Sa bai dee allemaal, - Sa bai dee allemaal,

Ik zal jullie een beetje inzicht geven in de situatie waarin ik nu zit, ik heb nu namelijk de cultuurweek al achter de rug ( Jaaa ik weet het oei oei wat gaat de tijd snel) en lig hier in een slaapbus, met muziek in mn oren en lig ik naast vicky uit Engeland en een gezinnetje aan de andere kant, waarvan de man verdacht veel naar hond ruikt. Bijzondere situatie ja. Eerst lagen we gezellig met de vier personen naast elkaar met wie we op pad gaan maar door een creatieve manier werden alleen wij vier verplaatst naar andere random plekken in de bus. Haha kan allemaal hier. Tovh duurde het even voor ik de man serieus nam en doorhad dat hij geen grapje maakte. tot nu toe is het donker en heb ik het gevoel dat we alleen maar bergopwaarts rijden op een berg met alleen haarspeldbochten en gaten in de weg. In deze bus lig ik dus nog ongeveer 10 uur opweg naar luang prabang, als je t opzoekt op internet en in mn lonely planet dan weet je net zoveel als ik nu weet dus geen idee wat we allemaal gaan meemaken dit weekend, maar tijd genoeg om dus eens vlink tijd te vullen met het typen van mn blog. Er bestaat dus een redelijk grote kans dat dit een fikse blog word. Maarja lezen is op eigen risico. Lekker voor de zondagmiddag, niet :)) als jullie allemaal lekekr aan het genieten zijn van de pepernoten en gezelligheid met familie. Ik kan niet wachten om morgen mijn eigen kadootje open te maken wat ik mee heb gekregen. Maar hier dus de beschrijving vanaf Phnom Penh tot en met de eerste week in Laos en alles wat daarbij hoort. Het zal je misschien verbazen maar ik maak nog veel meer mee dan ik hier kan beschrijven :). Veel leesplezier.

Het tweede deel van mijn reis is begonnen. Op maandag ben ik aangekomen in Vientiane, de hoofdstad van Laos, toen ik werd opgehaald bij het guesthouse in Phnom Penh was het afscheid nemen natuurlijk noet leuk, het Is heel raar om weg te gaan van de plek waar het zo leuk was en er zulke leuke mensen waren. Al zullen ze vast wel wat Jantina acties van me onthouden, zoals het vastzitten met mn vingers in het pinautomaat of het niet genoeg riel bij me hebben om de tuktukman te betalen die me naar het vliegveld bracht, dat soort kleine dingetjes haha.

Maar na ruim een uur was ik al in Vientiane, het was even een heel gedoe om een visa aan te vragen maar na al het papierwerk kon het beginnen. Tja en dat begon al goed, jullie kennen die rij met mensne wel die allemaal een naambordje vasthouden om iemand op te wachten. Nou toen ik uit de hal kwam stonden er dus ongeveer 30 man met zo'n bordje. En ik ben ongeveer drie x langsgelopen om te kijken of mijn naam of organisatie erbij stond. Nou nee.. Haha dus ik dacht ik wacht gewoon lekker tot ik zie waar ik heen moet. En toen kwam er een heel klein mannetje, voor zover ik nu weet heet hij stikkie, en hij vroeg of ik vrijwilliger was, het blijkt dus dat mijn organisatie meerdere namen heeft, moet je maar net weten haha. Maar na wat geld gepint te hebben, wat even een hele uitdaging was omdat ik nu van Dollars naar riel naar bath en nu naar kip moest omrekenen in een week tijd. Met 50000 kip moest ik de week wel doorkomen zei die. Okee prima pinnen we dat.

Onderweg viel me op dat Vientiane veel schoner is dan Phnom Penh en dat er niet zoveel gebeurd op straat. Misschien nog wel minder dan in een Nederlandse stad maar meer in zoals in een dorp. Dat was dus wel even een hele verandering. toen ik bij het guesthouse aankwam was het echt even wennen, en eerlijk gezegd nog steeds wel. In Phnom Penh voelde ik me sneller op mijn gemak en thuis. Het is een aardig rommelig guesthouse en al snel merkte ik door de verhalen van de andere vrijwilligers dat de organisatie ook aardig rommelig is.

We zullen beleven hoe dat de rest van de maand gaat.

Zondag ontmoette ik drie andere vrijwilligers die ook nieuw waren en samen hebben we deze week de cultuurweek gedaan. Maandagochtend zijn we naar een cope centrum geweest, een opvangcentrum voor mensen waarvan hun armen of benen zijn geamputeerd.

Eerlijk gezegd dacht ik eerst dat het alleen was om ons zover te krijgen om te sponsoren. Zo van hè er komen rijke blanke mensen laten we die gelijk meenemen naar een centrum waar ze kunnen zien hoe slecht mensen het hebben en dan geld vragen. Maar toen we een film hadden gezien met uitleg over de geschiedenis van Laos en de vele bommen die waren gebruikt en vele bommen zijn pas afgegaan na de oorlog en zijn mensen er per ongeluk op gaan staan. En het Is zo dat de gehandicaptenzorg in Laos aardig goed geregeld is dus dat de overheid zorg draagt voor deze mensen en ze dus niet afhankelijk zijn van rijke westerlingen die langs komen.

Alles tijdens deze cultuurweek doen we trouwens op de fiets en dat voelt heerlijk. Het is hier veel rustiger in het verkeer en wat een vrijheid geeft dat om lekker te gaan en te staan waar je wil. Ik had zondag al een rondje gelopen rondom het guesthouse en omgeving en verschillende lokale winkeltjes en plekjes ontdekt. En het leuke is, hier kan ik gewoon met mijn camera over straat lopen zonder dat er raar wordt opgekeken of het gevoel te hebben dat het van me afgepakt kan worden.

Smiddags hebben we bij het guesthouse gelunchd, dit blijkt hier heel normaal te zijn, iedereen komt hier terug tussen de middag en blijft niet, net als op mijn vorige project, op het project blijven tijdens de lunch. Maar het Is wel lekker want ze kunnen even uitrusten en bijpraten en sommige mensen gaan smiddags naar een ander project.

Na de lunch nam een andere coördinator ons mee naar het overwinningsmonument wat erg lijkt op een heel bekend gebouw in Parijs waar ik de naam van ben vergeten, maar als jullie het zien herkenen jullie het vast :)).

Het was leuk om de stad van boven te zien en een beeld te krijgen waar ik was beland.

De vele verhalen die ik heb beschreven over het contrast tussen arm en rijk heb ik hier tot dit moment nog niet gehad. En hoe egoïstisch dat misschien ook klinkt, ik vind het wel even fijn zonder dat machteloze en hartbrekende gevoel. Misschien komt het nog als ik het land beter leer kennen maar het licht hier in ieder geval niet zo op de oppervlakte als in Phnom Penh.

Die avond ben ik aardig vroeg gaan slapen omdat alle nieuwe indrukken en het vele reizen mw toch wel vermoeide. Al miste ik mijn bedje in Phnom Penh wel, want mijn matras in Vientiane is ongeveer drie cm dik en dat is even wat anders dan het heerlijke dikke matras wat ik gewend was. Maargoed we gaan er voorlopig maar vanuit dat je aan alles went en je vast ook eelt op je heupen kunt krijgen.

Dinsdag hebben we sochtends drie tempels bezogd, in Vientiane zijn er heel veel en raak ik helemaal gewend aan dat straatbeeld en de monniken die daarbij horen. Die wonen. Vaak in gebouwen naast de tempels en ze lopen sochtends en smiddags langs de deuren om eten en geld langs te halen, als ze voor de deur van iemand stoppen dan houden ze wen soort kruik voor zich en doet degene die er woont of werkt zijn schoenen uit, uit respect, en bid voor de monnik en gezondheid en eigen welvaren, toch gek dat de monniken hier boven de gemiddelde mensen staan. Maargoed ik ik vertelde ik dit eigenlijk omdat ik hier al helemaal aan gewend was en niet veel bijzonders meer is.

We gingen dus naar de tempels en en in een tempel waren ze bezig met een preweddingshoot, het was mooi om te zien omdat het een prachtig stel was in traditionele kleding en stiekem vonden ze het een hele eer dat er westerse mensen foto's maakten van hun shoot.

Dat zijn toch de momentjes waarop ik het meest geniet, juist die momentjes die niet gepland zijn, waarop je nieuwe mensen, nieuwe gewoonten en nieuwe inzichten krijgt in het 'echte' leven van het land waar ik ben. En dit met de fotoshoot, dit was zo'n momentje.

Ta is degene die ons deze week rondleidt en ons alles verteld over Laos, ze is ongeveer 25, heb eigenlijk geen idee, ik zal eens vragen haha, ze is in ieder geval heel grappig, we hebben dezelfde humor en dat is heerlijk want ik heb in deze groep nog niemand ontdekt met dezelfde humor, wie weet komt dat nog naar boven. Maar ze is officieel niet bevoegd om ons rond te leiden omdat ze geen cursus heeft afgerond, daarom gaat ze soms niet mee in een museum omdat ze anders in grote problemen kan komen. Wat mij dan wel weer nieuwsgierig maakt haha, ze wordt er zenuwachtig van als ik juist vragen stel als er iemand in uniform bij staat, haha heerlijk om haar gezicht dan te zien.

Die dinsdag middag hebben we in een andere tempel een soort offerdingetjes gemaakt die je persoonlijkheid moet voorstellen, en als je er twee maakt wat de bedoeling is, en de tweede lukt ook goed dan moet dat blijkbaar iets goeds zeggen over je toekomstige partner, nou en de mijne was bijna hetzelfde, prachtig stel, werd beaamd door ta.

Het tweede gedeelte bestond uit het offeren van deze dingen voor de monnik die bij ons was en aan budah, gelukkig kon ik ze respectvol uitleggen dat ik dat niet wilde doen omdat ik christen ben, zelfs de monnik leek het volledig te begrijpen dus dat was fijn.

Woensdag was er een nationale feestdag, en welteverstaan onafhankelijkheidsdag elk gesprek wat ik aanging met een lokaal persoon, leek het een groter iets te zijn. Echt wel een dingetje dus. Er werden verschillende telefoontjes gepleegd om duidelijk te krijgen dat eigenlijk niemand een idee had hoelaat de parade begon en of we er überhaupt konden kijken. Als middenmoot werd er maar gezegd dat het om half negen begon, nou daar deed ik het voor. Mooie tijd. De volgende dag bleek het voor iedereen vanzelfsprekend dat de parade Snachts om twee uur al was begonnen. We zijn met een groep vrijwilligers op de fiets naar de parade gegaan en hebben het einde van de stoet gekeken. Het voelde een beetje zoals met de bloemencorso, wanneer de tour al voorbij is en iedereen naar het verzamelen gaat, je denkt, jammer gemist, maar eigenlijk ideaal want iedereen verzamelt op dezelfde plek en je ziet iedereen langskomen. Het was apart om te zien dat elke nationale vlag van Laos werd afgewisseld met een vlag van het communisme. Tot deze dag had ik me nog niet gerealiseerd dat dit land zo communistisch was maar snel herkende ik verschillende dingen en werd ons ook verteld dat een volk veel makkelijker te leiden is in een communistische staat en dat gaf een heel ander licht op het land. Het is een totaal nieuwe wereld voor me, interessant.

Ondertussen kan ik het goed vinden met de andere vrijwilligers en is het leuk om verhalen te horen van over de hele wereld. Het zijn allemaal aardige mensen.

Die ochtend hadden we een twee uur durende taalles, tjonge dat Laos taaltje valt nog niet mee, er zijn bijvoorbeeld drie betekenissen van mah, de monotone versie betekend kom hier. De middelmatige toon betekend hond en de hogere versie betekend paard. En zo zijn er natuurlijk nog verschillende woorden. Degene die ik dagelijks gebruik zijn sa bai dee, dat betekend goededag. En khop chaj betekend dankjewel. En droom zacht betekend tan dee duh.

Die middag ging ik alleen naar de ochtemarkt (jaja in de middag, het Is blijkbaar alleen de naam) maar ik ging natuurlijk vol goede moed en mn aantekeningen naar de markt en ik vroeg in het Laos hoe duur iets was (thao daiy, ofzoiets) maar dan kreeg ik heel uitgebreid antwoord natuurlijk vol in het Laos. Tja daar Had ikke natuurlijk niet echt rekening mee gehouden. Tjonge een antwoord wat niet op mijn briefje stond, al snel moest ik ze dus teleurstellen door dom te kijken en over te schakelen naar het Engels. Ach, er is nog hoop voor de komende drie weken.

Ondanks dat ik in beide markthandel ongeveer drie keer zwaar verdwaald was tussen de traditionele allemaal dezelfde Laos stoffen, heb ik erg genoten van een middagje me-time, lekker struinen.

Die avond zaten we weer aan de rijst met kip toen ta binnen kwam rennen om te vertellen dat er vuurwerk kwam en we naar de golden pegoda moesten gaan. Het eten was snel op natuurlijk, zelfs met stokjes, want niks of niemand houd mij tegen om dit keer vuurwerk te zien. Ik laat het me niet nog een keer overkomen haha.met een grote groep fietsten we door alle menigte mensen heen en Toen we een mooi plekje haddne gevonden werd ik direct betrokken bij een selfie die de vrouw voor mij maakte, het was niet haar bedoeling om onopvallend mij op de foto te zetten ofzo, ik maakte er uitgebreid gebruik van om er een gekke foto van te maken waarna er al snel een hele groep vrijwilligers omheen kwam staan, de groepsfoto van de vrouw met haar zoontje werd direct ter plekke op facebook gezet haha zo grappig en ook op WhatsApp werd het gelijk wereldwijd gemaakt. Jammer genoeg hebben wij de foto niet. Toch liever incognito voor een onbekende voorbijgaande in Laos. We werden goed bewaakt door agenten, we werden gedwongen om een paar meter achteruit te gaan en wij dachten pfoe die mensen vervelen zich gewoon omdat het al een half uur uitloopt, toch werd het iets serieuzer toen ze zonder pardon met een taser langskwamen. Okee we luisteren. Toen het vuurwerk daadwerkelijk begon werd ons duidelijk waarom we achteruit moesten en vroegen we ons af waarom we niet nog tien meter achteruit moesten, want het vuurwerk viel massaal op ons en werdheel dichtbij afgestoken. Het duurde wel een half uur aan non stop vuurwerk en t was een geweldig gezicht om te zien.Heel heel.mooi. En zooooooo veel. Toen we dachten dat t gestopt was fietsten we weer naar huis en onderweg zijn we nog drie keer gestopt omdat het blijkbaar nog niet afgelopen was, van een afstand was het misschien nog wel mooier om te zien. Tjonge wat genieten, genieten van het overweldigende licht en alle kleuren in een totaal onbekend land tussen de onbekende mensen.

Donderdag hebben we de golden pegoda bezogd en nog twee andere tempels, ik heb ta wat Nederlandse zinnetjes geleerd en was ze totaal verbaasd toen ze hoorde dat de vraag, wat is jou naam bijna hetzelfde was in het engels. het Is leuk om te merken hoe snel je de weg leert in een stad als je het kan ontdekken met de fiets.

Smiddags hadden we met zn tweeën kookles, we gingen in het restaurant naast het guesthouse, waar we ook ontbijt, lunch en dinner hebben, van een van de kokkinnen. we hebben verse loempia's gemaakt. Deze maken we van rijstpapier en worden niet gebakken of gefrituurd. Ook hebben we het bekende sausje gemaakt wat ik echt heerlijk vind. Vicky lustte springrolls niet dus mocht ik ze allemaal opeten., heerlijk maar pfoe wat zat ik vol. Daarna hebben we ook nog een traditionele papaja salade gemaakt, ta vroeg hoeveel chili ik erin wilde en ik zie eentje. Ze zei naar hier is 15 of 16 heel normaal dus 4 kan jij wel handelen, nou toen ik de proef versie met een Chili had geproefd greep ik al snel naar een banaan om mn gevoel terug te krijgen. 4 nee bedankt haha.

Voor de geïnteresseerden zal ik het wel maken als ik in nl ben :).

Savonds heb ik wat gekletst met andere vrijwilligers en ben ik alleen op de fiets naar de nightmarket gegaan, heerlijk alleen struinen weer dus. Dit keer heb ik mezelf verwend met drie tasjes en heb ik de avond afgerond met mijn nu al bevriende lokale supermarktvrouwtje door wat koekjes te halen.

Vrijdag begonnen we in het nationaal museum van Laos, heel groot en hier en daar interessant, maar het werd pas echt leuk toen ta en ik elkaar tussen de prehistorische potten gingen beschieten met haarelastiekjes en dansjes maakten. Ook kan ta zich, juist wanneer het niet mag, zich moeilijk inhouden als ergens staat dat je niet mag aanraken. Dit deden we dus bij ongeveer alles waarbij dit stond, we bedachten de mooiste scenario's over hoe we het heeel subtiel "" gingen verbloemen als er een bewaker naar boven zou komen met de vraag wie er zo hard op de oeroude drum en gong sloeg. Dat Is toch genieten haha.

Toch is het ook wel mooi om te zien dat wanneer ta iets las over de geschiedenis van Laos wat haar aansprak dat ze dan gelijk kippenvel had ookal is ze al meer dan vier keer in het museum geweest, achter al die kattenkwaad zit ook nog wel een geïnteresseerde kant waarin we alle drie wel aangegrepen waren door de geschiedenis van Laos.

Smiddags na de lunch zijn we met de tuktuk naar ons project gegaan. Ik had gehoord dat het een kinderdagverblijf was voor kinderen met ontwikkelingsstoornis en hersenletsel, het blijkt toch iets anders te liggen. Ik ga blijkbaar voor drie weken werken in een autismecentrum waar kinderen wonen van ongeveer tien tor zestien jaar. Tja dat is even wat anders. En toen we voor het hek stonden realiseerde ik het pas echt. Ik ga werken in een onbekend land met onbekende taal met mensne die niet kunnen functioneren met veel veranderingen en onbekende dingen en van duidelijke communicatie houden. Toen ik voor het hek stond vroeg ik me af of ik dit eigenlijk wel wilde, een groep Laos autisten van slag maken met drie meiden van over de hele wereld die met hun kwamen oefenen en niets aan duidelijkheid kunnen geven en na een aantal weken weer weg gaan. Maar ik ga er maar het beste van maken en aftasten in hoeverre die taken van ons worden verwacht. We konden niet binnen kijken dus heeft ta wat overleg gedaan en gingen wr weer terug naar het guesthouse. Toen hebben we onze tas ingepakt voor een weekend in luang prabang. En zo lig ik hier nu nog schommeld en hobbelend in een bus.

Ik wens jullie een fijne avond met sinterklaas en alle lieve familie. Ik heb zo'n gevoel dat ik me dit weekend ook zonder sinterklaas me uitstekend ga vermaken:)

Khop chaij laij laij,

Liefs Jantinaaaa