Haloootjes allemaal,

Vorige week heb ik een leuke week gehad op de daycare. Vanaf dinsdag heb ik er een collega bij gekregen op de daycare, ook een vrijwilliger maar dan uit australie. En ik heb er trouwens ook een kamergenootje bij, uit engeland. Beiden was even wennen omdat ik net een week gewend was aan mijn heerlijke kamertje en had ik alles lekker een plekje gegeven en ook op de daycare zat ik er net lekker in en had ik er veel plezier in om de kinderen les te geven. Na een paar dagen mijn kamer gedeeld te hebben en na een paar dagen samen voor de klas ben ik aan beiden wel gewend geraakt.
Het is geweldig dat je met zulke reizen in contact kom met mensen die je anders in geen mogelijkheid had ontmoet of mee had samen gewerkt en dat is ook wel weer heel erg leuk.

Ik had al wel het een en ander in gedachte om mee aan de slag te gaan op de daycare en daar stond de nieuwe vrijwilliger gelukkig ook helemaal achter. Zo zijn we nu een schema aan het maken waardoor er per week gewerkt kan worden aan een thema en ook de volgende vrijwilligers een beetje houvast hebben om mee aan de slag te gaan, maar vooral zodat de kinderen niet elke dag een beetje van alles wat krijgen en zodat ere en beetje duidelijk is dat de kinderen alles hebben gehad na die thema’s voordat ze (eventueel) naar school zouden kunnen gaan. De teachter van de daycare was heel enthousiast over het idée en ik vind het een leuk projectje om aan te werken in de drie uur pause die we elke dag hebben, houd je van de straat he.
wat boven verwachting ook is blijven hangen, is het teken wat ik geef dat de kinderen stil moeten zijn, het zwaaien met de handen. Het gebeurd nu regelmatig dat de eigenaar/ teatcher van de daycare spontaan begint te zwaaien om de kinderen stilt e krijgen. Toch leuk als je zo’n klein trucje mee kan geven wat waarschijnlijk na mij nog veel gebruikt zal worden.

Donderdag avond zijn we met zn alle uit eten geweest aan de riverside en heb ik zo ontzettend heerlijk gegeten dat het eigenlijk jammer is dat ik het heb gedaan want nu valt natuurlijk alles een beetje tegen. Dit eten was als afscheid van roos en jikkina die van het weekend zijn vertrokken naar Thailand. Deze avond hebben we lekker afgesloten met Hong de coordinator van de vrijwilligers, een prachtige vent! We worden hier heel erg goed verzorgd. Maar hij nam ons mee naar een rooftop van een heel hoog hotel, daar hebben we even wat gedronken en genoten van het prachtige Phnom-Penh by night.

Zoals dat avondje naar de riverside was heel heel erg genieten maar perfect is het niet. Tijdens het genieten van het eten en de gezelligheid word op een avond gemiddeld zo’n vier keer je hart gebroken. Er komen namelijk hier en daar wat straatkinderen naast je staan (niet eens gelijk om geld te vragen) maar gewoon om steen papier schaar te spelen en ondertussen weet je date r binnen enkele minuten het toetje gebracht kan worden en zij er dan nog staat. De eerste keer nam ze genoegen met een paar pindas maar de volgende moesten we wegsturen toen ons eten kwam. Nou dat gevoel gun je niemand, je werkt dan wel met arme kinderen maar als je daar zit te genieten van je eten voel je je gewoon schuldig dat je ervan geniet. Dit word nog even bevestigd wanneer we weglopen na het eten en er twee meter naast het terras gewoon op een plastic matje drie kleine kinderen (waaronder een baby) liggen te slapen met enkele kledingstukken.

Dit gevoel van grote contrasten vind ik soms nog wel moeilijker dan de non stop armoede die ik in afrika heb gezien. Het is lastig uit te leggen maar het gaat je echt elke dag aan je hart terwijl je er niks aan kan doen.

Toch blijven we er maar gewoon van genieten en geniet ik vollop van de lieferdjes op de daycare en ben ik heel dankbaar dat ik toch mijn steentje bij kan dragen aan deze opbouwende stad.

Zaterdag ben ik samen met Gemma, mijn college vrijwilliger, naar de killingfields geweest. Dit is het veld waar tijdens het regime van pol pot heel ontzettend veel mensen zijn vermoord op gruwelijke wijze. Het is nog maar 40 jaar gelden en eigelijk een totaal onbekende oorlog. Ik zou in eerste instantie alleen gaan en er was me al verteld dat dit niet erg was omdat je toch de hele rondleiding stil zou zijn, zo indrukwekkend was het. Nu ging ik dus samen maar inderdaad we hebben in drie uur misschien 10 woorden gezegd, ongeveer haha. Er was een audiotour die in het nederlands gesproken was en die was zo ontzettend goed uitgelegd dat ik de hele tour ongeveer kippenvel had. het feit date en man in drie dagen het hele land heeft opgrtrommeld en alle geleerde mensen of mensen met een bril, en kinderen heeft uitgemoord, was echt gruwlijk. Er waren veel massagraven en veel vreselijke verhalen van mannen waarvan bekend was hoe ze waren gemarteld. Ik zal jullie de details besparen maar de foto’s en verhalen staan voorlopig op mijn netvlies gegrift. Een boom was er te zien en daarop sloegen ze gewoon kinderen dood, ik weet niet wie dit allemaal lezen maar het gevoel wat je daarbij krijgt als je dat hoort verdubbeld minstens als je er echt bij staat. Nu vallen er heel wat kwartjes van het feit dat deze stad en eigelijk het hele land aan het opbouwen is en besef ik me dat er in de generaties die je hier op straat ziet, jong en oud, allemaal wel een verleden hebben op wat voor manier, met deze gruwelijke periode.

Na de killingfields zijn we gelijk met de tuktuk naar de bijbehorende gevangenis gegaan aan de andere kant van de stad. De rit tussen deze dingen in viel me misschien nog wel het zwaarst. Dan wordt je weer even flink geconfronteerd met de dagelijkse werkelijkheid en de gevolgen van het regime van pol pot. Tegelijkertijd moet je bij de ingang dan weer om een rare rede meer betalen en krijg je het gevoel dat je weer in de maling word genomen. Eerlijk gezegd zijn we met iets meer vaart door de gevangenis gelopen omdat het ten eerste bloed heet was en al die fotos en vreselijke verhalen en martelwerktuigen en al dat bloed wat nog in de cellen lag, wel je gevoel afpijgeren en ik er eigelijk al snel wel genoeg van had. het breekt je op een of andere manier toch op als je super veel schokkende informatie krijg en dingen ziet. We zijn daarna nog even naar de markt geweest en toen heerlijk uitgerust.

Savonds hebben we onze gedachten even heerlijk kunnen verplaatsten toen Nathan en Hannah (de vrijwilligers van twee weken geleden) weer even terug kwamen en we met de hele groep zijn wezen karaoke. Tjonge wat een belevenis. We moesten even over een drempel heen maar daarna hebben we schaamteloos de titanic en nog veel meer, meegezongen. Het was echt even lekker om zo te genieten met zn alle en mn gedachten weer even op nul te zetten.

Zondags zijn we even wezen zwemmen en heb ik even het een en ander proberen te regelen voor de laatste week. Het was een lekker dagje ontspannen. Dat kan je soms goed gebruiken. Die dag zijn ook Roos en Jikkina weggegaan en dat was dan wel wat minder, ik kon heel goed opschieten met deze meiden maar het was super om ze te leren kennen en ik weet zeker dat ik ze nog vaak zal spreken. Heel fijn om mensen om je heen te hebben waarbij je heerlijk jezelf kan zijn, en het over echt alles kan hebben. Je maakt hier zoveel mee dat dat wel heel fijn is.

Vrijdag kreeg ik tussendoor nog even te horen dat ik de laatste week geen vrijwilligerswerk kan doen omdat het drie dagen waterfestival is en er verder geen les is op de daydace die week. Het is dus even flink balen dat ik deze week voor het laatst kan genieten van al die prachtige kinderen. Ik was ingesteld op dat ik op de helft zou zijn nu maar ik bend us al begonnen aan mijn laatste week. Tja dan gaat het opeens snel. Gelukkig staat de organisatie helemaal achter me en helpen ze me echt super. Ik ben nu dus even aan het puzzelen wat ik die laatste week ga doen en ga verder extra genieten op de daycare. Het is echt mijn ding om met kinderen te werken, dat merk ik hier ook wel weer. Vollop genieten van die koppies ookal kan ik er nog steeds geen woord van verstaan. Deze week ben ik dus ook met de teatcher aan het overleggen waaraan we het geld gaan besteden wat ik van veel familie en vrienden heb gehad om te besteden aan de projecten. Ze zijn er heel erg dankbaar voor en ik moet van haar iedereen heel erg bedanken die mij heeft gesponsord. Ze moeten echt alle eindjes aan elkaar knopen om uberhaupt de huur te kunnen blijven betalen en nog steeds zit ze vol met toekomstplannen en grote dromen, zo gaaf om die toewijding van haar hier in te zien. En ik ben blij dat ik haar hiermee kan helpen dankzij mijn familie, vrienden en andere bekenden. Heel erg bedankt nogmaals, echt!

Dit was voor nu weer even mijn verhaal. Het ene verhaal is leuker dan de andere maar jullie zijn in ieder geval weer op de hoogte van hoe het er hier aan toe gaat :)). Ik vind het leuk om te merken dat er zoveel mensen geinteresseerd zijn in mijn vrehalen, en ik vind het heerlij om allemaal van me af te schrijven. nogmaals sorry voor de reacties waar ik nog niet op kan reageren.

Heel veel liefs, Jantinaaaaaa