Week 5 vietnam en weer thuis

Hii hii allemaal,

Ondertussen ben ik gisteren aangekomen in Nederland. Na een lange prima reis ben ik ontvangen door drie super lieve vriendinnen, vicky iris en anne, mn ouders en mn aller liefste kleinste vriendinnetje janizah. Wat een verassing om hun allemaal op schiphol te zien. Ondertussen heb ik het prachtige meisje elena al mogen vasthouden en was het super om haar te zien. Na heeel veel slapen in mn eigen bedje voelt het alweer vertrouwd om thuis te zijn en kan ik voorlopig nog terug kijken op de prachtige dingen die ik heb meegemaakt in Azië.

Hier is dan mijn laatste blog. Heel gek om te realiseren dat ik begin oktober 2015 mijn blog begon en niet kon wachten om een glimpje te weten van alle dingen die daarop zouden komen te staan en wat ik dus allemaal wel niet mee zou maken. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel zou meemaken als dat ik nu aan herinneringen hier heb verzameld. En dan te weten dat dit eigenlijk nog maar een fractie is van alle indrukken die ik heb opgedaan, dingen die ik heb geleerd en alles waarvan ik ontzettend heb genoten, vooral de kleine momenten.

De avond waar mn vorige blog was geëindigd kreeg, hoe verassend ook, weer een totaal andere wending. Dat meisje wat ik had ontmoet bleek savonds ook te druk te zijn want na een halfuur wachten op de stoep, kwam ze niet opdagen. Na een rondje over de nightmarket ben ik terug naar het hostel gegaan en raakte ik daar aan de praat met een Argentijnse jongen waarna later stond te dansen met een meisje uit Amerika op justin Bieber voor de receptie jongen en was het weer genieten hoe gek dingen kunnen lopen als je geen plannen hebt. Op het dakterras zaten we later met een hele club mensen van over de hele wereld, genieten om de verhalen van al die mensen te horen en zoveel lol te hebben met totaal onbekende mensen.

De volgende ochtend moest ik er dus al vroeg uit voor de 'cu chi tunnels' na een korte busrit kwamen we in cu chi en hadden we een uiterst grappige guide die de heftige verhalen en werkelijkheid van nog helemaal niet zo lang geleden een stuk leuker. Het was heel interessant om alle technieken te zien die de vietnamese strijders hadden om tegen de Amerikanen te vechten. Ik bleef me maar verbazen over de ontzettend slim doordachte details die een groot verschil maakte in de oorlog. Zoals bijvoorbeeld de ventilatiesystemen in de tunnels en het feit dat ze allen sochtends tijdens de mist kookten zodat niemand kon zien waarvandaan de rook van het koken kwam en de keuken dus niet verraden werd. Ik raakte daar aan de praat met twee leuke Australische meiden en zo was het helemaal niet erg om alleen te gaan. We hadden ook nog de kans om met grof geschut te schieten maar op de een of andere manier stond ik te lang te kletsen en schoot die kans aan me voorbij. Ach kleinigheidje. Toen we rond die uur thuis kwamen heb ik lekker rondgelopen en wat marktjes bezogd en liep ik weer een beetje rond. Na al die dagen rondlopen kreeg ik aardig zere voeten en kost het veel energie omdat het zo heet is en je je kapot zweet. Dus na een powernapje ontmoette ik twee Russische jongens waarmee ik uit eten ben geweest bij een lokaal tentje, heel lekker en heel gezellig. Een can de jongens ging verder reizen en nam de bus en met die andere jongen liep ik voor mn gevoel uuuren door de stad, zoo bizar. Elk moment van de dga gebeurt hier vanalles op straat. Zo zaten er bijna op elke hoek van de straat vrouwen op een kleedje tweedehands schoenen en helmen te verkopen en lag hun kindje op een handdoekje naast hun te slapen. Heel raar om te zien, het scheelt een stuk dat het niet koud is hier snachts en je niet het hele verhaal weet van die mensen dus hoe zielig of moeilijk ze het echt hebben. Die Rus waas ik mee liep was echt een jongen die alles op zn gevoel doet dus als hij het gevoel had om naar rechts te gaan dan moest hij naar rechts gaan, terwijl ik wist waar we heen liepen en me vooral realiseerde hoe ver we om liepen en hoe zeer mn benen al deden. Maar wel heel gezellig, ideaal als je met hem in een supermarkt staat en aan het bedenken bent war je wilt of nodig hebt dat hij zn gevoel dan alweer aan het volgen is en je een random zak chips en tandpasta en joghurt aangooit vanaf de andere kant van de winkel. Ook heb ik weer een beetje geoefend met Nederlands praten met hem en praatte hij Russisch tegen me terug, hele interessante gesprekken werden dat. Tot ik opeens een heel sterk onderbuik gevoel kreeg om naar mn bed te gaan, klaar voor mn laatste dagje in vietnam en dus Azië. Eigenlijk wilde ik die stiekem beginnen met goed lekker uitslapen maar ik slaap op een kamer met 17 andere mensne dus dat werd lastig en toen heb ik heerlijk zoveel mogelijk tijd genomen om van Azië te genieten. Met het uitgeven van mn laatste geld. Meer geld halen omdat ik teveel dingen kocht en nog meer rondwandelen heb ik me tot smiddags heerlijk vermaakt. Die middag had ik eigenlijk geen plannen en ging ik voor een vroege lunch om de tijd te vullen. Toen ik door het park liep zag ik een lokaal Vietnamees vrouwtje zitten wat naast me slaapt in het hostel. Snachts ben ik niet zo blij met dr want ze praat in de slaap en als ze wakker is praat ze als n baby tegen dr zelf, ja heel bijzonder. Dat dacht ik ook. Maar nu dacht ik, ik ga eens gexellig naast haar op t bankje zitten en daarbij zat nog een man die ik niet kende. Ik raakte ipv met die vrouw, met die man aan de praat en hij bleek hier zn pensioen te willen doorbrengen. Hij vertelde me een verschrikkelijk verhaal over hoe ontzettend rijk hij was en hoe hij verliefd werd, zwaar verliefd, op twee Vietnamese vrouwen die hem omstebeurt zijn leven hier in een jaar volledig kapot hebben gemaakt. Het was een vreselijk verhaal om te horen en hij zat het niet heel gek genoeg met tranen in zin ogen te vertellen, van het begin tot het eind. Daar zit je dan met een man die is mishandeld door zijn geliefde, zij hem het spiksplinternieuwe huis uitgooide toen het af was en hij hier nu op het bankje in een park in Ho Chi Minh me dit allemaal zit te vertellen. Ik zal de details besparen en we hebben het gezellig afgesloten toen ik hem trakteerde op een lekkere lunch. Hij woont in het park en is de afgelopen maanden 40 kilo afgevallen, ik kan me er geen voorstelling van maken hoe hij eruitzag toen hij zich elke dag het beste van het beste kon veroorloven. Iets wat ik niet kon geloven was dat mensen snachts toen hij lag te slapen, papiertjes tussen zn tenen hebben gestopt en die in de fik hebben gestoken. Vreselijk, zn hele voeten waren ontstoken en opgezwollen. Ik denk niet dat hij altijd de beste keuzes heeft gemaakt maar dan nog wat het een heftig verhaal en dagelijksleven waar die man in zit. Zo ging de middag snel en indrukwekkend voorbij. Dit zijn zulke dingen die je niet zo snel meemaakt in Stroe en zelfs niet als ik in de stad loopt. Zulke dingen ga ik wel missen maar misschien lukt het me nu ook wel makkelijker in Nederland, je weet het niet. Later op de dag ben ik wat wezen drinken met een jongen uit Engeland die ook zijn laatste dag vierde en daarna ben ik wezen eten met een jongen uit Nederland die zn reis in vietnam pas net begonnen. Om acht uur werd ik bij het hostel opgehaald per motorbike en liep een meisje van het hostel mee om dat te regelen, een lokale persoon is de enige manier om een eerlijke prijs te krijgen. Ik vroeg hm of mn backpack bij hem tussen zn benen mocht ipv op mn rug. Dat wilde hij wel even vantevoren proberen. Het bleek niet te passen dus moest ik mn tas op mn benen leggen. Na mn laatste heerlijke, over heerlijke, Vietnamese bahn mi met bbq pork en chili heb ik mn spullen heringepakt om alles erin te laten passen, hele klus maar geslaagd. Om acht uur werd ik dus opgehaald en had dat oude mannetje het er maar moeilijk mee, om de twintig meter was een stoplicht en kon hij met veel moeite maar recht houden en tussen alle scooters voortbewegen. Haha wat een gesteund en gedreun, arme mannetje. Niet dat ik het makkelijk had haha een half uur achterop met die twee zware tassen, oei mn rug ging eraan. Toen we door een politie werden tegen gehouden dat we niet verder mochten per scooter en ik verder moest lopen, slaakten we beiden een heeele diepe zucht en stond de politieagent te lachen hoe we als stumpers van die scooter afstuntelden. Daar stond het vliegtuig op mij te wachten en ging zelfs het inchecken zonder problemen. Behalve dat ik een schaar in mn handbagage had maar dat was nog te overzien haha. Zoooo gek om Azië te verlaten na drie maanden. Een heel dubbel gevoel maar ik ben wr zeker van dat ik nog veel meer mooie avonturen ga beleven in Nederland of in het buitenland.

Wel ga ik heel veel dingen missen en heb ik die de laatste week zoveel mogelijk op een rijtje proberen te zetten. Thuis ga ik er misschien nog achterkomen wat ik nog meer ga missen.

-Al het leven op straat, altijd en overal.

- De slapende mensen in winkels, kinderen die er spelen midden in de winkel op de grond.

-Iedereen die overdag en savonds en eigenlijk ook sochtends in een restaurant zit en het nooit stil is op straat als iedereen aan het werk is.

-Het ellebogen stoten door lokale mensen als je langs komt lopen omdat het bijzonder is.

-10000,000 plasticzakjes overal binnen in de huizen en op straat

-Scooters scooters scooters scooters en nog meer scooters overal. (7 van de 11 miljoen scooters in heel vietnam rijdt in Ho Chi Minh :0).

-Mensen in pyjama de hele dag, nouja z elfde broek als trui print. Een trend geliefd door alle oudere en zelfs jongere volwassenen in Azië. De trend van het jaar.

- Politie op elke hoek van de straat en elke x vraag ik me af wat hun taak is naast het rechtzetten van scooters.

- Contact met lokale mensne die je altijd wat nieuws te vertellen hebben omdat de cultuur totaal anders is dan je gewend ben.

- De prachtige echt prachtige kinderen die ik in beide landen, tijdens vrijwilligers werk, heb leren kennen.

-Het werken in een plek waar je geen idee hebt hoe het allemal werkt en je gedwongen bent om alles te laten gebeuren zoals het kwam en er zo nog een oplossing voor de verzinnen ook.

-Huizen die tegelijk functioneren als winkel, slaapplek, keuken en café voor de hele familie en garage.

-Led verlichting van alle karaoke bars.

-Een kwartier denken dat je verdwaald ben, dan toch maar op Google maar kijken en zien dat je 500 meter van je hostel bent

- om de twintig meter gevraagd worden of ik een tuktuk wil of een motorbike en of ik hulp nodig heb.

-Wegrestaurants waar je altijd bij elke tafel een hangmat hebt.

- Het omrekenen naar drie verschillende soorten geld en alles alles betalen met contant geld

-Rijst. Rijst rijst rijst rijst rijst noedels rijst verse loempia's rijst rijst. En ik ben het gelukkig nog niet zat.

- En vooral alle alle lieve gezellige gekke creatieve mooie mensne die ik heb leren kennen vanaf het begin in Cambodja tot nu in vietnam toe. En alle spontane uitjes en gesprekken die daarvan gekomen zijn. Ik hoop er een aantal zeker nog in Nederland weer te zien.

Wat ben ik blij en voel ik me gezegend dat ik zo rijk en vol genot terug kan kijken op deze geweldige drie maanden.

Ik wil iedereeen heel erg bedanken die me heeft gevolgd en ik vond het heel erg leuk om te schrijven. Sorry voor de vele spelfouten in al mijn blogs maar die hele verhalen schrijven op mn mobiel werkte niet altijd even makkelijk en goed.

Hopelijk zie ik iedereen weer heel snel en veel liefs, <3

Jantina

Week 4 in vietnam, mui ne, can tho en Ho Chi Minh en aftellen naar de laatste dagen

Hallo allemaal hier mijn een na laatste blog. Dus geniet er nog maar lekker van :) de lengte zijn jullie hopelijk onderhand wel gewend, daar heb ik in drie maanden niks aan kunnen veranderen. Zoals ik in mn vorige blog vertelde ging ik die maandag naar de sanddunes in de ochtend, pfoe wat vroeg. Ik merkte dta ik toch nog niet helemaal hersteld was na een dag ziek en een reisdag. Maar we gingen er toch maar met volle moed tegenaan toen we stipt om kwart over vier werden opgehaald. Ja dat zijn geen uitslaaptijden. Na een uur in een jeep kwamen we eindelijk aan in de White sand dunes. Zelfs op dit tijdstip was het al een aangenaam temperatuurregeling in dun broekje en t shirtje. Het was super mooi alleen waren er heel veel quads die de rust en het mooie plaatje een beetje verstoorde. Maargoed daar kon ik me niet zo heel druk om maken. Daarna gingen we naar de redsanddundes en hadden we daar ons ontbijtje. Toch blijft het gek om in de duinen te lopen in vietnam na al die groene bergen.

De volgende stop was de fishing Village, allemaal boten waarmee ze aan het vissen waren. Een heel kleurrijk en mooi gezicht, de kinderen spelen met krabbetjes in hun wollen mutsjes en zitten achter elkaar aan terwijl ze rennen tussen de emmers vis, zeewier en alle 'ouders' zie viszaken aan het doen zijn. Wat een heerlijk gezicht. En een totaal ander ondenkbaar leven. Alsof het nig niet genoeg was hebben we de tour afgerond door een wandeling in de fairy stream, een stroompje water waar we doorheen liepen door een sprookjesachtige omgeving. De roodkleurige zandbergen met wat groen en een klein stroompje water, zorgt samen voor prachtige plaatjes. Wat daarbij dan niet word verteld is dat je helemaal kapot bent rond negen uur als je om vier uur al je bed uit bent gerold en non stop in de hitte loopt. Ik ben dan ook maar halverwege omgekeerd want ik had geen benen meer over. Ik had toch blijkbaar nog niet de energie die ik normaal heb. Nog steeds een beetje zwakjes maar gelukkig hadden we de rest van de dag om bij te komen. Dat hebben isabella en ik dan ook maar lekker gedaan, we zijn lekker naast het zwembad en de zee in slaap gevallen en hebben we lekker veel fruit ingeslagen. Heerlijk al die goedkope tropische vruchten overal op de stoep. Savonds zijn we zo weer bij hetzelfde tentje wezen eten als de vorige avond. Niet echt lokaal eten maarja als het goed bevalt dan Is het natuurlijk een makkelijke keus. De volgende ochtend hebben we heerlijk uitgeslapen en werd ik wakker en wilde mn tas pakken. Ik had mn backpack naast mn bed liggen en mn dagpas in de kluis gedaan omdat daar nou eenmaal alle belangrijke spullen inzaten. Ik had er de vorige avond nog extra goed bij nagedacht dat ik de deur van de kluis iets op een kiertje liet zodat als ik hem open deed er niet zo'n kabaal kwam. Daar was ik om een andere reden de volgende ochtend heel blij mee. Ik had namelijk de sleutel van mn slot in mn tas zitten. In de tas die in de kluis zat. Haha elke dag was ik weer blij als me dat niet was overkomen maar ik had mezelf toch lichtelijk overschat dta het me op een dag toch echt gebeurd was. Okee dat ik het zelf gedaan had. Ik had het maar vast aan an mn kamergenootjes voorgelegd in de hoop op een geniale ingeving van iemand maar de enige optie was om het bij de receptie te vertellen. En ja met een grote grijns werd mijn verhaal ontvangen haha en ik geef ze groot gelijk, na een half uurtje kwam er een jongen met twee stukken gereedschap waarmee je dingen, voor zover ik weet, alleen maar vaster kan draaien. Niet echt de bedoeling dacht ik zo. Maar het Is ook geen slot qat je makkelijk even door kunt knippen het Is goed dik. Maar gelukkig kon hij het deurtje verder open trekken door de kier die ik had gelaten en konden we met onze armen in de ta som de sleutel te pakken. Ja idd, onze, hij was er namelijk steeds van overtuigd dat hij de sleutel wel even uit mn tas zou pakken maar hij had natuurlijk geen idee dus met hier en daar wat tegenzin van hem propte ik mijn arm er gewoon bij en pakte ik de sleutel. Zo wat een lekker begin van de dag weer, en dat was ongeveer de activiteit van de dag. Verder heb ik tot een uur aan het strand gezeten en gingen we rond een uur naar de busticketservice waar we werden opgehaald om naar Ho Chi Minh te gaan. Ik was flink opgelicht door die beste mensen van de bustickets ze hadden me ongeveer vier keer zoveel gevraagd dan het eigenlijk was en ik ben er nog ingestoken ook. Ik dacht tja die vertellen de waarheid. Niet bedacht dat het bij de buren gewoon vier x zo goedkoop was maargoed kleinigheidje hou je toch he. Na een busrit van vier uur langs weggetjes door de bergen, een stop omdat er een grote slang midden op de weg lag, een stukje vertraging omdat ze de weg aan het maken waren, in grote tonnen waren ze teer aan het smelten en gooiden ze omstebeurt stenen op het wegdek. Pfoe wat een zwaar werk pal in de zon. Vanaf Ho Chi Minh zou ik naar een ander busstation wordne gebracht en met ene lokale bus naar can tho wordne gebracht. Het moment dat je uit de bus stap is altijd even spannend omdat er gelijk 25 man op je af komt om je een taxi of scooterrit aan te bieden.

Ik stapte uit zocht de juiste man die misschien wist waar ik me kon melden voor mn volgende busrit en jahoor daar was hij dan. In gebrekkig engels kon hij duidelijk maken dat ik aan de andere kant vam de weg moest wezen. Ik heb al heel wat ervaring opgedaan in oversteken maar dut was even een leven hoger maargoed gewoon gaan en dan kom je er vanzelf. Ik werd met mn (goed zware) backpack op mn rug en mn daypack op mn buik achter op een scooter gezet en zo reden we door de stad naar een ander busstation, het hele evenwicht houden met twee zware tassen is al een hele opgave maar met elke keer remmen en scherpe manoeuvres was het ren aardige oefening voor mn buikspieren. Uiteindelijk werd ik op een bis gezet met alleen lokale mensen en werd er heerlijk over me gepraat en gelachen, ik lachte maar terug en knikte een beetje, daar lig je dan in de slaapbus. Haha maar vol vertrouwen dat ze me heus wel brengen waar ik wezen moet want hoeveel overstappen je ook hebt het lijkt allemaal vlekkeloos in elkaar te zitten en zorgt iedereen ervoor dat je komt waar je wezen moet. Dat maakt het reizen zoveel meer makkelijk. Om kwart voor twaalf Snachts kwam ik aan in can tho, ik had eigenlijk verwacht dat ik er om een uur of zes smorgens zou komen dus had geen hostel geboekt. Gelukkig had ik dat nog even snel in de bus gedaan. Toen ik de hele mannelijke brigade had duidelijk gemaakt waar ik heen moest en zij uitwaren gekibbeld wie dat mocht doen. Werd ik weer op een scooter gezet maar deze keer mocht mn backpack gelukkig voorop. Ideaal. Eenmaal in een klein straatje aangekomen stond ik daar dan met mn scooter mannetje toch even wat vriendelijker aangesproken dan dat ik deed tijdens al die onderhandelingen haha en dat was maar goed ook want het hostel was al gesloten en hij belde naar binnen en bleef wachten in dat donkere straatje rot ze open deden, toch lief. Ik kreeg een privékamer met een grote eigen badkamer en groot bed, dat was even een heerlijke verassing, lang geleden dat ik de badkamer niet hoefde te delen. Toch wel lekker even mn eigen plekje. Ik had verschillende verhalen gehoord over can tho en de meeste waren niet zo positief dus eerlijk gezegd had ik me daar ook een beetje op ingesteld en was benieuwd hoe ik het zou vinden. Maar de volgende dag heb ik lekker door de stad gelopen en lekker op wat plekjes gedronken en heb ik een boottochtje gedaan door de mangrove ( het stelde niet zoveel voor dus was blij dat ik de mangrove samen met jikkina in Cambodja al had gedaan) maar de rest van de tour was mooi en de bootvrouw nam me mee naar een fruittuin een van de jongens daar Had de eer om mij rond te lijden door de tuin en liet dat vol trots aan iedereen zien haha tot ik iets vroeg, dat vond ie maar niks want meer dan banana en Orange kon hij niet zeggen in het engels, groot gelijk heeft hij, wat moet je ook meer weten als je in een fruittuin werkt. En ik kreeg allemaal verschillende en nieuwe dingen te proeven en was het een hele leuke middag. Smiddags ontmoette ik twee Franse meiden en savonds zijn we samen wezen eten. Daarna maar snel naar bed gegaan want het was weer tijd voor een vroege tour. Om 5:20 moesten we beneden staan. Toen ik op dat moment nog niet beneden was en ik me nog helemaal moest aankleden en alles, stond de tourguide al bij me in de kamer. Hmm overdag zijn ze nooit optijd maar Snachts op onmenselijke tijden dan zijn ze geen minuut te laat en zelfs liever te vroeg. Dat Is eigenlijk het tegenovergestelde van hoe het bij mij werkt, maar het was gelukkig niet erg. We hebben een boottocht gedaan waarop ee de zonsopkomst konden zien en gingen naar de drijvende markt, en na een stukje varen naar nog eentje. Het was een heel mooi gezicht wat een bedrijvigheid er allemaal was op het water en hoe alles hier om vers eten gaat. Ik was samen met twee andere Franse mensne en het was een hele gezellige ochtend. In de tour zat ook een bezoek en rondleiding in de noodlefabriek maar de tourguide vertelde dat er daar in die familie iemand qas overleden dus dat dat niet door kon gaan. Later bleken andere mensne wr wel geweest te zijn maar toen was de begrafenis vast al afgelopen haha. Wel een beetje een groffe smoes om niet naar de noodlefabriek te hoeven hè. Na de tour nog even door de stad gelopen van wat streedfood genoten en kwam ik er ondertussen achter dat ik niet kon pinnen in can tho. Na heel wat pogingen om te bellen naar de bank een fietsrace op een fiets die alleen in de eerste versnelling kon door de stad op zoek naar de bank waar ik wel zou kunnen pinnen kwam ik uiteindelijk tien minuten te laat op de plek waar ik zou wordne opgelaaid voor de bus naar Ho Chi Minh. Omgerekend kon ik 20 euro uit het automaat krijgen en kon ik daar tot Ho Chi Minh mee redden. Ik was blij toen ik in de bus zat. Rond zes uur kwam ik aan en begon het taxiverhaal weer. De beste man wilde zn meter niet aanzetten maar toen ik hem er meerdere keren om had gevraagd en ik dreigde anders uit te stappen zetten hij toch zn meter aan. Omdat ik maar een paar euro had was dat best wel belangrijk. En wat een grote opluchting deed mn pinpas het wel in Ho Chi Minh. Ik had toen even geen zin meer in avondeten op 15cm hoge krukjes en ben lekker bij de burgerking gaan eten. Haha even geen rijst. Savonds nov even kort de stad verkent rond negen uur bedacht ik me dat het wel mooi zou zijn om een idee van de stad te krijgen vanaf een paar verdiepingen hoger dus stapte ik een chique toren in en werd al snel vriendelijk verzocht om het gebouw te verlaten. Ik voldeed niet echt aan de dresscode, wat een lachertje ik ben aan het reizen en heb nou niet bepaald de netste kleding mee maargoed graag of niet hè.

De volgende dag lekker uitgeslapen en kwam ik sochtends isabella nog tegen. Verder heb ik lekker door de stad gedwaald, wat markten bezocht en kwam ik aan de praat met ene meisje wat ook naar het oorlogsmuseum ging. Samen zijn we daar geweest tor vijf uur en tjonge wat was dat indrukwekkend. Het is moeilijk om uit te leggen maar het was heel erg krachtig opgezet. Eigenlijk alleen door gebruik van foto's en ondertiteling werd het verhaal van de oorlog uitgebeeld. Gruwelijke misselijkmakende foto's zaten er tussen en dat maakte iedereen wel even stil. Ik zag een aantal Amerikaanse mensen die eruitzag dat ze nog nooit de andere kant van het verhaal hadden gehoord en ik kon me de tranen van die mensen goed voorstellen. Toch was het mooi om te zien dat er oom details waren die de andere kant lieten zien, van de us. Zo was er ook een foto van een us soldaat waarvan het kind misvormd was door agent Orange en niet alleen de vietnamese mensen onder de oorlog leidden. Al die heftige indrukken waren best vermoeiend en daarom ging ik maar op pad voor wat eten. En natuurlijk kreeg ik onderweg nog even nieuwe ideeën en aangezien ik dichte schoenen aan had dacht ik, ik ga het gewoon nog een z proberen om dat gebouw in te komen en ze zonsondergang vanaf daar te zien. En jahoor allstars waren chique genoeg :). Ik begreep wel wat ze bedoelde toen ik tussen alle stelletjes in pak en nette jurkjes en hoge hakken stond maar daar gaat het niet om. Ik kwam voor het uitzicht dus prima. Bij elke hoek liep er iemand anders met me mee en moest ik mn rugtas afgeven. En toen ik eenmaal was toegelaten kon ik natuurlijk geen drankje afslaan van de te dure kaart. Maar om met ene cocktailtje uit een supermbar en prachtig uitzicht over de stad te genieten vond ik het wel waard. Soms verwen ik mezelf dan maar lekker. Toen ik weer naar beneden was geleid ging ik toch maar voor het lokale eten van een euro om de boel wat te compenseren. En dat had nog een leuke wending ook. Toen ik in de rij stond voor een Vietnamees broodje raakte ik aan de praat met ene lokaal meisje en zijn we samne ergens anders gaan eten. Het duurde ons te lang. Heel gezellig om de avond met haar door te brengen. De volgende dag zou ik het laatste stukje van het oorlogsmuseum gaan bekijken en zou ik smiddags met dat lokale meisje afspreken om naar de markt te gaan waar zij goede prijsjes voor mij kon regelen. Maar dat liep even anders, sochtends verdwaalde ik aan de totaal verkeerde kant van de stad en berijpte ik het museum toen het smiddags gesloten was en was dat meisje te druk om te komen en ben ik maar naar het kunstmuseum gegaan en heb ik verder lekker rondgelopen. Ik maak aardig wat kilometers hier. Vanavond spreek ik waarschijnlijk met haar af en zie ik wel wat de avond verder brengt. Morgen ga ik naar de tunnels uit de oorlog en is het maandag alweer mn laatste dagje in Azië. Tot nu toe is mn blog al wel lang genoeg dus ik zal proberen de laatste blog over mn laatste ervaringen en avonturen dinsdag proberen te maken.

Ik begin me nu lichtelijk te realiseren dat ik het heerlijke leven hier in Azië langzaamaan moet gaan verlaten en dat zind me nog niet echt maar voor ik het weet zie ik al die lieve mensen in Nederland weer die ik ook wel een beetje mis.

Dikke liefs Jantina

Week 3 in vietnam, vol lieve mensen langer gebleven op leuke plekken en opweg naar de laatste paar bestemmingen

Daar is de volgende blog alweer, het voelt alsof het gisteren was dat ik mn vorige af heb geschreven maar nee er is alweer bijna een week voorbij, wat gaan de dagen hier toch akelig snel. Maar ik zal verdergaan met alles wat ik beleefd heb. Ik moest van die jongen waar ik mee rondliep in hoi an zeggen in mn blog dat ik goed was in het vinden van de weg. Dit heeft even geduurd voor hij het over zn lippen kreeg en ik geef hm geen ongelijk na al die extra rondjes die we hebben gelopen haha maar ik kan het niet laten om inderdaad maar te zeggen. Helemaal nadat hij er zelf anderhalf uur over heel gedaan om zijn eigen straat te vinden en er toen achter kwam dat hij al drie keer langs zn hostel was gelopen haha. De volgende dag zou ik eindelijk mn tas op kunnen halen maar dat werd een beetje uitgesteld omdat ze het te druk had, groot gelijk had dat vrouwtje, ik heb alle tijd en zij werkt zich in het zweet met al dat buffaloleer. In tussentijd heb ik de aller heerlijkste jam gevonden waar ik verliefd op ben geworden in Laos. Nog nooit verder ergens gezien hier maar hij was me te duur dus nu zoek ik in elke winkel naar die jam in ren goedkopere uitvoering, haha dat word nog een uitdaging heb ik het idee. Het is papaja vanille smaak en ook de ananas kaneel jam kon ik moeilijk weerstaan. Zeg maar eerlijk dat klinkt verukkelijk op een Frans baquettje. Maar er is nog hoop, saigon biedt nog hoop op jam. Ik was eigenlijk ban plan om een krabpaal tour te gaan doen en liep daarvoor naar de andere kant van de stad okee stadje, en daar Eenmaal aangekomen bleek dat alleen op zondag en donderdag te zijn en tja dat was het niet dus ik liep weer richting het hostel en het begon al heel erg warm te worden en naast het ophalen van mn tas had ik verder dus niet echt plannen meer dus ben ik lekker naast een oud vrouwtje op straat gaan zitten onder een boom en hebben we samen stil genoten van een lekker frisse kokosnoot, eerst was ik er geen fan van maar ook die ben ik na drie maanden erg gaan waarderen. Die ga ik zeker missen in Nederland. We moesten een beetje met handen en voeten praten maarja dat krijg je als je contact zoekt met de oudere generatie. Niet minder gezellig hoor. Nadat ik een fiets had gehuurd bij de overbuurvrouw van mn hostel ging ik naar het strand en ging ik liggen op een bedje bij dezelfde vrouw als de dag ervoor. Ik ben nog nooit zo hartelijk ontvangen op het strand. Ze herinnerde me vast omdat ik mn zonnebloempitten aan haar had gegeven en ze wss tot op dat moment bezig was geweest om die een voor een met haar rotte tanden los te puiteren. Lief vrouwtje die iedereen van drinken en eten voorziet in haar zone op het strand. Ik vond het al een luxe om op een bedje te liggen dus deed het prima met ene fles water een broodje banaan en een goed boek. Heerlijk lekker ontspannen zo de hele middag en helemaal niet erg om dan even alleen te zijn. Na een poosje kwamen er alweer wat bekende mensen langs en gebruikte ik al mn backpackers contacten om iemand te vinden die ook nog een maatje zocht voor het dinner. En dat was natuurlijk niet zo moeilijk. Ik heb gegeten met een jongen waarvan zn vriendin nu ergens anders zit en daarom wist ik dta hij nu ook alleen was. Haha ideaal. Ondertussen kon ik mn tas ophalen en bleek hij ietsje anders te zijn dan ik had gevraagd maargoed kleinigheidje hou je toch he. Toen ik er iets langer naar keek was ik er steeds blijer mee. Trots op de foto met dr geweest. Alleen jammer dat geen enkele Vietnamees met mn camera om.kan gaan, okee hij Is heel gevoelig aangelegd, maar die zijn dus allemaal bewogen haha. Maar t gaat om het idee, onee nieteens om mn tas haha en daar ben ik super blij mee. Toen ik hm boven mn backpack hield dacht ik oohw is dit zo'n moment waarop je je realiseert dat het misschien wel handig was geweest om de maat van mn backpack op te meten om te kijken of ik hm überhaupt wel mee kan nemen maar nee het viel mee met een herinrichting van mn tas bleek er meer ruimte voor te zijn dan ik dacht, best trots dat ik nog niet alles achter hoefde te laten wat ik niet meer gebruik. Late room ik er achter hoe dat kwam maar dat besef ik me in die blijheid nog niet. Helaas haha.

De volgende dag heb ik een kookles tour, ik had het in de ochtend de dag ervoor geboekt en was toen het zover was natuurlijk alweer lang vergeten wat we eigenlijk gingen doen en liet me vrolijk verassen. We hadden een leuke groep van veelal mensne die samen reisen maar ook wat lonely gangers en zulke dagen zijn leuk om nieuwe mensne te leren kennen. We liepen eerst met twee gidsen over de markt. Super rleuk om alle ingrediënten zelf te halen en we waren vrij om te kopen wat we wilden, naast de geplande ingrediënten. Al het vis wat op de markt was, en reken maar dat was een hele veluwehal vol vis, was in de nacht ervoor gevangen en door de mannen naar de markt gebracht de vrouwen namen het daar van z erover en maakte het schoon en zo ging dta ook met al het vlees. Het blijkt dat de markt om vijf uur sochtends opent en dat het dan super super druk is omdat iedereen elke dga verse ingrediënten wil. Alles draait hier om eten en dat kun je merken het Is heerlijk. Maar bizar om te zien wat een werk daar in zit en het opende mijn ogen overzien vooroordeel over de luie oude mannetjes die de hele middag lagen te luieren. Spelletjes zaten te spelen en bier zitten te drinken op de stoep, grote kans dta zij de hele nacht aan het vissen zijn geweest of vee hebben geslacht en het in stukken hebben gehakt om naar de markt te brengen. Respect hoor.

Na de markt stapten we voor drie kwartier in een boot en hebben we genoten van de visbedrijvigheid die nog steeds gaande was en van het reactie uitzicht. Toen we in een dichter begroeid gebied aankwamen stapten we over in kleine ronde bootjes. Het lijken wel halve kokosnoten en ik had ze al op zee gezien maar het was super leuk om er ook in te zitten. We voeren tussen de kokosnoten en tussen de wortels zag je allemaal schelpen groeien. Ik had tijdens biologie ooit wel geleerd hoe dat werkte maar ik had het nog nooit in het echt gezien en ik vond het, denk ik als enige van de groep haha, echt heel interessant. Terwijl.ik me aan het uitlaten was over die groeiende schelpen was onze kapitein druk bezig om de meest creatieve creaties te maken van de bladeren. Ik kreeg een hoed en een bril en de Duitse jongen bij mij in de boot kreeg een ring. Haha goede verdeling vind je niet. Maar na dit creatieve tochtje werden we geloodst op een voor mijn gevoel eiland wat later toch geen eiland bleek te zijn. Maar daar hadden we de daadwerkelijke kookles. Het was echt leuk omdat het vrouwtje wat de les gaf heel goed engels kon en we eigenlijk alles zelf mochten maken. Van sausjes tot rijstmelk voor de vietnamese pannekoeken. We hebben verse Vietnamese loempia's gemaakt, die in alleen de vorm lijken op de loempia's zoals wij ze kennen in Nederland, daarnaast hebben we een Vietnamese pannekoek gemaakt die er geel uitziet en met daarin gebakken garnaal en vlees en je hem eet je hem met allerlei verse kruiden en taugé. Daarna hebben we bananenbloem salade gemaakt, ik denk dat er in Nederland geen bananenbloemen te verkrijgen zijn, helaas. Als laatste hebben we vlees gebarbequed en hebben we daar een heerlijk pindasausje bij gemaakt. Gelukkig hebben we van alles de recepten meegekregen zodat ik het thuis nog eens kan proberen. Stiekem was ik best trots op mezelf dat ik dat allemaal kok koken, het zag er echt mooi uit. Om vijf uur moest ik mn lekkere hotelletje weer verlaten en stond me een busrit van 12 uur te wachten, ik heb geloof ik aardig geslapen maar elke vier uur stop je sowieso om pauze te nemen dus heel ontspannen slaap je toch niet. Sochtends om 5 uur kwam ik aan in nah trang, we werden afgezet bij het bus ticket servicepunt en daar werd ons verteld dat de bus om half zeven vertrok naar dalat, wat later al snel werd verlengd naar acht uur. Okee prima. Ik zat daar samen met nog een stuk of tien mensen op de rand van de stoep en hoorde in een grote hal aan de andere kant van de straat allemaal mensne sporten. Ik ging even op onderzoek uit of ze daar een wc hadden toen ik mn spullen had veiliggesteld bij mn slapende duitse buurman op de stoeprand. Toen ik naar de wc was geweest kon ik mn nieuwsgierigheid natuurlijk niet in bedwang houdne en heb ik even een kijkje genomen in de sporthal. En jaa hor ik wist dat ze hier sportief warenaar er waren gewoon meer dan twintig oudere mensne uiterst fanatiek aan het badmintonnen. En dan niet zomaar een jaar of 40 nee ik geloof dat de gemiddelde leeftijd op zn minst 70 was en hier en daar een jongere. En springen en rennen dat ze deden. Ik hoop dat als ik zo oud ben ik het ook op kan vn brengen dat ik om vier uur uit bed kom om te gaan sporten en dat ik daar dan echt net zo fit van blijf. Het enige nadeel zou dan zijn dat ik in Nederland de enige persoon in de gymzaal was en er hier nog allemaal vriendinnen uit het bejaardentehuis op je staan te wachten. Maargoed dat moet een slap excuus zijn toch. Na een broodje van de straat begonnen we aan onze tweede busrit. Na drie uur wachten besloten ze toen opeens dat ik als enige mijn busticket moest veranderen, ik liep daar met mn moeie hoofd en al mn tassen te balen waarom ze dat nou opeens verzinnen op het moment dat ik de bus instap en niet drie uur daarvoor terwijl ze precies hetzelfde op een goedkoop gekopieerd kladje deden. Ze hebben als een van de weinige geen glimlach van me ontvangen. Maar toen ik eenmaal zat en verder kon slapen was ik weer blij. Het kon me toen niet zoveel schelen dat het echt opgepropt in een sardientjes bus zaten. Toen ik in hoi am vertelde aan lokale mensne dat ik naar dalat ging zeiden ze in hun eerste reactie dat het daar heel koud was en ja toen kreeg ik gelijk Een sapa flashback want toen had ik dat iets onderschat en nam het nu maar zo serieus dta ik al mn warme kleding nog niet heb achtergelaten en maar heb meegenomen. Toen wr Eenmaal na een 20 uur durende reis in dalat aankwamen moest ik nog opzoek naar mijn hostel. En dit keer hadden die lieve vrouwtjes in hoi an geen gelijk. Het was bloedheet en ik heb even wat moed gespaard om mn backpack op te pakken en het eindstation te zoeken. Daar liep ik dan zeker 25 minuten met een inmiddels veel zwaardere tas dan aan het begin van mn reis in de hitte. Ik wachtte op een of andere gentleman die me kwam helpen maar nee alle mannen hier zijn er aan gewend dat de vrouwen zo zwaar werk doen. Ondertussen liep er ook nog een vrouwtje achter me met een lat over dr schouder en daaraan twee zware manden. In het begin hoorde ik haar alleen maar omdat ze met zo n uiterst gewaardeerde knijpkip liep. Heel normaal hier om de aandacht te trekken voor wat ze verkoopt maar ik kon die kip wat in gedachte.. Tot ze me inhaalde en ik met beide verwende benen op de grond werd gezet en ze heel erg oud was, krom liep en heel zware spullen droeg en waarschijnlijk al de hele dag. Ik moest stoppen met aanstellen en gewoon doorlopen, vlak nadat ik het excuus had gevonden dat zij het gewend was had ik mn hostel bereikt. Toen ik mn heerlijke bed had gevonden en had ingecheckt maakte ik plannen voor die middag en kwam ik later op straat een meisje tegen wat in dezelfde bus zat als Mij en vroeg of ze me die middag wilde vergezellen, dat wilde ze wel ze moest alleen nog inchecken. ondertussen kreeg ik bij een restaurantje ene gratis thee en raakte ik aan de praat met een man van easy rider. Het inchecken ven dat meisje duurde langer dan gedacht dus moest ik zelf op pad. Die man bracht me op zn motorbike naar de kabelbaan en hij wachtte me dan boven op. Ideaal. Een mooi uitzicht in weer een totaal andere stad, dalat is een goed ontwikkelde stad met ook veel kleine winkeltjes en restaurantjes al heeft het niks schattigs zoals in hoi an.

Boven op de berg was een pegoda en op de een of andere manier vergeet ik in vietnam steeds om een lange broek aan re doen en mag ik dus niet in de pegoda zelf maargoed ik heb er ondertussen zoveel gezien, zo erg is het niet. ik kwam nog twee jongens vanuit mn hostel tegen en ook nog een jongen uit hoi an waar ik toen mee heb ontbeten. Zo grappig, hij vertelde me allemaal do's en dont's van dalat. K heb lekker foto's gemaakt en de stad een beetje verkent. Ik kwam langs een winkeltje met hele leuke jurkjes en aangezien indien niet in hoi an had geprobeerd greep ik nu mn kans, alleen jammer dat ik dan natuurlijk net degene van de etalagepop moet hebben haha. Maar het was een beeldig jurkje maar hij zat toch niet helemaal perfect dus heb ik het maar niet gedaan,oohw qat was die vrouw blij met mij. Na mn enige woordjes Vietnamees was ze toch blij gelukkig. Daarna heb ik lekker uitgerust in het hostel. Met twee Nederlanders ben ik uit wezen eten en eerlijk is eerlijk ik was na zoooo lange dag helmaal kapot en ben ik lekker gaan slapen. Ik had me voor de volgende dag opgegeven voor een canyoning tour. Dus ik bereide me mentaal voor op een dagje lekker kanoën.

De volgende ochtend. Wat blijkbaar alweer donderdag was, heb ik genoten van een heerlijk ontbijtje en gingen we om half tien met een busje en drie andere mensne van t hostel samen met een ander groep en twee guides naar de watervallen. Sochtends kwam ik erachter wat de rede was dat alles zo prachtig goed in mn tas paste, en dat was omdat ik mn waterschoenen dus ben vergeten wss in mn vorige hostel in hoi. Helaas, gelukkig hadden ze bij het hostel schoenen staan die ik kon gebruiken en die iedereen mag lenen voor de tour.

Het was een geweldige dag.

Toen ik boven de derde waterval stond realiseerde ik me dat ik me dus blijkbaar niet had ingeschreven voor een kayaktour maar voor canyoning en dat dat wel degelijk wat anders is. En ik maar wachten op die Kayak haha. Maar stiekem was dit 100x spannender ik bedoel leuker haha. Het was wel echt spannend heel af en toe vooral bij de gladde stukjes wanneer het water heel krachtig tegen je benen aan knalt maar ik stond met de grootste glimlach op de watervallen. Uitgezonderd een paar momenten waarop ik me afvroeg of ik wel op de juiste plek was waar het ook de bedoeling was om terecht te komen. De waterval van 25 meter moesten we opfokken doen en toen ik daarvan afsprong verloor ik mn sok. Haha zo wordt mn tas wel steeds lichter.

Toen we terug kwamen was ik stiekem heel trots op wat ik allemaal had gedaan en het ik nooit gedacht dat ik dat zou durven. Maar bovenal was ik heel moe.

De vrouw van het hostel maakte eten voor iedereen en met zn 17e zaten we gezellig aan een verrukkelijke maaltijd. Het was misschien wel het lekkerste wat ik in hele vietnam heb gegeten.

Volgende dag heb ik lekker uitgeslapen en met de nodige spierpijn rondgelopen zonder kaart en iedereen die vroeg of ik was verdwaald. Dat zijn de goeie momenten heerlijk. ik was blijkbaar niet meer in het toeristische gedeelte, maar dat vind ik juist zo leuk. En omdat ik die dag alleen liep maak je de leukste en makkelijke manieren mee waarop je met de lokale mensne praat en lol hebt. Zo zat ik op een gegeven moment naast een ouder mannetje op een trap de kaart te lezen en probeerde hij me duidelijk te maken waar ik heen moest. Na nog ongeveer drie keer vragen kwam ik weer in het centrum terecht en kwam ik weer aan de praat met een mannetje van easy rider. Helemaal blij dat hij weer een Nederlander sprak en hij was helemaal onder de indruk van me. Nouja prima joh wat jij wil maar ik hoef geen rondje door de stad of over het platteland hoe mooi dat ook mag zijn. Om me nog meer te overtuigen pakte hij zn contacten boekje erbij en zocht hij ene verhaaltje op van Nederlanders die al eerder met hem mee waren gereden en natuurlijk helemaal enthousiast waren en het was een hele grappige man dus dat geloof ik graag. Toen ik hem vervolgens had overtuigd dat ik niet met hm mee wilde bood hij me een gratis ritje aan naar de markt, dat kon ik niet laten gaan natuurlijk. Al moest ik hm daarna wel weer dik teleurstellen dat ik niet met hm wilde lunchen. Na een paar goede onderhandel pogingen op de markt kwam ik erachter dat ik mn geld in het hostel had liggen, haha daar sta je dan als je de onderhandeling hebt gewonnen. Toch maar even naar de andere kant vam de stad gelopen om geld te halen. Na weer een fantastisch dinner heb ik nog even gezellig gezeten met alle mensne uit het hostel en kan niemand er over uit hoe lief het vrouwtje is van het hostel. Ze regelt alles ban scooter huren tot busticket, alle tours en zoals een van de mensne zei je hebt eigenlijk geen Google meer nodig als je in dit hostel zit. Ik heb er dan ook maar voor gekozen om hier een dagje langer te blijven om het hostel maar ook omdat ik ik de volgende dag met een kamergenootje rond ging toeren door dalat en omstreken. Sochtends gingen we rond elf uur op onze bezorgde scooter maar ik voelde me die ochtend noet zo goed, ik hoefde geen ontbijt maar wilde toch wel heel graag de mooie omgeving zien. Na twee uur onderweg en wat bezichtigingen was ik.het al zo zat dat ik een pauze in het hostel voorstelde maar dat werd uitgebreid tot de hele dag in mn bed. De eerste keer ziek in drie maanden dat is niet gek toch. En helmaal in zo'n fijn hostel is het goed getimed. De volgende ochtend, vanmorgen dus, hebben we onze tas weer ingepakt en vertrok ik om een uur richting mui ne. Een prachtige rit door de bergen en mooie meren ertussen. De chauffeur had een bijzondere muzieksmaak en zo luisterden we opeens naar een kerstremix tussen de duinen, heel bijzonder haha maar leuk om weer eens een busrit overdag te hebben om het land te zien. In de bus zat trouwens ook dat meisje wat ik had aangesproken op straat om samen die middag door te brengen maar dat ging niet door. Ze had nog geen hostel geboekt dus ging met mij mee naar mn plekje. Heel gezellig. Samen hebben we wat gegeten en maken ons klaar om morgenvroeg om half vijf de duinen in te gaan. Op naar een volgend avontuur.

Liefs jantina

Week 2 in vietnam, super blij nieuws, phong nha park. Hue en hoi an

Zaterdag 2 januari om vijf uur kwamen we met onze bus weer terug in Hanoi. Ik ben toen op zoek gegaan naar een hostel om te slapen voor die nacht. Ik had eigenlijk voor iedereen bedacht dat ze oud en nieuw gingen vieren in Hanoi en daarna weer door zouden trekken maar dat was duidelijk niet het plan van de meeste mensen, mijn oude hostel zat al vol en zo waren er nog veel meer hostels die helemaal vol zaten. Gelukkig vond ik na even zoeken op booking.com nog een plekje voor een klein prijsje. Jaaa de keren dat ik geluk heb op een dag zijn al bijna niet meer bij te houden. Eenmaal onderweg met backpack en rugtas en kaart van de stad voelde ik me op en top backpacker, een nieuw gevoel voor me sinds twee maanden. Toch bevalt me dat wel. Ik kwam in een straat terecht met allemaal juweliertjes en hier en daar een oud vrouwtje die op de grond haar fruit aan het schillen was om te verkopen. Verder geen hostel te zien. Bleek mijn hostel in een steegje tussen de juweliers te zitten, tja t moet je maar net opvallen. Maar uiteindelijk vond ik het en bleek het een heel gezellig lief hosteltje te zijn. Ik vind het zo leuk om nu zelf mensen gewoon aan te spreken en te merken dat zo'n beetje iedereen op zoek is naar contact en gezelschap. Savonds ben ik uit eten geweest met een van de mensen die ik heb leren kennen op de boottocht, hij wilde graag de traditionele hotpot proberen en dat is natuurlijk perfect als je met meerder personen ben. We gingen de uitdaging aan. Een pan vol soep en daar krijg je dan noedels en groenten en vlees bij, daar zaten we dan haha een beetje te staren naar onze chopsticks en ons pannetje. Wat de bedoeling was geen idee haha en dat moet duidelijk geweest zijn want ongeveer elke vijf minuten kwam er ene van de bediening langs om vlees of groenten erin te gooien en te laten zien hoe je iets eet en waarbij. Zo genieten om op straat te eten en die bediening zo gek te zien doen. Heerlijk hoe die lieve Vietnamesen zich vermaken in hun werk wat elke dag super lang en hetzelfde is. Met een stiekem dansje en een grap onderling vermaken ze zichzelf en ons. Na het eten wat heerlijk was, liepen we beide met ene grote grijns over straat omdat het hier zo ontzettend genieten is om naar mensen te kijken en er zoveel gebeurd. Leuk wanneer andere mensen snappen waarom je zo stil aan het genieten bent. Nog zo'n leuk momentje was toen we op de terugweg liepen, bij een restaurantje was een liveband aan het spelen en het klonk zoveel beter dan de gemiddelde Aziaat die probeerd te zingen. En er stond eigenlijk maar een iemand naast ons te luisteren, tot er twee buitenlandse jongens begonnen te stijldansen en dat werd gewaardeerd door ons en de lokale bevolking, heerlijk dit. Haha totdat de twee jongens op ons afrende voor een nieuwe danspartner, oohw tuurlijk ben ik daar wel voor in. Lekker stijldansen met een wildvreemde terwijl er menig stratenveger en scootertaxi de tijd neemt om er van te genieten. Haha ik bleek er totaal geen talent voor te hebben maar dat mocht de pret niet drukken, er werd zelfs geaplauduceerd toen we stopten :)). Na deze heerlijke dag heb ik als kers op de taart nog gezellig met vicky geskyped. Lekker even bijkletsen weer. En er kwamen zelfs nog meer lieve mensen om me heen, het meisje van het hostel hielp me van 23:30 tot 01:15 om een planning te maken per dag Im vietnam. Inclusief bustijden, ze ging maar door ondanks dta ze zelf al een super lange dag had gewerkt en ik steeds bijna in slaap viel en ze me dan weer motiveerde om te kijken wat ik wilde. Super toch. Het was nog lang niet helemaal duidelijk voor me dus besloot ik de volgend echtend maar dat ik nog een dagje extra bleef en ik maandag avond naar het phong nha ke bang park ga. Smiddags ben ik met een kamergenootje uit SA naar het andere gedeelte van de stad geweest en hebben we daar verschillende tempels bezocht en zijn we langs het mausoleum van Ho Chi Minh gelopen. Zo apaet dat die man daar ligt. Hij blijkt elk jaar naar Rusland gebracht te worden voor een opknapbeurt. Savonds weer lekker gepland en informatie gezocht en wat huishoudelijke activiteiten gedaan zoals de was uitzoeken en douchen. De volgende dag, maandag, ben ik sochtends op advies van het meisje uit SA met eenstudenttour meegegaan. Ik greep mn kans natuurlijk met beide handen aan toen ik een Engelssprekende Vietnamees bij me had. Mn internet doet het niet op mn telefoon en dat wil ik natuurlijk wel als ik ervoor betaald heb. Het bleek iets ingewikkelder te zijn dan ik dacht want tegen de tijd dat ik besloot om het maar toelaten zitten en met de tour te beginnen, stonden er drie studenten klaar en was het ruim drie kwartier later. Oeps mensen. Ze waren alledrie zoo lief. Een jongen en twee meiden en, hoe toevallig nog een Nederlandse reiziger, bekeken we daarna de big Church in Hanoi. De grootste kerk van Vietnam. Het was de eerste kerk waar ik in heel mn leven uit ben gestuurd. Ik ben zo blij dat ik halverwege ben gestopt met de tour want er viel nog genoeg te regelen. Toen ik in het guesthouse aankwam moest ik een tour boeken en dat bleek ingewikkelder dan ik dacht, maar achteraf komt het allemaal goed. En dat weet ik wel maar soms zou het handig wezen als je dat toch nog even wordt gezegd van te voren. Maargoed ik vond uiteindelijk na een uur een plek om te slapen en hoppa na het gebruiken van wat connecties kwam de ene na de andere oplossing. Ik vond een tour die tien x zo goedkoop was als de andere die ik had gevonden. Niet wetende dat ik eigenlijk helemaal geen tour had hoeven boeken maargoed dat is een kleinigheidje je kunt niet alles weten van te voren. Na een laatste rondje genieten door de heerlijke gezellige en bezige stad en wat lekker gedroogd fruit voor onderweg stapte ik in de bus. Toch spannend de eerste rit waarbij ik al mn spullen meeneem en niet meer terug kom. Phong nha ke bang nationaal park is het volgend avontuur. Whaa waarom doe ik dat op de dag dat corina is uitgerekend en ik de volgende dag in grotten ga waar je dus geen internet hebt. Dat zijn dingen waar je dan nog eens over na kan denken in een sleepingbus. Die gedachte duurde ongeveer een minuut en toen begon ik begon ik een gesprek met mijn lieftallige Vietnamese buurman, die graag zijn engels wilde oefenen met mij. Nou haha hij kon nog wel wat lesjes gebruiken. Dat heb ik hem maar niet gezegd, dat zou die toch niet begrijpen haha. Wel kon hij in steekwoorden uitleggen wat er allemaal gebeurde bij de lokale vrouwen die hun slaapstoel helemaal bol hadden gegooid met tassen. Die bleken op markten te staan met die spullen. Hele happening. Om 4:30 sochtends kwam ik aan in phong nha, in het hostel hingen hangmatten waar ik lekker nog even in kon liggen nadat ik nog even gezellig met het thuisfront kon appen die toen pas hun nacht begonnen. Na het ontbijt met een engels stel begon mijn tour. In een busje vol met een Australische familie, twee Nederlanders, een jongen uit nieuw zeeland en een tourguide. We begonnen te rijden door het park en dat was prachtig. Helaas kon ik niet echt foto's maken vanuit het busje maar tjonge wat was het mooi. Na een bezoekje aan een monument waar de Guide begon over de Ho Chi Minh route waarop we liepen gingen we naar een tempel waar ze mensen die daar waren omgekomen herdachten. Ik zei nog tegen die jongen uit nieuw zeeland dat ik twee jaar vietnam als examen onderwerp had gehad maar dat er toch wel heel wat meer details waren verdwenen dan ik had gedacht. Het blijft indrukwekkend om daar te lopen en voor je te zien hoe mensen. Schuilen de grotten en in de jungle op de bergen waar geen vliegtuig kon landen.

Na dit historische uitstapje zijn we naar de paradise gave gegaan, het klinkt al mooi als je het leest natuurlijk maar tjonge het was oom prachtig. De heLe grot was 31 km diep maar wij konden maar anderhalve km lopen omdat het verder alleen toegankelijk was met een andere tour voor ene klein stukje en nog verder was het alleen toegankelijk voor onderzoekers, de grot is namelijk pas in 2005 ontdekt en in 2011 voor toeristen geopend. Het was zooo groot van binnen en zo overweldigend mooi alsof je wandelend scrolt door de plaatjes die je op Google ziet. Maar wees gerust ik heb genoeg plaatjes geschoten:). Na deze grot zijn we verderop wezen lunchen op de Vietnamese manier. Lekker eten met ke vingers en delen met de hele tafel, Heerlijk. Dit allemaal was niks vergeleken met wat daarna kwam. We waren aangekomen bij de dark gave en tja dat klinkt in eerste instantie niet beter dan de paradise gave maar het avontuur was wel zoveel groter en mooier.

Huppa iedereen in zwemkleding, zwemvest, zipline gordel om, helm op, lampje checken en gaan. We begonnen met 400 meter ziplinen, heel mooi door de bergen en zo kwamen we bij de ingang van de grot. Om er in te komen moesten we zwemmen richting een houten trapje. Ondertussen waren we onze zipline gordel al kwijt en werd het steeds minder wat we aanhoefden.

Ik had als enigste, naast de guide, waterschoenen aan en tjonge wat was ik daar blij mee zeg. Ik stal de show met mn schoenen en was er apenrots op omdat ik het gevoel aan mn voeten in open water vreselijk vind, zoals jullie ondertussen wel weten. Maar na 300 meter viel ik van mn waterschoen wolkje en vertelde de guide dat we ons zwemvest en ook onze schoenen uit moesten doen. Jaja grapje natuurlijk dacht ik, dat doet ie expres omdat ik net een hele cerenade had gehouden voor mn schoentjes waar hij bij stond met een grote grijns. Maar nee hij leek het echt te menen. De nieuwzeelander lachte me vierkant uit. Maargoed vooruit. Eerlijk gezegd begon toen pas het leukste gedeelte. Wr liepen door de smalle gleuven in de grot waar de muren niet rots waren maar modder en waar de grond ook modder was het werd dieper en dieper en het was echt puzzelen om op de goede plek te gaan staan want sommige plekken waren opeens heel diep en dan schoot je de modder in met een been en dat was dan langs de rotsen dus nog scherp ook. Na heel was gegil en uitglijden kwamen we in een wat brederre ruimte ondertussen waren we zeker een kilometer verder de grot in. het gevoel was heel eerlijk gezegd nog lekker ook aan mn voeten. Er ginge een wereld voor me open haha. Maar dat werd ook wel mede mogelijk gemaakt door het feit dat het voelde en het eruitzag als een groot chocolade paradijs. Ik had mn kleine camera meegenomen in de grot maar na drie stappen was die al in de chocolade gedipt, goed voor de close up maar niet echt voor een goeie indruk van het hele gebeuren. Ik heb wel drie of vier keer tegen mn willekeurige buurman of buurvrouw gezegd dat dit toch een ervaring was die met geen woorden goed te beschrijven was als je thuis komt. Nou dat Is het ook echt niet dus gelukkig had een vriend wel de skills om niet bij elke stap uit te glijden en heeft hij wat foto's. Na een baantje zwemmen in het uberdonker waren we zo goed als schoon en verlieten we de dark gave per Kayak. Wat een succes, heerlijk. Leuk hoe je een groep in een dag leert kennen tijdens zulke unieke belevenissen.

Rond vijf uur kwamen we weer bij ons hostel en heb ik samen met de jongens lekker gegeten. Leuk om samen met de mensne die je steeds tegenkom nieuwe plannen te maken.

De jongen die ik had ontmoet tijdens de tour wilde graag een scooter huren de volgende dag en daar was ik ook wel voor in na ik dat uitzicht vanuit de bus had gezien. En tja met ál mijn ervaring die ik al had opgedaan op het eiland in Thailand moest dat hier natuurlijk appeltje eitje zijn. Zo gezegd zo gedaan huurden we allebei de volgende ochtend een motorbike en zijn we naar de bohémien gardens geweest. Een mooi gebied waar we een uur hebben rondgelopen en een waterval omhoog zijn geklommen. Ik wilde zeggen gestrompeld maar nee naast een keer uitglijden ging dat best soepeltjes. Ik zat even in gedachten toen we een echt trappetjw hadden gevonden en twee tellen later remt me er tovh een grote aap weg die echt op een meter afstand van me zat. Hij had mij dus blijkbaar al eerder gezien dan ik hem want ik zag alleen een grote rug wegschieten. Toch leuk, het idee. Na dat wandelingetje zijn we uit het park gereden en hebben we van het dorpje genoten en zijn we via een of ander zand, rots en modderweggetje naar een restaurantje gereden waar je zelf je kip kan vangen en dan wordt ie gebraden. Dat leek ons wel wat. Maar we hebben het niet gedaan haha wij zuinige backpackers. Maar het leuke was dat we daar die Australische familie vam de dag ervoor weer tegenkwamen. Zo grappig die mensen. Na de lunch zijn we door allerlei dorpjes en via allerlei zandweggetjes gereden waar mn hart vaak is gesmolten door die lieve snoetjes van kinderen die vol bewondering naar je staan te zwaaien als je langs komt tijden. Genieten geblazen. Echt gouden momentjes wanneer je in zulke ontouristische weggetjes het "echte leven" ziet. Na savonds weer een lekker dinneetje heb ik nog even lekker met Lianne geskyped en al mn zenuwen kunnen kwijtraken omtrent corina die bijna gaat bevallen en heb ik haar geloof ik wel duidelijk gemaakt hoe akelig ik aan het genieten was daar , dit terwijl ik in een hangmatje lag en zonnebloempitten aan het eten was. Wat wil je nog meer. Nou ik hoefde niks meer maar ik kreeg het wel. Ik kreeg een super super leuk kamergenootje voor mn laatste nacht. Ik wilde eigenlijk optd naar bed omdat ik er om vier uur uit moest voor de bus maar met al dat geklets en mn tas inpakken werd dat al snel een uur voor ik sliep. Ik was zo verbaasd, dat meisje reisde twee maanden met een tas die net zo groot was als mijn daybag. Dat Is toch niet te geloven. Wat doe ik fout. Maar na een kort maar krachtig nachtje stond ik om kwart over vier weer fris en fruitig bij de busticketservice te wachten op de bus richting hue. Heerlijk geslapen eigenlijk. Ik denk dat ik die rare positie gewend begin te raken in die bussen. Ik kwam aan in hue en was van plan om gelijk die dag naar danang te rijden per scooter maar de vrouw waar we stopten haalde me over om te blijven in hue en gaf me een goed prijsje voor een bed. De volgende dag ontmoete ik de jongen uit phong nha weer en zijn we samen naar citadel geweest een groot huis of landgoed waar de koninklijke familie woonde tijdens de oorlog en daarvoor. Heel interessant en tjonge het was goed warm in hue. Na al die koude dagen in het noorden was dat wel weer lekker. Tijdens de lunch liepen wr twee Nederlanders langs die ik eerder was tegen gekomen en ik vroeg of ik hun mocht vergezellen de volgende dag op hUn tocht richting hoi an. En ja tuurlijk kon dat , zo makkelijk kan het gaan. Na wat heen en weer geloop en wat onderzoek voor een bed in hoi an wilde ik eigenlijk nog naar een tempel aam de andere kant van de stad, tuurlijk wil Jantina dat op het moment dat spitsuur begint maargoed niks is onmogelijk. Dus ik begon maar te lopen en sprak twee jonge meiden aan die bij hun scooter stonden, er was natuurlijk een mogelijkheid dat ze toevallig die richting op gingen. Dat gingen ze niet maar eentje liep gelijk naar haar baas van het restaurant waar ze werkte en vertelde hem dat ze een uur eerder vertrok, nu dus. Ze wilde me blijkbaar graag wegbrengen. Later toen ze vertelde wat ze op een dag verdiende snapte ik goed dat ze dat deed, de hoeveelheid die ik betaalde was meer dan De helft van haar dagloon. Maar tjonge wat een leuke meid. Ze leidde me rond om de pegoda en vertelde me allerlei nieuwe dingen. Zo vertelde ze dat de monniken hier ver al ende kleuren kleding dragen afhankelijk van hun rang en dat de jongens die net pas waren begonnen daarom een lange lok haar hadden nog en later helemaal kaal mochten worden. Na dit leuke uitje ben ik uit eten geweest, al was de weg ernaartoe vindne nog niet zo makkelijk als dat ik dacht, na twintig minuten liepen we weer nietsvermoedend langs mijn guesthouse maar dan van de andere kant, iets is hier misgegaan. De volgende ochtend heb ik lekker bij het restaurant van mn nieuwe lokale vriendin gegeten omdat ik daar 20% korting kreeg. Nou en het was me toch lekker. En die lieve meid kwam helemaal trots naar me toe dat ik naar haar had geluisterd te komen. Daarna kwam het stel uit Amsterdam mij ophalen en ik stond al klaar met mn volgeladen scooter. Klaar om 160 kilometer te rijden over de welbekende prachtige "Hai van pass". De avond ervoor las ik er een advertentie over dat je samen met ervaren rijders de pass over kon en dat als je alleen ging je echt wel goed ervaren moest zijn, nou dat zit wel goed dacht ik zo. En tjonge wat was het mooi, heerlijk de vrijheid om overal te stoppen waar je wil om foto's te maken. We reden op het eind langs de zee en langs de vele geiten die er liepen en dan vooral midden op de weg. Het zal dan ook geen verassing zijn als ik vertel dat een geitje wel heel dankbaar mag zijn dat hij vandaag nog vrolijk rond kan der zonder fikse deuk van een scooter wiel in zn maag. Rond half vijf kwamen we aan in hoi an en moest ik nog een slaapplek zoeken. Dat ging gelukkig soepeltjes. Savonds hebben we lekker door het stadje gelopen en genoten can de prachtige lantaarntje overal en de gezellige lieve sfeer die er hangt. Ik had van twee jongens ondertussen een tip gehad van een super goed restaurantje en daar gingen we eten. Toen we gingen zitten verwachtte we de menukaart maar dar was niet nodig. De hele tafel werd opeens volgezet met het lekkerste streedfood. Heerlijk was het. Tijdens het eten zag ik dat ik een gemiste oproep had van henk. Toen gingen er natuurlijk wel wat belletjes rinkelen. Na wat zenuwachtige minuten om hem terug te bellen kreeg ik eindelijk het goede nieuws. Ik heb er een prachtig nichtje bij. Ik kon zelfs corina al heel kort even spreken en was natuurlijk heeel heel erg opgelucht toen ik hoorde dat alles goed gegaan was en het achter de rug was. Ze heeft de prachtige naam: Elena naomi boersen. Gek om zo in een restaurant te zitten met mensne die je eigenlijk helemaal niet kent.

Op dat moment miste ik het wel heel erg om dta blije nieuws niet met mn gezin te kunnen deken en gelijk in de auto te kunnne stappen om dr te zien maar genieten was het zeker. Nu heb ik gelukkig iets om daar uit te kijken als ik thuis kom. Ik ben lekker optijd naar bed gegaan en heb nog even lekker gebeld en snel gaan slapen na het zien van heerlijke foto's van Elena. de volgende ochtend ben ik met mn kamergenootje uit signapoor wezen ontbijten echt heerlijke soep achtig iets. Lekker op een krukje op de stoep. En daarna lekker een beetje rondgedwaald door de stad. Nouja eigenlijk dorpje. Hier zijn overal vam die winkeltjes waar je kleding. Tassen en schoenen kan laten maken en ik was me sterk aan het afvragen of ik dat kon weerstaan, en het bleek van niet. Ik heb een hele mooie tas besteld van buffaloleer en helemaal zelf bepaald hoe hij moet worden. Wel speciaal. De jurkjes en schoenen kan ik makkelijk weerstaan want om die keuze te maken in wat ik wil is gewoon veel te lastig. Zooveel keus. Al snel kwam ik een vriend tegen en hebben we de rest van de dag samen gelopen door de stad, het Is echt een oud Frans dorpje met allemaal kleine winkeltjes en oin elke boom hangen wel mooie lantaarns. Je kan je wel voorstellen dta dat ondanks de regen wel lekker moet zijn om te vertoeven. Toch hoop ik stiekem op veel beter weer want ik wil hier wel een paar dagen blijven. Smiddags hebben we in een franstentje gezeten en heb ik heel ongezellig mn blog verder geschreven, ik had de hele week nog geen tijd gehad om het bij te houden dus dit keer was het een aardige klus. Savonds lekker op mn kamer gezeten en toen ik een rondje ging lopen om ergens te gaan dineren kreeg ik goed buikpijn dus ben ik maar net zo hard weer omgedraaid. Heb ik mn Franse medicijn gekocht (stokbrood) en ben ik naar mn kamer gegaan. Lekker optijd naar bed en hopelijk morgen beter gevoel. De volgende ochtend. Vandaag dus, stond ik langzaam op en straalde de zon flink toen ik uit het hotel liep. Ik heb hier nu twee dagen geslapen en aangezien ik niet gewend ben om langer dan twee nachten ergens te blijven heb ik maar gewoon een hotel geboekt op de andere hoek van de straat. Na het verhuizen heb ik een rondje gelopen en wat foto's gemaakt en toen een fiets gehuurd en tijdens de lunch mn blog afgeschreven. Niet echt een hele avontuurlijke bezigheid maar ik weet dat er super veel mensne can genieten om te lezen dus dat Is dan ook wel weer leuk om te horen. Het blijft trouwens gek voelen dat thuis iedereen vol is van de geboorte van elena en ik heb hier zoveel om me heen dat ik het gevoel heb dat ik het niet kan geloven tot ik het zie en het daardoor soms gewoon vergeet dta het echt is. Nu ga ik lekker naar het strand en ontmoet ik daar weer wat andere mensen.

Nog een paar keer en dan is het al bijna afgelopen met het schrijven van de blogs. Toch gek.

Een hele fijne dag allemaal!!!

Liefs jantina

Week 1 in vietnam. Wat een belevenissen en prachtige momenten passen er in een week

Heaaa lieve trouwe volgers!!:)

het Is alweer het laatste deel van mijn reis, zo gek. Nu is het alweer januari en stiekem begint nu al het aftellen. Maar stiekem wil ik er nog helemaal niet aan dneken om naar huis te gaan. Ik maak hier zoveel mooie dingen mee. Hieronder een samenvatting van wat ik in de afgelopen dagen heb meegemaakt.

Jaaa vietnam, here i am. Eenmaal aangekomen in Hanoi, waar ik uit een vliegtuig stapte vol kerstmuziek en vriendelijke mensen werd ik verder nog niet echt welkom geheten in Hanoi. Ik stond te wachten op een minibusje die me wellicht naar mn hostel kon brengen maar toen het me opviel dat er alleen maar mensne in uniform stonden te wachten op het betreffende busje, vroeg ik toch maar of hij naar de backpackers hostels ging, wat me al sterk leek was het inderdaad niet het geval en kon ik opzoek naar een ander busje. Ik had alle tijd, nouja het was al half elf maargoed, alle tijd. Even later werd ik in een busje vol backpackers weggebracht. Het was even wennen om nu alleen gedropt te worden en een hostel binnen te lopen waar iedereen al lijkt te kennen. Eenmaal op mn kamer kon ik me lekker installeren en werd ik vergezeld door ongeveer tien andere meiden van over de hele wereld. Ik heb die avond niks meer gedaan en ben lekker gaan slapen. De volgende dag bleek inderdaad dat ik de uurtjes nodig had want ik heb lekker uitgeslapen en tegelijkertijd het ontbijt net niet gemist, ideaal getimed. Na het heerlijke ontbijt en ben ik eens gaan kijken waar ik terecht was gekomen. En dat was een verassing. Tjonge wat een wereld van verschil met Cambodja en Laos. Heel gaaf. Ik zit in het oude gedeelte van de stad en het heeft allemaal kleine straatjes vol straatleven. Net hetgeen ik miste in Laos. En overal zijn scooters echt overal en het Is een hele uitdaging om over te steken, en al die toeters. K heb geen idee hoevaak er voor mij getoetert is omdat ik in de weg stond omdat er letterlijk elke seconde word getoetert en dan kan ik die voor mij of voor mn buurvrouw niet meer uit elkaar halen. Maar het Is allemaal goed gekomen. Zelfs toen ik met mn ene been tegen een scooter werd gedrukt en met mn andere tegen een auto en ze beide gewoon door bleven duwen. Joehoee ik sta er ook nog. Maar na dit verwerkt te hebben ben ik naar een reisbureau geweest waar een Nederlandse man me goed kon helpen met het maken van plannen voor mijn reis in vietnam. En met een plan op zak en wat tips voor Hanoi ben ik verder de stad doorgegaan. K ben naar een tempel geweest in het middel van een meer en op de valreep nog naar een vrouwenmuseum, heel interessant om te lezen en te zien wat een groot aandeel vrouwen hebben gehad in de geschiedenis van Vietnam in oorlog en huwelijk.

Savonds ben ik lekker gaan eten bij een Mexicaan, zo handig om vrienden te hebben die je goeie tips kunnen geven om te doen in Hanoi. En ook heb ik kennis gemaakt met de Vietnamiris koffie. Ja inderdaad Jantina aan de koffie. Maargoed dit was dan wel eggcoffee, het leek een soort tiramisu, te slecht maar te lekker. Savonds ben ik weer optijd mn bed ingedoken. Vandaag nog niet veel mensen ontmoet omdat ik daar niet echt mn best voor heb gedaan, door de moeheid en de omschakeling naar het alleen reizen moet ik een beetje op gang komen. Dus na een Skypegesprekje met thuis ben k lekker mn bed ingedoken. De volgende dag vroeg op pad om plannen te regelen voor sapa en halong bay. Jazza zou misschien naar mij toe komen om samen oud en nieuw te vieren maar dta gaat helaas niet door omdat het visa bureau gesloten is. Maargoed ik vermaak me wel. Na het boeken van deze trekkings ontmoette ik opeens de ene na de andere persoon en stond ik opeens met een groep van tien personen die van plan waren om een streedfood tour te doen. Ik was van plan om het lichaam van Ho Chi Minh te gaan bekijken en andere touristiche dingen te gaan doen. Maar dat ging dus niet door. Dit is veel gezelliger. Na acht restaurantjes en drie uur verder zaten we aardig vol. Een super leuke manier om deze mensen te leren kennen. Na een drankje en een zoektocht voor warme kleren voor sapa ben ik naar het busstation gegaan. Na een aardige omweg heb ik het toch gevonden en kon mn reis naar sapa beginnen. Dit voelt als het begin van mijn avontuur in vietnam. In de bus had ik gelijk al hele leuke gesprekken met mn busburen en kwamen we om vier uur sochtends aan in sapa. Gelukkig liet de buschauffeur ons tot zes uur slapen.

Daarna moesten we de bus uit en moest ik nog twee uur wachten tot su, mijn privégids, me op kwam halen bij de kerk in het dorpje. Ik ontmoette een jongen uit Maleisië die samen met zijn gids richting de kerk liep dus ik kon hun mooi met hun meelopen, en dan is al snel de vraag hoe je eigenlijk heet. Toen ik mn naam vertelde en ik het gespeld had moest hij opeens zo lachen dat er wel wat bijzonders aan de hand moest wezen. En inderdaad, hij vertelde dat mijn naam in het Maleisisch 'sex' betekend, hij zei dat wanneer ze een formulier in moeten vullen dat er dan stond, jantina: man of vrouw. Dit verhaal maakt het natuurlijk een stuk onschuldiger in de zin van het woord maar ik heb nog steeds niet op internet kunnen kijken hoe dat nou zit haha. Tot niemands verbazing was dit de enige buitenlander tot nu toe die mijn naam zonder enige moeite nog wist toen ik hem later tegenkwam haha, fijne vent. Nadat ik twee uur in de ijskou had staan te wachten kwam su daar aangereden. We zijn gaan ontbijten en begonnen om 9 uur onze trekking, en tjonge wat een vriendelijk vrouwtje is het toch, ze kan best goed engels. Zo knap want dat heeft ze enkel geleerd door te praten met toeristen. En ze houd van praten, heerlijk. Haha het enige wat ze me vergeten te vertellen was, is dat ik ook regenlaarzen kon huren in sapa. Dat vertelde ze me precies toen we ongeveer een uur aan het wandelen waren door de modder. Er kwam vanaf het begin nog een vrouwtje meelopen en die hielp me het "parcour" te doorlopen. Mn schoenen en ik gleden steeds weg. Oei ik heb tijdens deze dag zovaak gewenst dat ik regenlaarzen had gehuurd, maar helaas, kleinigheidje. Van negen tot een hebben we echt een moeilijke route gelopen en was ik helemaal kapot tijdens het lopen van de lange reis, het vroege opstaan maar ik sleurde mezelf door de modder en liep non stop hand in hand met beide gidsen omdat het modderige parcour zo glad was en je anders zo over de rijstterrassen naar beneden stuiterde. Wat me twee keer echt bijna gebeurt is, plat op me plaat recht in de modder. Tijdens de lunch kwamen ook andere mensen eten en zo grappig, er waren wel zes andere Nederlanders van de totaal 8 andere toeristen :), zoveel Nederlanders hier. En eigenlijk allemaal n stuk ouder dan mij. Doordat we gingen zitten kreeg ik het weer super koud, ondanks de zes lagen kleding. Dus was het tijd voor deel twee van de dag. Nog twee uur tot de homestay. Dit keer geen stijle rotsen icm. Modder maar dit was ene rechte weg die bestond uit modder. Ongeveer anderhalve km werd elke stap uitgeprobeerd voor me om te voorkomen dat ik tot mn knieën in de modder zou zakken. Zo lief dat oudere vrouwtje wat meeliep kon geen woord engels. Oké aan het eind van de dag kon ze er vier zeggen omdat ik dr wat had geleerd maargoed buiten dat engels om. Teste ze de hele weg voor me en als het hopeloos was dan liep ze verder, haalde ze wat stenen en legde ze die neer zodat ik niet zover wegzakte, hoe schattig is dat hè. We hadden zo'n mooi uitzicht ondanks dat het sochtends zoo mistig was. Super gaaf om op de plekken te komen die je eerst alleen maar kende van de Google plaatjes. Prachtig, alleen nu waren de rijstpaddies leeg omdat ze al geoogst waren. In september is het de perfecte tijd om er te zijn qua temperatuur en ook qua rijstevelden. Nieuw plan voor op mn toekomstdromen lijstje, die de afgelopen weken vlink is ingekort maar tegelijkertijd ook vlink is gegroeid :).

Toen we het huis van su' s tante hadden bereikt, snapte ik de intensie van haar om de hele dag met me mee liep, ze pakte bij aankomst haar sieraden en tasjes en ik was na het op zn minst drie keer redden van mn leven wrl verplicht om van haar te kopen, en deze waren ook echt handgemaakt

Zo bijzonder om te zien

Hier heeft iedereen de traditionele kleding aan heeft en ik begin het verschil tussen Black hmong, flower hmong en red nogwat hmong te herkennen. En daarnaast af zijner. Nog wat verchillende groepen heel bijzonder om tussen de bergen en tussen al die mensen te lopen. Toen we aankwamen stond een warm vuurtje op ons te wachten. En dat kon ik wel gebruiken. Ik zat tot mn knieën onder de modder en was aardig koud. Eenmaal in het huis gekomen belanden we meteen in een serie vol culturele activiteiten. Er kwamen drie mensen bij die in Japan wonen. Ik was blij dat hun er ook waren, ze waren wel ouder maar wel gezellig om wat meer toeristisch gezelschap te hebben. Su had me al verteld dat haar man die nacht naar een speciaal feest moest gaan waar ze een ritueel voorbereiden voor de feestdag van de volgende morgen. Dit feest is een keer in de tien jaar, hoe bijzonder omdat dan precies nu mee te krijgen. Het kwam erop neer dat hij de taak had om een buffalo te doden en te koken en dat andere mensen voor de gong en muziek zorgden en dat ze dat deden om de geest van de overledenen tevreden te stellen en de volgende dag was het een moment om het goed te maken met je ex, door de zegening van een bepaald belangrijk persoon. Om twee uur Snachts werd de byffalo geslacht. Om vijf uur werd er een rituele dans en muziek gemaakt en tussendoor moest er veel gedronken worden en werd er geleerd om met de geesten te praten. We hebben er niks vam gezien maar toch een bizar verhaal om te horen van een man die daar zo'n grote rol in heeft en get echt een onderdeel van hun leven is, oohwja het enige wat er ervan zagen is dat hij met een fiks groot mes inclusief regenponcho op zn scooter stapte op weg naar het feest. Dit was al even een cultuurschok maar niks vergeleken met wat we later meemaakten. Nadat we allemaal heerlijk warm hadden gedouchd kregen we te horen dat de eigenaar van het huis waar we verbleven. De tante van su. Dat die midden in een kidnap marrige zat. Ze was die middag op de markt opgepakt door zes vrienden van een man die haar wilde trouwen. Ze had de man een dag van tevoren voor de eerste keer in real life gezien. Ik zag het al helemaal voor me, een vrouw van ongeveer 30 die door zes mannen op de arm word genomen en zij spartelt met haar benen on de lucht om te proberen te ontsnappen, dat beeld bleek aardig te kloppen toen ik het later navraag aan su. Het werkt zo dat zij dan drie dagen bij haar schoonfamilie moet blijven en ze getest wordt en zij heeft de tijd om de keuze te maken of ze met hem wil trouwen, ik was totaal verbijsterd over wat ze me vertelden en waar ik opeens midden in zat. Het voelde als een film, elke keer werd er meer duidelijk en voelde ik me zo bijzonder om dit in het echt mee te mogen maken in een klein dorpje in sapa. Tijdens een overheerlijk dinner was dit het onderwerp van de dag en werd er door iedereen een mening gegeven. Behalve door de vader, die de keuze daadwerkelijk moest goedkeuren of niet. We verstonden er natuurlijk helemaal niets van maar tussendoor vertelde su dat de vader de beste man aan de telefoon had gehad en dat hij graag sorry wilde zeggen, iedereen moest lachen toen de vader daarop schreeuwend antwoordde dat hij geen sorry hoeft te zeggen maar dat hij de politie belt omdat hij zijn dochter heeft gestolen. Heerlijk zo'n man met pit die niet zomaar meegaat in die rare traditie. Iedereen wist dat de politie niks ging doen omdat het een normaal ritueel is maar het was wel grappig om te horen dat de vader zijn dochter zo beschermde. het zag er dus naar uit dat hij geen toestemming ging geven en net als bij een echte tvserie zaten wij opgelucht op het puntje van onze stoel wachtend op vervolgverhalen.

Ondertussen liepen haar kinderen huilend door het huis omdat ze wisten dat ze hun moeder voor drie dagen moesten missen. Ze was weduwnaar en had twee zoons, en hier werkt het zo dat al het land en eigendommen vam de familie voor de zoons zijn. Dus wanneer de tante ervoor zou kiezen dat ze ging trouwen omdat het misschien wel echt een leuke man blijkt te zijn en ze gaat bij hem wonen dan zou de oudste zoon. Van elf jaar, dus de eigenaar worden vam dat grote huis. Daar zou dan bijkomen dat iemand ander in dat huis moet komen om de homestays te verzorgen en als hij bij haar zou komen wonen zou hij het goed moeten vinden om altijd toeristen in huis te hebben. De baan van de hele familie hingen dus af van deze ene keuze en dat maakte het nog spannender, gek hè dat ik hier gewoon midden in zat, heerlijk toch om op deze laagdtempelige manier in aanraking te komen met andere gebruiken en culturen. De volgende ochtend, na een heerlijke nacht opgerold in heeeele dikke dekens en na heeeel veel regen kwam tijdens een overheerlijk ontbijt een vriend van de betreffende man die hun tante wil trouwen. Hij kwam binnen in de kamer waar wij hem met zn vieren aankeken wat er ging gebeuren. Hij had een buffalohorn bij hem met daarin het happywater wat hij aan de vader moest aanbieden als verontschuldiging en om antwoord te vragen. Hij was een beetje geïntimideerd door vier westerse mensne die hem aan zaten te staren en legde de hoorn neer op een stoel en vertrok. Hij had dus eigenlijk de vader op moeten zoekende dat durfde hij denk ik niet meer, haha daar zaten wij dan weer even een ritueel in de weg ::). We weten nog steeds niet of ze nou ja of nee heeft gezegd en hoe het afgelopen is maar dat krijgen we hopelijk nog te horen.

We zagen sochtends de bui al een beetje hangen omdat het echt de hele nacht had geregend maar het uitzicht was door de mist maximaal drie meter en regende het nogsteeds. Helemaal ingepakt liep ik die ochtend samen met de schoonzus van su door de bergen. Ik had vanaf dag een in mn schoenen, na twee maanden op slippers, al blaren en was het flink doorbijten om gewoon door te lopen maarja je moet er wat voor over hebben he. Ook het schoonzusje van su was een heel lief vrouwtje, kon iets minder goed engels maar ik heb dr wat nieuwe woorden proberen te leren. Haha zo zie je maar weer ik mis dat engelse les geven toch best wel:). Ik zag een aantal mensne met een hele grote rode vlek op hun voorhoofd en vroeg me af wat dat was, ze vertelde dat wanneer mensne hoofdpijn hebben dat ze dan met een grote soort stempel en buffalobloed erop dat stempelen op hun voorhoofd en je hoofdpijn dan weggaat, toch bijzonder al die kleine gewoontes hier.

Om half twee kwamen we ongeveer aan in sapa, normaal was de planning om daar veel later aan te komen maar omdat get nu zooooooo mistig was en je in de bergen o,o uitzicht had hebben we gewoon over de simpele weg gelopen onder het mom dat mn schoenen dan niet zo nat en vies zouden worden voor mijn aansluitende reis naar halongbay. Top idee ik sta er helemaal achter onder het mom van mijn schoenen.

Voor mij waren mijn blaren en het missende uitzicht iets belangrijke maar dat Is niet erg :). In sapa hebben we samen gelunchd en had ik toen van twee tot negen uur savonds om rond te kopen in sapa. En dat is een dorpje wat misschien twee keer zo groot is als Stroe, dat had ik op zo'n regenachtige dag al wel snel gezien dus. Ik heb me maar vermaakt door naar een museum over sapa te gaan en omdat ik het zoo koud had heb ik me maar verwend met een voetmassage, drie kwartier voor drie en halve dollar, nou dat Is netjes dacht ik. Ik zat in die stoel en opeens kruipt er een Vietnamese jongen achter op mn rugleuning en begint hij mn hoofd te masseren, tuurlijk logisch toch bij een voetmassage haha. Ze vonden de vraag heel gek toen ik vroeg of dit allemaal onderdeel was van de voetmassage en ja hoofd. Nek, rug en benen bleken er een onderdeel van te zijn. Maar ojojoj die jongen had me toch een kracht in zn vingers ik weet niet of er veel spieren ontspannen waren na zo'n heftige trekking van vorige dag. Hij masseren mn slapen naast mn ogen zo hard dat ik drie dagen later echt nog het gevoel had dat er blauwe plekken zaten. Is toch niet helemaal normaal denk ik zo. Maargoed de ervaring was leuk en het lekkerste was het feit dat het heerlijk warm was daar binnen. Een fikse tegenvaller dat ik daarna nog vijf uur had om te wachten in de regen. Ik heb lekker wat winkeltjes doorgestruint en dan kom je toch opkweek in zulke leuke situaties en indenk dat je die vooral meemaakt als je alleen reist. Zo liep ik een lokale supermarktje in waar twee kinderen en hun vader zich zaten te warmen aan een vuurtje. Ja midden in de supermarkt haha. En ik had het koud dus ik ging er even bij staan om vluchtig mn handen te warmen want ik had natuurlijk niks nodig uit de supermarkt. En gelijk gebaarde het kleinste jongetje dat ik mocht gaan zitten en dat sloeg ik natuurlijk niet af. Ze zaten me allebei bang aan te kijken terwijl ze een filmpje keken op de telefoon van zijn zus. Toen ik na een aantal minuten op wilde staan beviel de vader me om weer te gaan zitten en te blijven genieten van het vuurtje, zo lief die Vietnamese gastvrijheid. En tussendoor heb ik heerlijk genoten van stokbroodjes die overal op straat te koop zijn. Ondanks alle nare dingen die de Fransen hier in asië hebben gebracht vind ik het tof dat ze ook het stokbrood hebben meegenomen en daar geniet ik regelmatig van. Oei je zou me er bijna voor wakker kunnen maken. Maargoed n adat ik drie uur in een guesthouse had gezeten waar ze wifi hadden en ik lekker op kon warmen door een kopje thee ben ik zo op mijn richtingsgevoel in een x goed gelopen naar de andere kant van het dorp naar het busstation,

en ik hoor sommige van jullie al denken, jaja richtingsgevoel en Jantina uhu maarja in vietnam werkt het wel XD. ik kwam al vroeg aan bij het busstation en stond helemaal ingepakt met nog steeds natte en koude voeten van mn natte schoenen en werd me gevraagd of ik een uur wilde wachten in de wachtkamer naast het ticketkantoortje of dat ik bij hun wilde wachten, het leken me aardige jongens en bleef in hun gezelschap maar staan te koukleumen dat blijkbaar te zien was want al snel werd me een stoel aangeboden bij een kacheltje waar ik toen met drie Vietnamesen mn handen zat te warmen, eentje kon engels dus dat was wel leuk. Maar zulke momenten zijn toch genieten, helemaal als de rest van de bus een paar minuten later aankomt op het kantoortje inclusief de Nederlanders die ik was tegengekomen, die moesten allemaal in het koude wachtkamers zitten van dakplaten. Eenmaal in de bus sprak ik een hele vriendelijk Vietnamese jongen die graag engels wilde leren maar we kwamen niet veel verder dus gebruikten we maar Google translate. Ideaal haha. Van tien tot vier am. Stapten er veel mensen in en uit en kwam er steeds een man door de gangen roepen waar we waren om die mensen wakker te maken maar ik werd er ook wakker van dus heb maximaal anderhalf uur geslapen. Toen we om vier uur in Hanoi weer aankwamen heb ik van vier tot vijf een Rond het meer gehinkelt en zag al verschillende oude mensne fanatiek handollopen en oefeningen doen. Dit is Volgends sommige mensen hier de verklaring dat je hier geen oude mensne met een rolator ziet lopen. En idd ik heb er nog geen een gezien die niet goed kon lopen. Daarna ben ik nog even in een hostel wezen uitrusten en heb ik mn bagage even herpakt voor de volgende trip. Ja we gaan gelijk door. Om zeven uur werd

ik opgehaald door een busje die ons bracht naar halongbay. En jahoor drie andere Nederlanders in die groep. Met 21 man begonnen we. We hebben door het prachtige gebied gevaren en sommige mensne hebben ook gezwommen. Ik heb alleen gekayakt door halong bay. Echt zoo prachtig, ook hier en daar een aapje gezien. Er is een ander meisje bij een Nederlander waar ik het goed mee kon vinden en eigenlijk is de hele groep wel heel leuk. Het zij. Vooral mensne vam achter in de twintig en van over de hele wereld van Argentinië, Chili, Engeland, Duitsland, Nepal. India, austrailie en nieuw zeeland. Die avond was het oud en.nieuw en verbleven we op een eiland in een heel net gebouw. Omdat ik maar Heeeeel kort had geslapen was ik heel erg moe en was ik om negen uur al helemaal kapot en ik was niet de enige, reizen is best wel vermoeiend wat het thuisfront misschien niet verwacht :). Maar we hebben heerlijk gegeten en ja we hebben het volgehouden tot 12 uur. Toch gek om te weten dat iedereen thuis pas net aan de lunch zit en ik al oud en nieuw aan het vieren ben. Het is voor de lokale mensne niet iets groots omdat zij oud en nieuw in februari vieren. We hadden dus balonnen ipv vuurwerk en na iedereen gelukkig nieuwjaar gewenst te hebben lag ik al snel in bed. De volgende ochtend stonden we op met heerlijk uitzicht op zee en is iedereen na het ontbijt zo weer zn bed in gedoken. Haha zoo genieten met deze fantastische groep :). Nee iedereen kon het goed gebruiken. Om een uur zijn we op een boot gegaan naar het grootste eiland en hebben daar een trekking gedaan in het nationaal park. Daar hebben we het hoogste punt beklommen en het was echt prachtig om te zien. Na de trekking zijn we in een bootje naar ons grote schip gebracht waar we ook op hebben geslapen. Het was midden in een groot open gebied tussen de rotsen waar echt tientallen boten lagen. Snachts bleven alle boten op dezelfde plek liggen en hebben we savonds lekker kaartspelletjes gedaan waarbij ik een nieuw spel introduceerde maar bij elk rondje herinnerde ik me weer nieuwe regels die erbij hoorden na ongeveer tien rondjes en elk rondje minstens twee nieuwe regels was het erg leuk om te spelen. Op een hemels matras heb ik heerlijk geslapen en werden we sochtends verrast door een heerlijk zonnetje. Het voelde als heel erg lang geleden dat ik echt de zon zo warm had gevoel wat in werkelijkhuid pas anderhalve week is geleden. Na ontbijt en weer leek gesprekken met al die leuke mensen hebben we lekker genoten van het zonnetje en de prachtige omgeving. Smiddags kwam een andere groep ons vergezellen en voeren we richting het vaste land. Vanaf daar hebben we een busrit gehad van drie en half uur. Ik zit nu on die bus en heb eindelijk tijd om mn blog bij te werken en ben van plan om morgen nog een dagje in Hanoi te blijven en rustig verder een plan te maken en nog wat meer van de stad te bekijken. Ondertussen wordt het steeds spannender om te wachten op bericht van corina of ze al bevallen is. Dus iedereen die haar ziet, geef haar maar een extra dikke knuffel van mij :)). Ik vermaak me hier denk ik super de komende tijd met al die mooie mensne die ik hier ontmoet.

Voor iedereen een heeel erg gelukkig gezegend en liefdevol nieuwjaar gewenst met heel veel mooie dagen, geniet van elke dag!! Liefs jantina

Het Is echt, Alweer week 4 in Laos, sta klaar om naar Vietnam te gaan

Goodmorning, (of good evening:))

Na heel wat geregel en heel wat voornemens om dit x het weekend wel optijd te regelen, was het precies vrijdag middag om vijf uur geboekt dat we zaterdag ochtend met de bus naar vang vieng gingen, net optijd dus :). Er zouden nog drie andere mensen meegaan maar twee vonden het te duur voor hun studenten loontje en een had een te pittig weekje gehad dus we gingen met zn tweeën, prima wij vermaken ons wel :)). We werden om negen uur opgehaald, laos tijd is dat dus kwart voor tien. Eenmaal in het busje was het passen en meten of iedereen erin paste maar uiteindelijk lukte het. Van het ene busstation naar het andere en na elke keer een poos wachten was het ongeveer vier uur voordat we aankwamen in vang vieng, nog een uur te gaan voordat de zonsondergang begon. Alle plannen die we hadden voor die middag zoals kayakken en waterval bezoeken gingen niet door. We zouden namelijk om een uur al aankomen. Dus hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn gaan lunchen, na de lunch zijn we een rondje door het dorpje gelopen om de boel eens te verkennen. Wij kwamen natuurlijk net in het weekend dat er het grootste festival is van het jaar waar veel lokale mensen en toeristen komen. De hele stad was volgeboekt, hadden wij even gelukt met nog twee bedden een dag van te voren. Er liepen genoeg mensen rond met hun backpack op zoek naar een guesthouse met slaapplekken. Terwijl wij al moe rondliepen zagen we een bordje staan met panorama uitzicht en een grot. Ik overtuigde jazza om er gewoon heen te gaan en maar te zien waar we uitkomen. Jazza had op internet een review gelezen waarin stond dat er soms neppe bordjes stonden om geld te vragen voor de entree en dat er dan uiteindelijk niks blijkt te zijn.

Daar ging ik natuurlijk volledig in mee maar ik wilde wel graag neppe bordjes volgen :), en ik moet eerlijk zeggen toen we een kudde koeien volgden op het pad wat de pijltjes wees en we dwars door een graanveld liepen, dacht ik eventjes dat ze zowaar misschien nog echt gelijk had ook maar na drie kilometer kwamen we toch echt bij de grot. Prachtige plek toch om te zijn terwijl de zon onder gaat tussen de bergen. Onderweg hebben we twee mensen ontmoet die in signapoor wonen en samen kwamen we in de grot terecht dwars door de jungle het leek wel een of ander verlaten landschap uit de prehistorie waar middenin een oud mannetje bij zn vuurtje zat om ons geld te vragen voor de grot en ons een hoofdlamp te geven voor in de grot. Oioioi als dat nodig is dan Is het serieus werk dachten we al, nou dat was het, na heel wat stijle bamboetrappen en rotsen komen we in een grot waar er via allerlei gangetjes en trappetjes in moesten klauteren, t gaat allemaal niet zo makkelijk als we in eerste instantie dachten maar t was het meer dan waard. Jazza was helemaal op dr plekje dat was snel te merken. Ze wist dat ik niet echt een grottenmens ben, igg niet op slippertjes en een korte broek maar de twee uit signapoor bleven ook een beetje aan het begin. Na een paar honderd meter waren we jazza al kwijt omdat ze zo snel was, elk liedje wat ook maar iets met terugkomen te maken heeft, al is die keuze voor mij in het engels beperkt, hebben we gezongen om een teken van leven te krijgen zelfs Hello from the other side hielp niet. Toen we eindelijk aan het eind van de grot wel lampje zagen schijnen was het een hele opluchting en liet ze me zien dat er echt een hele grote ruimte was, op dat moment hield mn camera er mee op, ik wist dat hij het niet zo heeft op donkere situaties maar nu was hij echt nukkig, beperkte foto's van de grot dus :) Bij deze dus pap de flitser houd niet van Azië en is akelig eigenwijs, maar dat Is n kleinigheidje. Op de terugweg was het al bijna donker en moesten we door de jungle met onze mobiel zaklamp, we hoorde van het stel wat we hadden ontmoet dat ze de volgende een ballonvaart hadden geboekt, nou ik moest even wennen aan het idee dat ik alleen op reis was en toch echt zelf die beslissing mocht maken zonder mn moeder te bellen, haha sorry mam, maar het was een goede kans om te pakken in zoooo n mooie omgeving. Dus nadat we met zn vieren wat hadden gedronken zijn we de straatjes door gegaan om prijzen te vergelijken en plannen te maken voor de volgende dag. We moesten ook de bus terug nog boeken dus we hadden nog genoeg te doen. Na een aardig poosje kwamen we bij ons guesthouse om een bus terug te boeken. En al snel werd pijnlijk duidelijk dat alles zo goed als vol zat we moesten dus al heel vroeg in de middag terug naar huis om voor de werkdag weer thuis te zijn.

Dat word dus uiterst gebruik maken van de tijd die we hebben. Bij de eerste ballonvaart die we tegenkwamen kregen we te horen dat alles vol zat omdat het zo druk was en dta het allemaal vam dezelfde companie was. Bij de volgende zat een heel vriendelijke jongen waar we na onze boekingen nog ff gezellig mee hebben zitten kletsen aan de travelbali :). Hij belde voor twee kaartjes voor de ballonvaart van 06:00 en jahoor twee laatste, nadat we geld hadden gehaald belde hij voor de terugreis naar Vientiane en jahoor twee laatste kaartjes voor de bus terug, nah wat een onwijs geluk hebben wij. Na alles regelen en het reizen en lopen en eigenlijk van de hele werkweek waren we zo kapot dat we niet eens meer naar het festival zijn geweest en we lekker ons bedje in zijn gedoken. Toen we een nieuw stel ontmoette, in onze slaapkamer, werd het alsnog laat maar dat was niet erg :). De volgende dag om 5 uur ging onze wekker en op dat moment komen de laatste twee kamergenootjes binnenstrompelen, zij waren duidelijk wel naar het festival geweest, of igg naar een feestje. Grappig moment om dan twee totaal onbekende jongens na een kwartiertje weer wakker moesten maken doordat wij weg gingen. Tja dat hoort erbij. Toen we voor de ballon stonden tussen de hoge rotsen te wachten om het mandje te beklimmen en de zonsopkomst te gaan bekijken op een hoger punt dan de zon, had ik wel even een kippenvel momentje hoor. Wauw wat een prachtige dingen mag ik toch allemaal meemaken, zoo bijzonder. En het leuke was dat we ook bij het stel wat we die dag ervoor hadden ontmoet. Tussen de bergen lag het dorpje en liep een riviertje en hier en daar zag ik wat rijstevelden de mist bleef hier en daar tussen de bergen hangen en dat was een prachtig gezicht vanaf boven, dat Is toch wel even wat anders dan het gemiddelde uitzicht op de veluwe. We zaten met acht man in het mandje maar ik had het gevoel dat ik wel voor tien man tegelijk aan het genieten was, het was de hoeveelheid kip(geld) meer dan waard. Na drie kwartier begonnen we aardig dicht bij de bergen te komen en was het einde in zicht. Wat ik me eigenlijk nog niet had gerealiseerd was dat de volgende fase, de landing was, en dat dit nogal op verschillende manieren kan verlopen. De enige voorlichting die we kregen was dat we onze knieën moesten buigen tijdens het landen. En uiteindelijk ging het zo soepeltjes, alsof we op een matras landde. Nadat we nog vollop aan het nagenieten waren hadden we het plan om lekker te gaan ontbijten in ons guesthouse. Wat overigens heerlijk was, en toen zijn we samen gaan kayakken. We werden met zn tweeën opgehaald door een tuktuk en uiteindelijk kwamen er nog een hele groep jongens bij. Toen ik mn reddingsvest aan had kon de pret niet op voor sommige. Ze stonden bijna in de rij om samen met me op de foto te gaan. Dat blijft toch nog wel een vreemd gedoe haha dat je zo bijzonder voor hun bent als buitenlander. Eenmaal te water bleken jazza en ik een topteam, we haalde de andere in die om de drie meter kapseisten en genoten van het prachtige uitzicht. En lekker genoten samen natuurlijk, na een pauze ruilde we van plaats en zat ik als stuurman voorin, dat hebben we geweten. Eerst werden we ingehaald door onze lieve onbekende laoaanse vrienden. Waardoor we in drie keer mikken totaal door werden natgegooid en wij falen natuurlijk wanneer we het probeerde terug te doen en op zn meest 300ml water vanaf onze peddel kregen gegooid:). Maar na dat overleefd te hebben kwamen we op het moeilijke gedeelte van de rivier. Natuurlijk dat ik dan voorin zit, maar toen raakte we dus vast op een rots in het water, we probeerde met al onze kracht beweging te krijgen en dat lukte aardig maar je moet het voorstellen dat we met onze Kayak op een pionnetje in het water waren beland en we daarop alleen rondjes konden draaien, het moet er van een afstandje prachtig uit hebben gezien want de gids nam alle tijd om er van te genieten. Na een duwtje dreven we weer helemaal gepland verder naar eindbestemming. Na de lunch moesten we helaas alweer klaarstaan om met dus bus naar huis te gaan het was weer een lange rit. Toen we thuis kwamen moesten we verhuizen naar een andere kamer omdat onze deurklink was gebroken. Ondertussen ook weer kennisgemaakt met onze nieuwe kamergenoot. Toch leuk elke x nieuwe mensen in je kamer. Maandag weer lekker genoten op het project en werd ons verteld dat we woensdag een kerstdag hadden omdat het de laatste dag is voor de kerstvakantie. Iedereen moet een kadootje voor een leraar kopen en dat hebben we maar gelijk savonds gedaan op de markt, en ook voor de twee lieve meiden van de bediening, die tijdens het schrijven van dit verhaal al twee keer om de hoek hebben gekeken en sschreeuwden :Heaaa tinaa, en dan gezellig naast me gaan staan bellen in het Laos:), maar we hebben dus kadootjes gekocht met zn tweeën als afscheid en voor kerst. Daarvoor hebben we nog de zondsondergang bekeken.

De volgende ochtend stonden we om vijf uur op. We is dus nog steeds jazza en ik :). En gingen kijken naar hoe de mensen langs de straat offers brachten aan de monniken die elke ochtend rond vier uur beginnen met langs komen lopen om eten op te halen. Toch interessant om zo'n bijzonder ritueel in het echt te zien. We waren ondertussen onderweg om de zonsopkomst bij de mekongriver te bekijken want dat is waar we altijd zonsondergang kijken. Dus daar hoort de zon (logisch toch), in de vroege ochtend natuurlijk nooit aan gedacht dat de zon natuurlijk aan de andere kant op komt, Hahaha stonden we dan. Jaja de zon is achter de wolken. Daarna lekker ontbeten in een Frans tentje echt lekker. Samen met een andere vrijwilliger van het project. Toen we opgehaald werden door de tuktuk zoals elke dag, moest de dag nog beginnen maar pfoe k was al goed moe. Eenmaal op t centrum bleek het op dinsdag ook al feest te zijn en was het vooral liedjes zingen estafette racen en veel chaos maar leuke chaos, ons werd verteld dat wij smiddags de kinderen moesten vermaken met een activiteit, tja dat kan je zo allemaal opeens worden verteld tussen neus en lippen door. Maar meer info kregen we ook niet. Dus wij hadden hele plannen en probeerde een beetje in te schatten wat de bedoeling was, uiteindelijk gingen ze smiddags wel naar de klassen en was het een heerlijke middag toen een van de onrustige en onvoorspelbaarste jongens mij vol trots nieuwe woorden aan het leren was, alsof hij mijn leraar was. De pret in zijn ogen maakte me zoo blij we hadden echt heerlijk contact en hij betrok iedereen bij zijn les, zoo genieten als een jongen zo op zichzelf opeens durft te genieten bij je. En dat is trouwens iets waar ik misschien wel het meest van geniet, waar ik ook ben of het nou in de tuktuk is, op het project, op mn fietsje, of op de markt en ik kijk mensen,die niet lachen, aan met een glimlach en ze glimlachen dan terug, dat Is genieten!! Ik denk dan altijd, waah misschien ziet die persoon door zijn eigen glimlach zijn dag nu weer helemaal zitten en weer een stille genieter erbij. En dat is ook op deze momenten in de klas, heerlijk. Vandaag heb ik de donatie gegeven aan het autismecentrum, ik had daarbij het idee dat zij het minder dringend nodig hadden dan in Phnom Penh dus na lang nadenken heb ik ervoor gekozen om een derde van het bedrag wat eigenlijk voor laos was bedoel. Terug te sturen naar Phnom Penh naar de daycare. Daar waren ze er heel blij mee en natuurlijk ook op het autismecentrum.

Sorry mensen ik blijf maar typen hoor. Alles wat ik me kan herinneren, ik vind het leuk om later terug te kunnen lezen :).

Smiddags werd ik door mijn lieve kamergenootje verrast door macarons die ze in het Franse tentje had gekocht voor mij als kerstkadootje. Omdat ik ze nog nooit had gehad. Oioioi wat was dat lekker en lief zeg.

Die avond zijn we in de cultuurhal van Vientiane er was een dansvoorstelling. Soort hollands got talent maar dan zonder talent, same same but different zoals ze dat hier allemaal zeggen. Haha nee er was heel veel talent bij "dance dance asië", tjonge wat leuk om even totaal iets anders te doen. Uiteindelijk werd elke avond toch weer laat ookal waren we er al zo vroeg uit. Maar met al die leuke dingen gaat dat zo snel. Woensdag op het centrum was een groot feest ondanks dat het voor ons allemaal onze laatste dag was. Hoe gek om die lieve interessante kinderen nooit meer te zien. Ik heb genoten van alle dansjes die we vandaag hebben gedaan en om te zien hoe goed iedereen het deed terwijl we totaal afwerken van het schema, ze zaten gewoon hutje mutje opde grond en deden allemaal spelletjes die ik niet snapte, het scheelt alleen onwijs veel dat ik de namen van alle kinderen onderhand ken en dat ik nummers weet. De kinderen kregen allemaal kadootjes en na de lunch werden ze allemaal opgehaald door hun ouders. Daarna deden we het kadootjes spel met de leraren mensne van kantoor en van de keuken, een heel koppel, 28 man samen. En dat was zoo gezellig. Ookal verstaan we er echt helemaal niks van, goed blijven luisteren of je je naam hoort en er dus iets van je wordt verwacht. Ik vroeg veo of hij de leraar waar ik veel mee heb samen gewerkt wilde bedanken en zij bedankte me heel lief en zei dat ik goed was met het werken met deze kinderen. Ik voelde me vereerd door haar ookal is ze nog jong het Is n goede leraar die dat zegt. Toch leuk.

We kregen allemaal een kerstpakket, en dat was er dit jaar een die verreweg de meest originele is die ik ooit heb gehad, ik weet dat melk gezond is maar zooo gezond wist ik niet. We kregen allemaal een hele plasticzak vol met allemaal soorten melk. Ik weet niet of ik het er zo lekker uit vind zien maar zoo lief. En ik heb een thermosflesje gekregen. Dat word ene uitdaging om in mn backpack te krijgen. (niet gelukt:)) Na een rondje karaoke en wat bananen met bier zijn we naar huis gegaan. Savonds afscheid genomen van mn lieve kamergenootje die kerst gaat vieren bij haar tante in luang prabang. Helaas voor mij maar ik ga me hier ook wel vermaken met kerst :). Ojaa ondertussen zijn we met heel wat heisa weer terug verhuisd naar onze eigen kamer :).

Iets totaal anders wat eigenlijk de hele week of de hele maand al gebeurt is dat er twee verkleede clowns op een scooter of een paar vreemd verkleede mannen op een soort jeep staan om door grote luidsprekers te adverteren dat het circus in de stad komt. Voor het eerst deze week zag ik dat ze dat dit x promotten met een aap op het dak van een auto. Hij zat aan een ketting en de luidsprekers die knoerthard staan, stonden op hem gericht, arme aap. Toch soort van grappig want zoiets zou je nooit in nl zien :).

Donderdag was het autismecentrum gesloten en heb ik geholpen op een ander project. Bij het construction team. We hebben geverfd en stenen gesjouwd, even weer wat werk wat me aan de projecten in Afrika deed denken in de brandende zon :).

Smiddags werd me verteld dat ik les ging geven. Hmm okee ondertussen wel gewend om op een random school in een random klas gezet te worden voor een hele middag dus ja waarom niet. We gaan de uitdaging maar gewoon aan. Uiteindelijk kreeg ik twee klassen in een, met kinderen van ongeveer 7 tot 11 jaar. K heb ze zeedieren geleerd en terwijl ik die op het bord aan het tekenen en schrijven was dacht ik dat ze allemaal al lang afgeleid waren maar het merendeel was uit zichzelf al aan het overschrijven.

Die concentratie was echter van korte duur en ondertussen stonden er drie laoaanse leraren in het open raam mee te kijken hoe ik dat ging hendelen. Ik bedacht een spel waarmee ze de woorden die ze hadden geleerd moesten spellen. Allemaal letters op een ballon en hun moesten in de goede volgorde staan. Wat een chaos haha. Maar ik liet het allemaal maar een beetje op zn beloop en genoot maar van de vriendelijk kinderen. Ze leken het wel leuk te vinden de manier waarop ik lesgaf zoals de leraren stonden te kijken.

Savonds ben ik gezellig met veo naar de zonsondergang geweest laatste dagje met mijn beste coordinator die altijd meeging naar het autismecentrum. Op de markt liepen we samen en als we gewoon aan het kletsen waren werd er door iedereen vol bewondering gekeken dat veo zo goed contact had met een buitenlander. Grappig om te zien. ze houden hier van buitenlanders vooral om.naar te kijken en hun engels mee te oefenen. Alle mensen hier zijn super vriendelijk en doen alles voor je als het nodig is, heb nog geen enkele boze of vervelende laoaan tegengekomen. Vrijdag was het kerst en ben ik samen met een kamergenootje naar een kerkdienst geweest. Het begon om tien uur maar om vijf voor tien waren er om precies te zijn wel vier mensen, uiteindelijk werden dat er gelukkig na tienen wel 30, het was fijn om kerst te vieren in een dienst met andere mensen, voelt toch meer kerst als alleen bijbel lezen op mn kamertje na de dienst zijn we met zn alle wezen lunchen bij een restaurantje en werden er door sommige mensen uit onze groep allemaal kadootjes aan elkaar, hele lieve dingen gekregen, het was een hele klus om alles weer in mn backpack te laten passen. Na wat skypegesprekken en felicitaties voor oma die jarig was ben ik naar de markt geweest lekker even struinen voor wat kadootjes en daarna tot laat bij de mekongriver gezeten samen met tar en de andere vrijwilligers. Ik vond het zoo leuk om tar nog even te zien. Die lieve meid. Gek om afscheid te nemen. We hebben ons kerstdiner gehouden bij een indiaans restaurant, wat ik nog nooit had gegeten. Het was een fijne kerstdag. Toch gek dat je je kapot zweet met kerst want het was een hele warme dag. Na de uitdaging om mn tas in te pakken en mijn reis en verblijf in vietnam te regelen ben ik lekker gaan slapen om de volgende dag lekker rustig aan te doen. En te plannen waar ik allemaal heen wil in vietnam. Is nog een best ingewikkelke klus om te plannen. Over drie uur word ik door mijn lieftallige kamergenootje( met auto:)) naar het vliegveld gebracht om aan het laat en derde van mn avontuur te begonnen, voelt heel raar omdat ik vanaf nu alle vrijheid heb maar ik heb er heel veel zin in. Ik ga vollop genieten van alles wat ik mag gaan zien in dat land en probeer jullie op de hoogte te blijven houden. Ik weet dat jullie nog heeeel veel foto's tegoed hebben, ik hoop dat dat delen makkelijker gaat in vietnam :).

Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen heeft en wens jullie bij deze het aller aller aller beste voor het nieuwe jaar, en zijn er mensen die twijfelen om te gaan reizen. Een tip van mij: doe het gewoon, een mooi nieuw voornemen. Je zult er geen spijt van krijgen, de wereld is zoo mooi met alle mensenerbij.

Dikke liefs Jantina

Alweer week drie, traditioneel feest en meer

Sabaidee!!

Gisteren,zaterdag 12 december, hebben we aan kim gevraagd of wr geld konden krijgen om naar het buddahpark te gaan omdat we daar tijdens de cultuurweek niet heen konden omdat het dicht was door onafhankelijkheidsdag, het antwoord was na veel pogingen duidelijk, nee die week is afgesloten dat moet je begrijpen. Prima joh het Is toch niet zoveel. Die avond kwam hij naar mij en vicky toe om te vertellen dat rambo van de receptie met ons mee ging ookal kan hij geen Engels, en we hoeven het niet zelf te betalen. De volgende ochtend werd het zelfs nog beter, van het ene uiterste naar het andere uiterste ging nu opeens kim met ons mee. Ideaal want hij kan engels maar hij was er zelf ook nog nooit geweest dus hij had ook geen idee wat alles betekende. Toen we daar kwamen was het een groot grasveld (ter grote van het museumgras te Amsterdam) en daarom stonden of lagen allemaal verschillende buddhabeelden. Toen ik thuis was had ik op internet verschillende mooie foto's van deze plek gezien en kon ik me al noet voorstellen dat ik daar heen ging, en nu stond ik er gewoon. Zo bijzonder. Na een hele fotoshoot gingen we lunchen en genoten we van een heerlijk koude kokosnoot. En zelfs dat kregen we van Kim, we hebben toch iets goed gedaan :).

Toen we na een lange busrit weer thuis kwamen zijn wr naar een markt geweest, dit blijkt dus de morningmarkt te zijn, niemand weet helemaal zeker welke het nu is maar voor ons was deze nieuw, en weer gigantisch groot. Echt mooi om daar te lopen tussen de lokale spulletjes en iedereen prutst op zn eigen manier die totaal onbekend is voor mij.

Ondertussen geniet ik van het maken van foto's.

De volgende dag zijn we door mister t van het guesthouse naar het busstation gebracht aan de andere kant van de stad. Super lief sta hij ons bracht omdat hij ene hele drukke dag blijkt te hebben met zijn hele familie. Vanaf het station worden we verder gereden naar het nam nuang lake (kijken hoe het heet) en komt er naast nog veel meer mensnen om ene monnik bij ons in het busje zitten. Hij vraagt me waar ik vandaan kom en waar de andere vandaan komen. Twee van Australië een van Engeland en een van Holland. Ideaal. Zo leuk om random gesprekken te hebben met zulke mensen in de bus. Had ik gisteren trouwens ook toen we op de terugweg waren van het buddahpark, Kim, de coördinator, hoorde dat ik naast hem met een vrouw aan het praten was en na een tijdje vroeg hij of ik hem wilde helpen met iets, ik snapte er geen snars van maar uiteindelijk begreep ik dat hij niet vroeg of ik voor hem wilde werken maar of ik aan die vrouw naast me wilde vragen of ze een baan had en voor Kim wilde werken

Tuurlijk wil ik dat wel vragen, hij Is blijkbaar te bang om het zelf te doen, ik vind t wel leuk. Maar helaas ze had al een baan, dus ik vroeg of ze vrienden had die engels konden praten en bracht kim en de vrouw met elkaar rin contact om nummers uit te wisselen, ik was nog noet helemaal zeker of ik nu twee mensne aan het koppelen was of kim aan het helpen was voor een nieuwe werknemer, haha uiteindelijk kan het allebei. Maar dat is zo leuk zulke situaties.

Maar het begon eigenlijk met het verhaal dat de monnik bij ons in het busje kwam zitten. Hij vertelde ons dat hij naar een festival ging wat een x per jaar is en wat heel bijzonder moet zijn, waar lokale mensne zich traditioneel kleden. En hij deelde gelijk mee dat het meer waar wij heen gingen dat dat totaal niet interessant was, tja dat krijg je dan te horen als je net onderweg ven naar het meer. Maar hij raadde ons aan om zeker naar het festival te gaan. Het klonk voor ons zeer interessant en hoe verder we reden hoe meer mensen we zagen op scooters die de traditionele kleding aan hadden. Toen hij uitstapte kwam hij bij de deur met een grote doos, hij zei tegen ons dat hij een kadootje had en het waren allemaal koekjes die hij eigenlijk aan een blind en doof meisje ging geven. Hij was zooo vriendelijk dat uiteindelijk de hele bus zat te genieten van de verschillende koekjes die eigenlijk voor een super schattig doof en blind meisje van drie jaar bedoeld waren. Tja wat moet je dan hè, haha. We hebben nog wel wat voor dr overgelaten hor :)).

Toen we aankwamen bij het station bleven wij met zn vieren zitten omdat we dachten dat we tot de dam werden gebracht maar onze chauffeur was weg. Bleek dat hij iemand aan het zoeken was die die gekke buitenlanders duidelijk kon maken om zn busje te verlaten en hij ons blijkbaar niet verder bracht. Eenmaal bij het meer aangekomen hebben we gelunchd en hebben we een boot gehuurd, zo klinkt het soepeltjes maar er gingen heel wat onduidelijke hand en voet gesprekken aan vooraf. Tijdens de boottocht werden we op een van de eilanden afgezet en mochten we even zwemmen. En weer was ik uiterst blij met mn waterschoenen, ideaal. Wat een pret met zn vieren. En wat een ontzettend mooi uitzicht. Zo ongelofelijk mooi en onwerkelijk. Ik hoor het vaak van vrienden uit Nederland dat het zo bizar is dat ik er zit maar dat realiseer ik me ook echt elke dag, ik geniet van alles. Vollop. Na de boottocht begon het avontuur om door iemand naar huis gebracht te worden en halverwege de drie uursrit ook nog te stoppen bij het mong festival (mong nieuw jaar) te kijken en rond te lopen. Dit keer kwamen we er met een handen en voeten gesprek en zelfs Google translate niet uit. Dus uit t niets kreeg ik een telefoon aan mn oor gedrukt en heb ik een engels sprekend persoon duidelijk gemaakt. Tijdens het gesprek vroeg ik me even sterk af waarom ik degene was die dit gesprek aan het voeren was omdat ik met drie Engelssprekende meiden was en ik met mn boeren engels aan het praten ben. Haha t gaat wel steeds beter want die meiden vinden dat k super engels spreek, okee noet super maar goed :) haha. Maar we zijn dus naar het festival gereden in onze privébus. Het was tien x zo duur maar dat vonden we het waard. We merkten al snel dat we de enige buitenlanders waren op het hele terijn. Ik vond het geweldig om te zien hoe bijna iedereen prachtig was gekleed in traditionele kleding. Heb wat mooie foto's kunnen maken. Haha ze waren een spel aan het doen waar de meiden aan een kant stonden en de jongens aan de andere kant en ze een tennisbal overgooiden naar elkaar, ze keken er allemaal niet super blij bij dus ik snapte er niks van maar al snel werd thuis duidelijk dat dit een ritueel of spel is om een partner te vinden. Wel creatief toch.

Maandag weer lekker naar het autismecentrum en weer vollop genoten ookal had ik een korte nacht waarin we door verschillende mensne werden gestoord en ik de gang op ben gelopen om een groep Chinezen te bedaren om zes uur sochtends. Maar het was leuk om te zien hoe vertrouwd ik al ben voor de kinderen. Ik heb wat tips kunnen geven hoe je een onstabiel kindje in etappes kunt leren opstaan en dat pakte de leraar heel leuk op en ook het jongetje. De rest van de middag heb ik met mi de potloden geslepen en kwam ik er achter dat ze dit lekkerder vond dan gemiddeld want opeens snapte ik waar steeds alle punten heen gingen. Mi at ze op. Verder een geslaagde activiteit haha. Op de terugweg vertelde de coördinator, veo heet ie, dat hij zich verbaasde dat mijn gezicht er altijd zo kalm uitziet en het lijkt op ik geen stress heb en me nooit druk of zorgen maak en mooi dat de kinderen dat fijn lijken te vinden. Toch leuk om te horen van een leek en iemand van zo'n andere cultuur.

De dag werd helemaal super wanneer ik even met janizah en corina kon Skypen na een lange dag.

Gisteren was het al weer woensdag, de dagen gaan hier zooo snel. Gisteren heb ik de ochtend in de snoezelruimte gezeten met een aantal kinderen en smiddags heb ik geholpen in een andere groep. Ik heb de oudere jongen geholpen met zijn oefeningen en kopie wakker proberen te maken na zijn middagslaapje, het was leuk om nieuwe oefeningen te maken voor die jongen omdat hij normaal een oefening per les heeft en hij het leuk leek te vinden om er meer te doen. Het was leuk hoe hij het accepteerde en me nu niet steeds wegduwde. Het blijft toch even aftasten als negen van de tien kinderen niet kan praten en alleen hun eigen manier van schreeuwen hebben. Je zou er maar mee moeten dealen knap ingewikkeld. Savonds ben ik met twee huisgenootjes naar de nightmarket geweest en hebben we in een restaurantje gegeten, we zouden eigenlijk alleen stickyrice met mango proberen omdat dat een specialiteit van Laos moet zijn maar toen ik na twee weken alleen maar rijst, de burger zag staan kon ik me na zo'n lange dag niet inhouden en heb ik heerlijk genoten van een burger. Heerlijk. Omdat het de laatste avond was van een van de vrijwilligers hadden we een gezellige avond en zijn we nog even uit geweest om te kijken hoe de jonge mensen in Laos hun avond vullen. Het ging niet allemaal vanzelf Op een gewone woensdagavond was het er goed druk. Om de volgende dag weer fris en fruitig op te staan ben ik vroeg naar huis gegaan.

De volgende dag, na weer mijn favoriete ontbijtje van een laoaanse banaanpannekoek, was het fijn om weer lekker inzet ritme naar het autismecentrum gaan. Het word al helemaal gewoon en het Is leuk dat de leraren steeds meer contact zoeken en ik vind het nu al jammer dat volgende week mijn laatste paar dagen zijn. Ik heb het hier goed naar mijn zin. Donderdag waren alle kinderen in twee groepen gestopt omdat de rest van de leraren een vergadering had, wat een drukte. Ik deed met mi een spelletje met steentjes maar had niet zien aankomen dat ook de steentjes recht zo die gaat in haar mond gingen. Verder heb ik oefeningen en puzzels gedaan met een jongetje die heel onvoorspelbaar en druk is. Hij kan eigenlijk alleen maar communiceren door te slaan, bijten (anderen en zichzelf) of schreeuwen. Maar naast dat zie je dat het echt een vriendelijk jongetje is die het allemaal net niet snapt. Ik kreeg de volle laag toen hij met zijn volle kracht en gewicht op mn gestrekte benen ging springen, dit alles maakt het werken met deze kinderen lekker dynamisch en een aardige uitdaging. Ik heb veel respect voor de manier waarop ze hier allemaal met de kinderen omgaan.

Aan het eind van de week is het altijd afscheid nemen van mensen waar je veel dingen mee hebt beleefd, met de een meer dna met de ander maar dat Is het negatieve aan de weekenden hier, het leuke is dat er weer een uitje op de planning staat, zo gaan we vandaag en morgen naar vang vieng en is er als we terugkomen weer een nieuwe kamergenoot. Uitrusten is er hier niet echt bij, de dag begint meestal rond half zeven en na een lange dag werken heb ik geluk als ik rond elf uur in bed lig. Ik denk dat ik zometeen in de bus heerlijk kan slapen. De week van kerst gaat bijna beginnen. Een bijzondere week, voor iedereen thuis een hele fijne kerst en fijne feestdagen met alle lieve mensen om jullie heen.

De verste kerstgroetjes en veel liefs jantinaaaaaal

Week twee in Laos, eerste week werken in het autismecentrum

Heaa

Het is alweer bijna het einde van de tweede week in Laos, wat gaat de tijd snel zeg. Ik moet een beetje wennen aan het Nederlands schrijven want ik ben al helemaal gewend om de hele dag engels te praten, en hier en daar een woordje Laos. Afgelopen weekend ben ik samen met drie huisgenoten naar luang prabang gegaan en hebben we weer heel wat beleefd. Het was zoo mooi. Nu is het donderdag nu ik dit schrijf en lijkt het al heel lang geleden.

Vrijdag avond namen we dus de nachtbus en toen we aankwamen in het dorpje regende het en was het koud. Haha daar stonden wr dan in ons dunne broekje en tshirtje. Ta had me die avond van te voren nog verteld dat het tien graden kouder zou zijn in luang prabang maar ik had geen moment gedacht dat het geen grapje was. We begonnen de dag met de zoektocht naar ons guesthouse en werden blij verast toen het er super netjes en goed uitzag. Het eerste wat ons opviel was natuurlijk het matras, en dat was maarliefst 8x zo dik als in het guesthouse in Vientiane dus wij waren al helemaal blij. We sliepen met drie meiden in een kamer en de jongen die mee was sliep in een ander guesthouse.

De eerste dag zijn we begonnen met een heerlijk Frans ontbijtje, luang prabang was de hoofdstad van Laos toen de Fransen het bezette, from there.

We zijn met de tuktuk naar de tad see waterval geweest, heel enthousiast onze bikini aangetrokken en onze shorts omdat we die in Vientiane niet dragen mogen en we de wolken nog wel zagen verdwijnen. Een beetje te enthousiast merkten we al snel. Vanaf de waterval zijn we door de bergen gelopen en was de route zo glibberig en stijl dat het in nl nooit voor publiek bereikbaar was. Maar gelukkig was dat het wel want ookal was het midden door het regenwoud, het was erg mooi.

De avond hebben we lekker rondgezworven op de nightmarket en hebben we een andere berg beklommen om vanaf daar de zonsondergang te zien. We moesten er dan wel voor betalen maar we hadden wss de perfecte dag, het was zo mooi. Op de markt was een straat waar allemaal eten was en zaten we heerlijk aan kleine tafeltjes aan het echte straateten. Het was prima maar het lag er waarschijnlijk ook al we even. Ik heb wat kleine dingetjes gekocht en de andere meiden stonden versteld van mijn afdingkwaliteiten maar die heb ik genoeg kunnen trainen in Cambodja en zitten ook in de genen, hè oma V. Essen :)).

Ik werd na ons dinner heeel erg blij gemaakt toen ik een laoaanse poffertjeskraam zag, Het waren poffertjes van kokos. Even een blij Nederlands momentje :)).

Daarna waren we zo moe dat we snel naar bed gingen. Het was zo'n mooi en vriendelijk stadje met overal oude tempels en kleine winkeltjes dat t al voelde alsof we er al dagen waren. De tweede dag zijn we naar ene andere waterval gegaan en die was nog veel mooier. Ondertussen zijn we heel veel olifanten tegen gekomen en hadden we vaak genoeg de mogelijkheid om met ze te zwemmen of met ze te rijden. Zwemmen was te koud en het rijden wilden we niet omdat ze allemaal littekens haddne van de kettingen en ze niet goed werden behandeld. Ook vam een afstandje konden we mooie foto's maken en heb ik er genoeg aan kunnen raken wat al heel bijzonder is om naast zo'n groot beest te staan.

Zo dit was even een zij verhaaltje, ik was aan het vertellen over de kluang si waterval, het was echt prachtig en na een paar honderd meter lopen kwam pas de echte waterval terwijl alles daarvoor al zo prachtig was. Het was zoooo hoog echt oneindig leek het. En we zijn via de berg naar de top van de waterval geklommen. En we konden met onze voeten in de waterval lopen. Zo gaaf en dan dat uitzicht erbij was echt heel erg indrukwekkend. Dat droombeeld werd alleen knullig verstoord toen ik vanaf het water wat naar beneden stroomde een foto te maken en ik dus door mn knieën ging in het water, tot.. Net iets te ver. Ja hoor Jantina red de hele berg zonder uitglijden waar half Laos naar beneden glijd en Midden in de waterval ga in door mn knieën en is mn hele broek door en door nat. Haha gelukkig viel het niet op doordat de helft van de mensen er bij liep met ene uitgegleden broek. En het kon nog erger want Carson haar camera was in het water gevallen. En waarschijnlijk is haar hele camera kapot. Op dat moment was ik eigenlijk best trots dat ik mijn beide camera's nog heb en dat ik ze niet heb laten vallen of gewoon ergens heb laten liggen.

Dit weekend was er ook sinterklaas en voelde het heel gek dat ik die gezellige avond miste maar we maken hier zoveel mee dat ik er niet te lang bij stil sta. Ook denk ik steeds aan de kinderen van zondagsschool die nu hard aan het voorbereiden zijn voor het kerstfeest waar ik helaas niet bij kan zijn. Ik zit hier in een zonnig land waar we alleen in de schaduw leven omdat het te warm is en de kerstlampjes in de stad geven me niet echt het kerstgevoel wat ik normaal in nl heb.

Deze week ben ik begonnen op mijn nieuwe project, het Is het enige autismecentrum in heel Laos. Het is op het erf van een grote villa waar een ouder van een van de kinderen woont. Hij heeft dit centrum opgezet en heeft hulp van ervaren medewerkers die in vergelijkbare centra hebben gewerkt in Thailand. Er zijn hier dus op kantoor verschillende thaise mensen die de teatchers hier opleiden tot begeleiders van de kinderen. Het voelt hier heel erg alsof ik werk bij de rupsjes en het Is erg leuk om de verschillen te zien en de dingen die ik herken van mijn stage bij de rupsjes. Er is een vrouw uit Australië die helpt op kantoor en daar kunnen we dus dingen aan vragen. Ik ben hier met twee huisgenootjes en er komen er volgende week nog twee bij. Elke dag komt well mee, hij Is een coördinator van de organisatie en is er om ons te helpen en te vertalen. Zelf geniet hij ook erg van het werken met de kinderen en is het heel leuk om hem zo te zien genieten.

Ik zal een beetje proberen te omschrijven hoe ene gemiddelde dag er hier uitziet. Als wij aankomen zitten alle kinderen beneden in de gezamenlijke ruimte op de grond in een grote kring en zitten de vele begeleiders erbij om iedereen in toom te houden en de kinderen te helpen. Iedereen doet een goedemorgen zegje en we zingen twee liedjes die ik na drie dagen aardig begin te kennen. Na het zingen is het een uur gymen en zijn er verschillende oefeningen zoals rollen op een mat en liggen op een grote bal en met de voeten in een bak met bonen. Dit klinkt allemaal best soepeltjes maar als ik dan vertel dat er obgeveer 30 kinderen in een ruimte zijn waarvan er gemiddeld twee per tien minuten proberen te ontsnappen naar kantoor of naar buiten, en minstens drie op missie zijn om een ander kind te slaan omdat ze niet weten wat ze moeten doen er eentje in de hoek zit te schreeuwen en een ander op het aanrecht klimt. En dat een uur lang. Het is best gezellig ja en heerlijk om tussendoor die lieve gezichtjes met hiun ondeugende lachje te zien. Na een paar dagen weet ik een beetje wat de kinderen mogen en hoe ik aan bepaald elkanderen kan herkennen of ze op missie zijn of niet. Het is lastig dat er verder niemand engels praat en de kinderen totaal niet naar ons luisteren omdat ze ons niet snappen en ze weten dat we toch niks kunnen doen of vertellen. Ik ken nu een paar namen en.dat helpt ook al een stuk. Na de gym gaan de kinderen in groepjes van vijf of zes naar hun eigen lokaaltje boven en hebben ze les. Elke klas is geselecteerd op ongeveer het zelfde niveau. Ik ben steeds aan het bedenken wat voor dingen er kunnen worden toegevoegd aan het programma om het voor sommige kinderen wat makkelijker en voorspelbaarder te maken. Ik vind het leuk om dingen te bedenken en te overleggen met degene die engels kunnen. In de lessen doen de kinderen allerlei oefeningen, van kralen rijgen, puzzelen en bonen verplaatsen met een pincet tot Laosletters schrijven, cijfers leren en de ontelbaar aantal soorten fruit waar ik meer dna de helft niet van ken. Al verschillende onbekende vruchten geproeft maar nog geen favoriet. Wanneer ik in de lessen erbij zit probeer ik de kinderen wat te helpen en wat nieuwe dingen te leren. Soms verloopt dat super soms kijken ze me schaapachtig aan en gaan ze gewoon eigenwijs door met wat niet mag " onder het mom van ik kan niet aan je gezicht aflezen wat je bedoeld en kan geen Engels", ookal hebben ze daar 9-10 x wel gelijk in :)). En soms kom ik er achter dat ik ze misschien hele verkeerde dingen leer.

Een keer zat ik in een klas en liep de teatcher weg dus probeerde ik de vijf kinderen maar te vermaken omdat k geen idee had wat ze moesten doen en leerde een meisje om je wangen op te blazen en soort van met je vingers ze lek te prikken wat er geniaal uit moet hebben gezien want ze lagen helemaal dubbel. Aangezien de teatchers in de klas heen streng zijn veel kinderen bang voor ze zijn. Maargoed een meisje ging de uitdaging vollop aan en probeerde met alles wat ze kon haar wangen vol lucht te krijgen maar dat lukte maar niet, en dat had als resultaat dat het een groot spetterfestijn werd om dat geluid maar te krijgen. Teatcher binnen kwam realiseerde ik me dat dit misschien niet het slimste idee was, ik zag een nieuwe tic al ontstaan haha maar gelukkig viel het mee nadat er met de liniaal op tafel werd geslagen was alles over. Op een dag maak ik daar zoveel mee dta het niet bij te houden is maar ik vermaak me daar zeker wel. Ook het guesthouse word steeds leuker en gezelliger. Het loopt nog niet allemaal soepel maarja kleinigheidje hou je toch he.

Ondertussen lig ik nu op het derde bed van de vier bedden in onze kamer, er is al heel wat gewisseld aan mensen.

Fijn weekend allemaal!!!

Liefs jantina