Hallo allemaal hier mijn een na laatste blog. Dus geniet er nog maar lekker van :) de lengte zijn jullie hopelijk onderhand wel gewend, daar heb ik in drie maanden niks aan kunnen veranderen. Zoals ik in mn vorige blog vertelde ging ik die maandag naar de sanddunes in de ochtend, pfoe wat vroeg. Ik merkte dta ik toch nog niet helemaal hersteld was na een dag ziek en een reisdag. Maar we gingen er toch maar met volle moed tegenaan toen we stipt om kwart over vier werden opgehaald. Ja dat zijn geen uitslaaptijden. Na een uur in een jeep kwamen we eindelijk aan in de White sand dunes. Zelfs op dit tijdstip was het al een aangenaam temperatuurregeling in dun broekje en t shirtje. Het was super mooi alleen waren er heel veel quads die de rust en het mooie plaatje een beetje verstoorde. Maargoed daar kon ik me niet zo heel druk om maken. Daarna gingen we naar de redsanddundes en hadden we daar ons ontbijtje. Toch blijft het gek om in de duinen te lopen in vietnam na al die groene bergen.

De volgende stop was de fishing Village, allemaal boten waarmee ze aan het vissen waren. Een heel kleurrijk en mooi gezicht, de kinderen spelen met krabbetjes in hun wollen mutsjes en zitten achter elkaar aan terwijl ze rennen tussen de emmers vis, zeewier en alle 'ouders' zie viszaken aan het doen zijn. Wat een heerlijk gezicht. En een totaal ander ondenkbaar leven. Alsof het nig niet genoeg was hebben we de tour afgerond door een wandeling in de fairy stream, een stroompje water waar we doorheen liepen door een sprookjesachtige omgeving. De roodkleurige zandbergen met wat groen en een klein stroompje water, zorgt samen voor prachtige plaatjes. Wat daarbij dan niet word verteld is dat je helemaal kapot bent rond negen uur als je om vier uur al je bed uit bent gerold en non stop in de hitte loopt. Ik ben dan ook maar halverwege omgekeerd want ik had geen benen meer over. Ik had toch blijkbaar nog niet de energie die ik normaal heb. Nog steeds een beetje zwakjes maar gelukkig hadden we de rest van de dag om bij te komen. Dat hebben isabella en ik dan ook maar lekker gedaan, we zijn lekker naast het zwembad en de zee in slaap gevallen en hebben we lekker veel fruit ingeslagen. Heerlijk al die goedkope tropische vruchten overal op de stoep. Savonds zijn we zo weer bij hetzelfde tentje wezen eten als de vorige avond. Niet echt lokaal eten maarja als het goed bevalt dan Is het natuurlijk een makkelijke keus. De volgende ochtend hebben we heerlijk uitgeslapen en werd ik wakker en wilde mn tas pakken. Ik had mn backpack naast mn bed liggen en mn dagpas in de kluis gedaan omdat daar nou eenmaal alle belangrijke spullen inzaten. Ik had er de vorige avond nog extra goed bij nagedacht dat ik de deur van de kluis iets op een kiertje liet zodat als ik hem open deed er niet zo'n kabaal kwam. Daar was ik om een andere reden de volgende ochtend heel blij mee. Ik had namelijk de sleutel van mn slot in mn tas zitten. In de tas die in de kluis zat. Haha elke dag was ik weer blij als me dat niet was overkomen maar ik had mezelf toch lichtelijk overschat dta het me op een dag toch echt gebeurd was. Okee dat ik het zelf gedaan had. Ik had het maar vast aan an mn kamergenootjes voorgelegd in de hoop op een geniale ingeving van iemand maar de enige optie was om het bij de receptie te vertellen. En ja met een grote grijns werd mijn verhaal ontvangen haha en ik geef ze groot gelijk, na een half uurtje kwam er een jongen met twee stukken gereedschap waarmee je dingen, voor zover ik weet, alleen maar vaster kan draaien. Niet echt de bedoeling dacht ik zo. Maar het Is ook geen slot qat je makkelijk even door kunt knippen het Is goed dik. Maar gelukkig kon hij het deurtje verder open trekken door de kier die ik had gelaten en konden we met onze armen in de ta som de sleutel te pakken. Ja idd, onze, hij was er namelijk steeds van overtuigd dat hij de sleutel wel even uit mn tas zou pakken maar hij had natuurlijk geen idee dus met hier en daar wat tegenzin van hem propte ik mijn arm er gewoon bij en pakte ik de sleutel. Zo wat een lekker begin van de dag weer, en dat was ongeveer de activiteit van de dag. Verder heb ik tot een uur aan het strand gezeten en gingen we rond een uur naar de busticketservice waar we werden opgehaald om naar Ho Chi Minh te gaan. Ik was flink opgelicht door die beste mensen van de bustickets ze hadden me ongeveer vier keer zoveel gevraagd dan het eigenlijk was en ik ben er nog ingestoken ook. Ik dacht tja die vertellen de waarheid. Niet bedacht dat het bij de buren gewoon vier x zo goedkoop was maargoed kleinigheidje hou je toch he. Na een busrit van vier uur langs weggetjes door de bergen, een stop omdat er een grote slang midden op de weg lag, een stukje vertraging omdat ze de weg aan het maken waren, in grote tonnen waren ze teer aan het smelten en gooiden ze omstebeurt stenen op het wegdek. Pfoe wat een zwaar werk pal in de zon. Vanaf Ho Chi Minh zou ik naar een ander busstation wordne gebracht en met ene lokale bus naar can tho wordne gebracht. Het moment dat je uit de bus stap is altijd even spannend omdat er gelijk 25 man op je af komt om je een taxi of scooterrit aan te bieden.

Ik stapte uit zocht de juiste man die misschien wist waar ik me kon melden voor mn volgende busrit en jahoor daar was hij dan. In gebrekkig engels kon hij duidelijk maken dat ik aan de andere kant vam de weg moest wezen. Ik heb al heel wat ervaring opgedaan in oversteken maar dut was even een leven hoger maargoed gewoon gaan en dan kom je er vanzelf. Ik werd met mn (goed zware) backpack op mn rug en mn daypack op mn buik achter op een scooter gezet en zo reden we door de stad naar een ander busstation, het hele evenwicht houden met twee zware tassen is al een hele opgave maar met elke keer remmen en scherpe manoeuvres was het ren aardige oefening voor mn buikspieren. Uiteindelijk werd ik op een bis gezet met alleen lokale mensen en werd er heerlijk over me gepraat en gelachen, ik lachte maar terug en knikte een beetje, daar lig je dan in de slaapbus. Haha maar vol vertrouwen dat ze me heus wel brengen waar ik wezen moet want hoeveel overstappen je ook hebt het lijkt allemaal vlekkeloos in elkaar te zitten en zorgt iedereen ervoor dat je komt waar je wezen moet. Dat maakt het reizen zoveel meer makkelijk. Om kwart voor twaalf Snachts kwam ik aan in can tho, ik had eigenlijk verwacht dat ik er om een uur of zes smorgens zou komen dus had geen hostel geboekt. Gelukkig had ik dat nog even snel in de bus gedaan. Toen ik de hele mannelijke brigade had duidelijk gemaakt waar ik heen moest en zij uitwaren gekibbeld wie dat mocht doen. Werd ik weer op een scooter gezet maar deze keer mocht mn backpack gelukkig voorop. Ideaal. Eenmaal in een klein straatje aangekomen stond ik daar dan met mn scooter mannetje toch even wat vriendelijker aangesproken dan dat ik deed tijdens al die onderhandelingen haha en dat was maar goed ook want het hostel was al gesloten en hij belde naar binnen en bleef wachten in dat donkere straatje rot ze open deden, toch lief. Ik kreeg een privékamer met een grote eigen badkamer en groot bed, dat was even een heerlijke verassing, lang geleden dat ik de badkamer niet hoefde te delen. Toch wel lekker even mn eigen plekje. Ik had verschillende verhalen gehoord over can tho en de meeste waren niet zo positief dus eerlijk gezegd had ik me daar ook een beetje op ingesteld en was benieuwd hoe ik het zou vinden. Maar de volgende dag heb ik lekker door de stad gelopen en lekker op wat plekjes gedronken en heb ik een boottochtje gedaan door de mangrove ( het stelde niet zoveel voor dus was blij dat ik de mangrove samen met jikkina in Cambodja al had gedaan) maar de rest van de tour was mooi en de bootvrouw nam me mee naar een fruittuin een van de jongens daar Had de eer om mij rond te lijden door de tuin en liet dat vol trots aan iedereen zien haha tot ik iets vroeg, dat vond ie maar niks want meer dan banana en Orange kon hij niet zeggen in het engels, groot gelijk heeft hij, wat moet je ook meer weten als je in een fruittuin werkt. En ik kreeg allemaal verschillende en nieuwe dingen te proeven en was het een hele leuke middag. Smiddags ontmoette ik twee Franse meiden en savonds zijn we samen wezen eten. Daarna maar snel naar bed gegaan want het was weer tijd voor een vroege tour. Om 5:20 moesten we beneden staan. Toen ik op dat moment nog niet beneden was en ik me nog helemaal moest aankleden en alles, stond de tourguide al bij me in de kamer. Hmm overdag zijn ze nooit optijd maar Snachts op onmenselijke tijden dan zijn ze geen minuut te laat en zelfs liever te vroeg. Dat Is eigenlijk het tegenovergestelde van hoe het bij mij werkt, maar het was gelukkig niet erg. We hebben een boottocht gedaan waarop ee de zonsopkomst konden zien en gingen naar de drijvende markt, en na een stukje varen naar nog eentje. Het was een heel mooi gezicht wat een bedrijvigheid er allemaal was op het water en hoe alles hier om vers eten gaat. Ik was samen met twee andere Franse mensne en het was een hele gezellige ochtend. In de tour zat ook een bezoek en rondleiding in de noodlefabriek maar de tourguide vertelde dat er daar in die familie iemand qas overleden dus dat dat niet door kon gaan. Later bleken andere mensne wr wel geweest te zijn maar toen was de begrafenis vast al afgelopen haha. Wel een beetje een groffe smoes om niet naar de noodlefabriek te hoeven hè. Na de tour nog even door de stad gelopen van wat streedfood genoten en kwam ik er ondertussen achter dat ik niet kon pinnen in can tho. Na heel wat pogingen om te bellen naar de bank een fietsrace op een fiets die alleen in de eerste versnelling kon door de stad op zoek naar de bank waar ik wel zou kunnen pinnen kwam ik uiteindelijk tien minuten te laat op de plek waar ik zou wordne opgelaaid voor de bus naar Ho Chi Minh. Omgerekend kon ik 20 euro uit het automaat krijgen en kon ik daar tot Ho Chi Minh mee redden. Ik was blij toen ik in de bus zat. Rond zes uur kwam ik aan en begon het taxiverhaal weer. De beste man wilde zn meter niet aanzetten maar toen ik hem er meerdere keren om had gevraagd en ik dreigde anders uit te stappen zetten hij toch zn meter aan. Omdat ik maar een paar euro had was dat best wel belangrijk. En wat een grote opluchting deed mn pinpas het wel in Ho Chi Minh. Ik had toen even geen zin meer in avondeten op 15cm hoge krukjes en ben lekker bij de burgerking gaan eten. Haha even geen rijst. Savonds nov even kort de stad verkent rond negen uur bedacht ik me dat het wel mooi zou zijn om een idee van de stad te krijgen vanaf een paar verdiepingen hoger dus stapte ik een chique toren in en werd al snel vriendelijk verzocht om het gebouw te verlaten. Ik voldeed niet echt aan de dresscode, wat een lachertje ik ben aan het reizen en heb nou niet bepaald de netste kleding mee maargoed graag of niet hè.

De volgende dag lekker uitgeslapen en kwam ik sochtends isabella nog tegen. Verder heb ik lekker door de stad gedwaald, wat markten bezocht en kwam ik aan de praat met ene meisje wat ook naar het oorlogsmuseum ging. Samen zijn we daar geweest tor vijf uur en tjonge wat was dat indrukwekkend. Het is moeilijk om uit te leggen maar het was heel erg krachtig opgezet. Eigenlijk alleen door gebruik van foto's en ondertiteling werd het verhaal van de oorlog uitgebeeld. Gruwelijke misselijkmakende foto's zaten er tussen en dat maakte iedereen wel even stil. Ik zag een aantal Amerikaanse mensen die eruitzag dat ze nog nooit de andere kant van het verhaal hadden gehoord en ik kon me de tranen van die mensen goed voorstellen. Toch was het mooi om te zien dat er oom details waren die de andere kant lieten zien, van de us. Zo was er ook een foto van een us soldaat waarvan het kind misvormd was door agent Orange en niet alleen de vietnamese mensen onder de oorlog leidden. Al die heftige indrukken waren best vermoeiend en daarom ging ik maar op pad voor wat eten. En natuurlijk kreeg ik onderweg nog even nieuwe ideeën en aangezien ik dichte schoenen aan had dacht ik, ik ga het gewoon nog een z proberen om dat gebouw in te komen en ze zonsondergang vanaf daar te zien. En jahoor allstars waren chique genoeg :). Ik begreep wel wat ze bedoelde toen ik tussen alle stelletjes in pak en nette jurkjes en hoge hakken stond maar daar gaat het niet om. Ik kwam voor het uitzicht dus prima. Bij elke hoek liep er iemand anders met me mee en moest ik mn rugtas afgeven. En toen ik eenmaal was toegelaten kon ik natuurlijk geen drankje afslaan van de te dure kaart. Maar om met ene cocktailtje uit een supermbar en prachtig uitzicht over de stad te genieten vond ik het wel waard. Soms verwen ik mezelf dan maar lekker. Toen ik weer naar beneden was geleid ging ik toch maar voor het lokale eten van een euro om de boel wat te compenseren. En dat had nog een leuke wending ook. Toen ik in de rij stond voor een Vietnamees broodje raakte ik aan de praat met ene lokaal meisje en zijn we samne ergens anders gaan eten. Het duurde ons te lang. Heel gezellig om de avond met haar door te brengen. De volgende dag zou ik het laatste stukje van het oorlogsmuseum gaan bekijken en zou ik smiddags met dat lokale meisje afspreken om naar de markt te gaan waar zij goede prijsjes voor mij kon regelen. Maar dat liep even anders, sochtends verdwaalde ik aan de totaal verkeerde kant van de stad en berijpte ik het museum toen het smiddags gesloten was en was dat meisje te druk om te komen en ben ik maar naar het kunstmuseum gegaan en heb ik verder lekker rondgelopen. Ik maak aardig wat kilometers hier. Vanavond spreek ik waarschijnlijk met haar af en zie ik wel wat de avond verder brengt. Morgen ga ik naar de tunnels uit de oorlog en is het maandag alweer mn laatste dagje in Azië. Tot nu toe is mn blog al wel lang genoeg dus ik zal proberen de laatste blog over mn laatste ervaringen en avonturen dinsdag proberen te maken.

Ik begin me nu lichtelijk te realiseren dat ik het heerlijke leven hier in Azië langzaamaan moet gaan verlaten en dat zind me nog niet echt maar voor ik het weet zie ik al die lieve mensen in Nederland weer die ik ook wel een beetje mis.

Dikke liefs Jantina