Hallo Allemaal,

Wat leuk om van jullie berichtjes te krijgen en te merken dat jullie het zo leuk vinden om mijn avonturen te lezen. Ik heb nog niet uitgevonden hoe ik kan reageren op de berichtjes dus nu even een bedankje daarvoor in het algemeen J.

Afgelopen week heb ik lekker gewerkt bij de daycare en ik vind het leuk dat ik steeds meer kan praten met mijn collega’s en met de kinderen. Ik geniet er echt heel erg van om een leuke les voor ze te maken en ze niet alleen wat nuttigs te leren maar ook gewoon een gezellige leuke dag. En ik heb nu al veel zin in de rest van de drie weken. De kinderen hebben elke keer al ser een vrijwilliger weg gaat een feestdag en daar begonnen ze ook al over tegen mij, zo van hé wat gaan we dan doen. Dan is natuurlijk even de vraag of ze niet kunnen wachten tot ik ga of dat ze geheel onschuldig nu al zin hebben in een feest. Haha ik laat het in het midden.

Dit weekend ben ik op mijn eerste uitstapje geweest met een anoniem persoon (zie facebook: Jikkina Holtman). We werden vrijdag avond om elf uur opgehaald bij ons guesthouse en gingen met een hotel/slaapbus naar Siem Reap, het is ongeveer 6 a 7 uur rijden. Ik kon niet echt slapen in de bus maar dat vond ik niet zo erg want alleen de rit was al een heel avontuur. Zo werden we even met de neus op de feiten gedrukt toen we om twaalf uur ‘s nachts een vader op straat zagen met zijn zoontje (van maximal 6 jaar oud) samen met een zaklamp in het vuilnis aan het zoeken waren en een kar bij hun hadden met waarschijnlijk al hun bezittingen gevonden uit het vuilnis. Dat kinderen hier in Cambodja werken is trouwens niet gek, voor ons was het nog wel even schrikken toen we zagen dat dit ook snachts gewoon door gaat. Eenmaal in Siem Reap aangekomen zijn we naar ons hostel gebracht en mochten we om zes uur sochtends dus al in onze kamer. We hebben even lekker geslapen. Na een lekker vet ontbijtje werden we door een tuktuk opgehaald. Hier hadden we al een mooie deal mee gemaakt om ons de hele dag te rijden naar en door Ankor Wat. Jikkina en ik worden steeds beter in het afdingen en dealtjes maken met de tuktuk. Het is namelijk zo dat wanneer we gewoon op straat lopen je minstens 5 keer moet zeggen en overtuigen dat je geen tuktuk nodig hebt. Dus als de ene de deal niet aanneemt staat er verderop in de straat altijd wel iemand die het wel doet en dat werkt natuurlijk ideaal.

Toen we eenmaal in Ankor wat aangekomen waren, keken we onze ogen uit. Ik hoop dat het dit keer wel lukt om fotos’s up te loaden maar het was echt echt bijzonder mooi. Bij binnenkomst werden we natuurlijk overspoeld met vragen of we een tourguide wilden en in eerste instantie wilden we dat niet omdat ze overal al veel geld voor vragen en voor blanke mensen gemiddeld drie keer zo duur. Maar de man had gewerkt met nederlanders en zag dat wij dat ook waren en ging dus maar akkoord met ons veel lagere aanbod. Hij wist hoe volhardend nederlanders kunnen zijn dus. En achteraf waren we er heel blij mee, het was een heel vriendelijke man en door het verhaal was het gebouw veel meer dan alleen een mooi gebouw. Hij vertelde dat het allemaal is gemaakt met olifanten en dat er boedistische dingen in verwerkt zijn maar ook hindoeistische dingen omdat het geloof wat de verschillende koningen meenamen hierin terugkwam. Het was zo ongelovelijk groot en zoveel mooie muurwerken en een prachtig gezicht om tussen alle toeristen door ook monniken te zien lopen. In dat hele gebied staan heel erg veel tempels (volgens mij 200) en hebben de vier bijzonderste en grootste gezien. Een temple was helemaal gescheurd door alle bomen die erdoorheen groeiden en dat gaf een heel erg mooi en bijzonder gezicht. Alle gebouwen zijn rond de 1000 jaar geleden gebouwd en dat het nog steeds zo bijzonder is, maakt het allemaal nog mooier.

We waren er midden op de dag en dat was natuurlijk super warm. Hierdoor hadden we wel geluk dat we voor niks in de rij hoefden te staan om het te zien en dat we dus een mooi beeld hadden maar wel heel erg warm om in de zon te lopen. Na het zien van 4 tempels en ongeveer vier uur verder, hadden we het wel gehad met de tempels en konden we uiterst genieten van de terugweg in de tuktuk met een nep pringels.

Savonds zijn we wat gaan drinken in de pubstreet van Siem Reap en hebben we heerlijk genoten van even een soort westerse straat, even niet nagestaart worden en geen tuktuks en het voelde echt al seen heerlijk weekendje weg. Het is leuk om te merken hoe goed het kan klikken en hoe gezellig je het kan hebben met iemand die je nog amper een week kent.

De volgende dag zijn we naar de floating village geweest in Kampur pluk, of iets wat er op lijkt. De tuktuk driver had zn vriend gestuurd en die bracht ons er heen. Op een gegeven moment moesten we een ticket boeken en dat was al duurder dan ons van te voren was verteld en op internet stond, maargoed als de politie het zegt kun je er moeilijk tegenin. We hebben een poos gevaren en dat was echt heel erg mooi, het is eigenlijk niet goed te omschrijven maar we werden in een boot gezet en er word een beetje aan de motor gesleuteld en hier en daar een houtje en een touwtje toegevoegd en zo vaarden we richting het drijvende dorpje. Het voelt deze dagen soms echt als te mooi om waar te zijn in alle dingen die je ziet en de voor ons allemaal ongebruikelijke dingen die je meemaakt met mensen. Het was echt een dorpje waar alles per boot gebeurde en iedereen visser is. Alle kinderen speelden in het water en hielpen hun ouders met de visvangst en het maken van de netten. We hebben onze ogen uitgekeken wat een andere wereld dat is. Daarna kwamen we bij een stop, waar we met een kleiner bootje de mangrove in konden varen en er lagen al allemaal bootjes klaar met lokale mensen erin. Toen het puntje bij paaltje kwam vertelde z eons dat je hier ook 5 dollar extra voor moest betalen, terwijl wij dachten dat dit inclusief de al extra dure tickets zat. Dit geld voor de mangrove zou dan wel allemaal naar de lokale bevolking gaan en dat maakte het voor ons goed. Wat echt de doorslag gaf om het zelf ook te gaan doen was dat er een typisch engels stel lekker gezet in hun zwemvest, in de boot stapten. De vrouw ging heel soepel en rustig zitten en haar man deed dit daarna allemaal op een wat lompere manier, de lokale vrouw kreeg hierdoor ook een hartverzakking of haar bootje dit wel hield. Het was zo’n mooi gezicht toen “Richard” (zoas die vrouw het zei: Oohw ritschaaard you stupid man) eenmaal zat moisten we daar zo om lachen dat we ook maar zijn gegaan.

Het was echt heel rustgevend en stil in de mangrove en heel bijzonder. Wat wel jammer was, was dat de vrouw aan het eind in haar enige drie engelse woorden vroeg of we een tip hadden voor de driver. Ons vermoeden werd dus bevestigd, het geld van de mangrove gaat waarschijnlijk helemaal niet naar deze mensen. Ook kwamen we er achter dat ze daar krokodillen in een kooi bewaarden alleen zodat toeristen er foto’s van kunnen maken. Dit samen maakte eventjes een dompertje op ons uitje maar we realiseerde dat dit er allemaal wel bij hoort en dat je zo op je eerste reis ook niet goed weet waar je goed aan doet en hebben er verder gewoon heerlijk van genoten.

Savonds zijn we naar de pubstreet geweest om eten en kwamen we daar heel toevallig ook nog Nathan en Hannah tegen die ook bij ons in het guesthouse zaten deze week en dat zijn hele gezellige mensen uit engeland en die gaan vanaf deze week werken in Siem reap. Heel erg leuk om hun nog even te kunnen spreken. Toen hebben we maar snel onze tassen ingepakt en werden we opgehaald door de tuktuk. Eenmaal bij de bus aangekomen moesten we nog eventjes wachten en dan konden we in de bus. Nadat we een gesprek hadden gehad met een canadees en de bus in mochten, kwam Jikkina er achter dat haar knuffel penguin kwijt was, deze zat aan haar tas. Toen twijfelde we natuurlijk geen moment en hebben we alles op alles gezet om deze terug te vinden ik rende naar de tuktuk toe om te kijken of hij daar in lag en helaas daar lag hij niet in. De tuktuk driver zag me kijken en vroeg wat era an de hand was. Ik kon zo even niet op het word komen van penguinknuffel dus ik zei: we lost some kind of animal. Tja dat kan achteraf natuurlijk heel breed geinterpreteerd worden en dus gingen alle alarmbellen af, alles werd op alles gezet om that some kind of animal terug te vinden, Jikkina had mijn benaming al proberen te herstellen met het woord teddybear maar dit deed ze niks. Iedereen in de hotelbus moest wachten en wij werden in de eerste beste tuktuk gezet om snel weer terug te gaan naar het guesthouse te gaan en daar te zoeken. Het was gelukkig wel maar een straat verder maar het was hilarisch dat alles op alles gezet werd voor een knuffel. We hebben hem helaas niet meer kunnen vinden en kwamen dus terug in de bus waar iedereen vol spanning zat te wachten op some kind of animal, maar helaas. Het mocht niet baten. Siem reap heeft er een inwoner bij.

Vanmorgen zijn we thuis gekomen en hebben we lekker de hele dag rustig aan gedaan en een beetje bijgeslapen, even wezen zwemmen en de blog bijgewerkt natuurlijk. Het is vandaag onafhankelijkheidsdag en daarom zijn ook wij vrij. Heerlijk na zo’n intensief weekend.

Op naar een nieuwe week met een nieuw kamergenootje en nieuwe avonturen, ik hou jullie op de hoogte :).

liefs jantina