Sabaidee!!

Gisteren,zaterdag 12 december, hebben we aan kim gevraagd of wr geld konden krijgen om naar het buddahpark te gaan omdat we daar tijdens de cultuurweek niet heen konden omdat het dicht was door onafhankelijkheidsdag, het antwoord was na veel pogingen duidelijk, nee die week is afgesloten dat moet je begrijpen. Prima joh het Is toch niet zoveel. Die avond kwam hij naar mij en vicky toe om te vertellen dat rambo van de receptie met ons mee ging ookal kan hij geen Engels, en we hoeven het niet zelf te betalen. De volgende ochtend werd het zelfs nog beter, van het ene uiterste naar het andere uiterste ging nu opeens kim met ons mee. Ideaal want hij kan engels maar hij was er zelf ook nog nooit geweest dus hij had ook geen idee wat alles betekende. Toen we daar kwamen was het een groot grasveld (ter grote van het museumgras te Amsterdam) en daarom stonden of lagen allemaal verschillende buddhabeelden. Toen ik thuis was had ik op internet verschillende mooie foto's van deze plek gezien en kon ik me al noet voorstellen dat ik daar heen ging, en nu stond ik er gewoon. Zo bijzonder. Na een hele fotoshoot gingen we lunchen en genoten we van een heerlijk koude kokosnoot. En zelfs dat kregen we van Kim, we hebben toch iets goed gedaan :).

Toen we na een lange busrit weer thuis kwamen zijn wr naar een markt geweest, dit blijkt dus de morningmarkt te zijn, niemand weet helemaal zeker welke het nu is maar voor ons was deze nieuw, en weer gigantisch groot. Echt mooi om daar te lopen tussen de lokale spulletjes en iedereen prutst op zn eigen manier die totaal onbekend is voor mij.

Ondertussen geniet ik van het maken van foto's.

De volgende dag zijn we door mister t van het guesthouse naar het busstation gebracht aan de andere kant van de stad. Super lief sta hij ons bracht omdat hij ene hele drukke dag blijkt te hebben met zijn hele familie. Vanaf het station worden we verder gereden naar het nam nuang lake (kijken hoe het heet) en komt er naast nog veel meer mensnen om ene monnik bij ons in het busje zitten. Hij vraagt me waar ik vandaan kom en waar de andere vandaan komen. Twee van Australië een van Engeland en een van Holland. Ideaal. Zo leuk om random gesprekken te hebben met zulke mensen in de bus. Had ik gisteren trouwens ook toen we op de terugweg waren van het buddahpark, Kim, de coördinator, hoorde dat ik naast hem met een vrouw aan het praten was en na een tijdje vroeg hij of ik hem wilde helpen met iets, ik snapte er geen snars van maar uiteindelijk begreep ik dat hij niet vroeg of ik voor hem wilde werken maar of ik aan die vrouw naast me wilde vragen of ze een baan had en voor Kim wilde werken

Tuurlijk wil ik dat wel vragen, hij Is blijkbaar te bang om het zelf te doen, ik vind t wel leuk. Maar helaas ze had al een baan, dus ik vroeg of ze vrienden had die engels konden praten en bracht kim en de vrouw met elkaar rin contact om nummers uit te wisselen, ik was nog noet helemaal zeker of ik nu twee mensne aan het koppelen was of kim aan het helpen was voor een nieuwe werknemer, haha uiteindelijk kan het allebei. Maar dat is zo leuk zulke situaties.

Maar het begon eigenlijk met het verhaal dat de monnik bij ons in het busje kwam zitten. Hij vertelde ons dat hij naar een festival ging wat een x per jaar is en wat heel bijzonder moet zijn, waar lokale mensne zich traditioneel kleden. En hij deelde gelijk mee dat het meer waar wij heen gingen dat dat totaal niet interessant was, tja dat krijg je dan te horen als je net onderweg ven naar het meer. Maar hij raadde ons aan om zeker naar het festival te gaan. Het klonk voor ons zeer interessant en hoe verder we reden hoe meer mensen we zagen op scooters die de traditionele kleding aan hadden. Toen hij uitstapte kwam hij bij de deur met een grote doos, hij zei tegen ons dat hij een kadootje had en het waren allemaal koekjes die hij eigenlijk aan een blind en doof meisje ging geven. Hij was zooo vriendelijk dat uiteindelijk de hele bus zat te genieten van de verschillende koekjes die eigenlijk voor een super schattig doof en blind meisje van drie jaar bedoeld waren. Tja wat moet je dan hè, haha. We hebben nog wel wat voor dr overgelaten hor :)).

Toen we aankwamen bij het station bleven wij met zn vieren zitten omdat we dachten dat we tot de dam werden gebracht maar onze chauffeur was weg. Bleek dat hij iemand aan het zoeken was die die gekke buitenlanders duidelijk kon maken om zn busje te verlaten en hij ons blijkbaar niet verder bracht. Eenmaal bij het meer aangekomen hebben we gelunchd en hebben we een boot gehuurd, zo klinkt het soepeltjes maar er gingen heel wat onduidelijke hand en voet gesprekken aan vooraf. Tijdens de boottocht werden we op een van de eilanden afgezet en mochten we even zwemmen. En weer was ik uiterst blij met mn waterschoenen, ideaal. Wat een pret met zn vieren. En wat een ontzettend mooi uitzicht. Zo ongelofelijk mooi en onwerkelijk. Ik hoor het vaak van vrienden uit Nederland dat het zo bizar is dat ik er zit maar dat realiseer ik me ook echt elke dag, ik geniet van alles. Vollop. Na de boottocht begon het avontuur om door iemand naar huis gebracht te worden en halverwege de drie uursrit ook nog te stoppen bij het mong festival (mong nieuw jaar) te kijken en rond te lopen. Dit keer kwamen we er met een handen en voeten gesprek en zelfs Google translate niet uit. Dus uit t niets kreeg ik een telefoon aan mn oor gedrukt en heb ik een engels sprekend persoon duidelijk gemaakt. Tijdens het gesprek vroeg ik me even sterk af waarom ik degene was die dit gesprek aan het voeren was omdat ik met drie Engelssprekende meiden was en ik met mn boeren engels aan het praten ben. Haha t gaat wel steeds beter want die meiden vinden dat k super engels spreek, okee noet super maar goed :) haha. Maar we zijn dus naar het festival gereden in onze privébus. Het was tien x zo duur maar dat vonden we het waard. We merkten al snel dat we de enige buitenlanders waren op het hele terijn. Ik vond het geweldig om te zien hoe bijna iedereen prachtig was gekleed in traditionele kleding. Heb wat mooie foto's kunnen maken. Haha ze waren een spel aan het doen waar de meiden aan een kant stonden en de jongens aan de andere kant en ze een tennisbal overgooiden naar elkaar, ze keken er allemaal niet super blij bij dus ik snapte er niks van maar al snel werd thuis duidelijk dat dit een ritueel of spel is om een partner te vinden. Wel creatief toch.

Maandag weer lekker naar het autismecentrum en weer vollop genoten ookal had ik een korte nacht waarin we door verschillende mensne werden gestoord en ik de gang op ben gelopen om een groep Chinezen te bedaren om zes uur sochtends. Maar het was leuk om te zien hoe vertrouwd ik al ben voor de kinderen. Ik heb wat tips kunnen geven hoe je een onstabiel kindje in etappes kunt leren opstaan en dat pakte de leraar heel leuk op en ook het jongetje. De rest van de middag heb ik met mi de potloden geslepen en kwam ik er achter dat ze dit lekkerder vond dan gemiddeld want opeens snapte ik waar steeds alle punten heen gingen. Mi at ze op. Verder een geslaagde activiteit haha. Op de terugweg vertelde de coördinator, veo heet ie, dat hij zich verbaasde dat mijn gezicht er altijd zo kalm uitziet en het lijkt op ik geen stress heb en me nooit druk of zorgen maak en mooi dat de kinderen dat fijn lijken te vinden. Toch leuk om te horen van een leek en iemand van zo'n andere cultuur.

De dag werd helemaal super wanneer ik even met janizah en corina kon Skypen na een lange dag.

Gisteren was het al weer woensdag, de dagen gaan hier zooo snel. Gisteren heb ik de ochtend in de snoezelruimte gezeten met een aantal kinderen en smiddags heb ik geholpen in een andere groep. Ik heb de oudere jongen geholpen met zijn oefeningen en kopie wakker proberen te maken na zijn middagslaapje, het was leuk om nieuwe oefeningen te maken voor die jongen omdat hij normaal een oefening per les heeft en hij het leuk leek te vinden om er meer te doen. Het was leuk hoe hij het accepteerde en me nu niet steeds wegduwde. Het blijft toch even aftasten als negen van de tien kinderen niet kan praten en alleen hun eigen manier van schreeuwen hebben. Je zou er maar mee moeten dealen knap ingewikkeld. Savonds ben ik met twee huisgenootjes naar de nightmarket geweest en hebben we in een restaurantje gegeten, we zouden eigenlijk alleen stickyrice met mango proberen omdat dat een specialiteit van Laos moet zijn maar toen ik na twee weken alleen maar rijst, de burger zag staan kon ik me na zo'n lange dag niet inhouden en heb ik heerlijk genoten van een burger. Heerlijk. Omdat het de laatste avond was van een van de vrijwilligers hadden we een gezellige avond en zijn we nog even uit geweest om te kijken hoe de jonge mensen in Laos hun avond vullen. Het ging niet allemaal vanzelf Op een gewone woensdagavond was het er goed druk. Om de volgende dag weer fris en fruitig op te staan ben ik vroeg naar huis gegaan.

De volgende dag, na weer mijn favoriete ontbijtje van een laoaanse banaanpannekoek, was het fijn om weer lekker inzet ritme naar het autismecentrum gaan. Het word al helemaal gewoon en het Is leuk dat de leraren steeds meer contact zoeken en ik vind het nu al jammer dat volgende week mijn laatste paar dagen zijn. Ik heb het hier goed naar mijn zin. Donderdag waren alle kinderen in twee groepen gestopt omdat de rest van de leraren een vergadering had, wat een drukte. Ik deed met mi een spelletje met steentjes maar had niet zien aankomen dat ook de steentjes recht zo die gaat in haar mond gingen. Verder heb ik oefeningen en puzzels gedaan met een jongetje die heel onvoorspelbaar en druk is. Hij kan eigenlijk alleen maar communiceren door te slaan, bijten (anderen en zichzelf) of schreeuwen. Maar naast dat zie je dat het echt een vriendelijk jongetje is die het allemaal net niet snapt. Ik kreeg de volle laag toen hij met zijn volle kracht en gewicht op mn gestrekte benen ging springen, dit alles maakt het werken met deze kinderen lekker dynamisch en een aardige uitdaging. Ik heb veel respect voor de manier waarop ze hier allemaal met de kinderen omgaan.

Aan het eind van de week is het altijd afscheid nemen van mensen waar je veel dingen mee hebt beleefd, met de een meer dna met de ander maar dat Is het negatieve aan de weekenden hier, het leuke is dat er weer een uitje op de planning staat, zo gaan we vandaag en morgen naar vang vieng en is er als we terugkomen weer een nieuwe kamergenoot. Uitrusten is er hier niet echt bij, de dag begint meestal rond half zeven en na een lange dag werken heb ik geluk als ik rond elf uur in bed lig. Ik denk dat ik zometeen in de bus heerlijk kan slapen. De week van kerst gaat bijna beginnen. Een bijzondere week, voor iedereen thuis een hele fijne kerst en fijne feestdagen met alle lieve mensen om jullie heen.

De verste kerstgroetjes en veel liefs jantinaaaaaal