de verzinnen ook.

-Huizen die tegelijk functioneren als winkel, slaapplek, keuken en café voor de hele familie en garage.

-Led verlichting van alle karaoke bars.

-Een kwartier denken dat je verdwaald ben, dan toch maar op Google maar kijken en zien dat je 500 meter van je hostel bent

- om de twintig meter gevraagd worden of ik een tuktuk wil of een motorbike en of ik hulp nodig heb.

-Wegrestaurants waar je altijd bij elke tafel een hangmat hebt.

- Het omrekenen naar drie verschillende soorten geld en alles alles betalen met contant geld

-Rijst. Rijst rijst rijst rijst rijst noedels rijst verse loempia's rijst rijst. En ik ben het gelukkig nog niet zat.

- En vooral alle alle lieve gezellige gekke creatieve mooie mensne die ik heb leren kennen vanaf het begin in Cambodja tot nu in vietnam toe. En alle spontane uitjes en gesprekken die daarvan gekomen zijn. Ik hoop er een aantal zeker nog in Nederland weer te zien.

Wat ben ik blij en voel ik me gezegend dat ik zo rijk en vol genot terug kan kijken op deze geweldige drie maanden.

Ik wil iedereeen heel erg bedanken die me heeft gevolgd en ik vond het heel erg leuk om te schrijven. Sorry voor de vele spelfouten in al mijn blogs maar die hele verhalen schrijven op mn mobiel werkte niet altijd even makkelijk en goed.

Hopelijk zie ik iedereen weer heel snel en veel liefs, <3

Jantina