Goodmorning, (of good evening:))

Na heel wat geregel en heel wat voornemens om dit x het weekend wel optijd te regelen, was het precies vrijdag middag om vijf uur geboekt dat we zaterdag ochtend met de bus naar vang vieng gingen, net optijd dus :). Er zouden nog drie andere mensen meegaan maar twee vonden het te duur voor hun studenten loontje en een had een te pittig weekje gehad dus we gingen met zn tweeën, prima wij vermaken ons wel :)). We werden om negen uur opgehaald, laos tijd is dat dus kwart voor tien. Eenmaal in het busje was het passen en meten of iedereen erin paste maar uiteindelijk lukte het. Van het ene busstation naar het andere en na elke keer een poos wachten was het ongeveer vier uur voordat we aankwamen in vang vieng, nog een uur te gaan voordat de zonsondergang begon. Alle plannen die we hadden voor die middag zoals kayakken en waterval bezoeken gingen niet door. We zouden namelijk om een uur al aankomen. Dus hebben we lekker rustig aan gedaan en zijn gaan lunchen, na de lunch zijn we een rondje door het dorpje gelopen om de boel eens te verkennen. Wij kwamen natuurlijk net in het weekend dat er het grootste festival is van het jaar waar veel lokale mensen en toeristen komen. De hele stad was volgeboekt, hadden wij even gelukt met nog twee bedden een dag van te voren. Er liepen genoeg mensen rond met hun backpack op zoek naar een guesthouse met slaapplekken. Terwijl wij al moe rondliepen zagen we een bordje staan met panorama uitzicht en een grot. Ik overtuigde jazza om er gewoon heen te gaan en maar te zien waar we uitkomen. Jazza had op internet een review gelezen waarin stond dat er soms neppe bordjes stonden om geld te vragen voor de entree en dat er dan uiteindelijk niks blijkt te zijn.

Daar ging ik natuurlijk volledig in mee maar ik wilde wel graag neppe bordjes volgen :), en ik moet eerlijk zeggen toen we een kudde koeien volgden op het pad wat de pijltjes wees en we dwars door een graanveld liepen, dacht ik eventjes dat ze zowaar misschien nog echt gelijk had ook maar na drie kilometer kwamen we toch echt bij de grot. Prachtige plek toch om te zijn terwijl de zon onder gaat tussen de bergen. Onderweg hebben we twee mensen ontmoet die in signapoor wonen en samen kwamen we in de grot terecht dwars door de jungle het leek wel een of ander verlaten landschap uit de prehistorie waar middenin een oud mannetje bij zn vuurtje zat om ons geld te vragen voor de grot en ons een hoofdlamp te geven voor in de grot. Oioioi als dat nodig is dan Is het serieus werk dachten we al, nou dat was het, na heel wat stijle bamboetrappen en rotsen komen we in een grot waar er via allerlei gangetjes en trappetjes in moesten klauteren, t gaat allemaal niet zo makkelijk als we in eerste instantie dachten maar t was het meer dan waard. Jazza was helemaal op dr plekje dat was snel te merken. Ze wist dat ik niet echt een grottenmens ben, igg niet op slippertjes en een korte broek maar de twee uit signapoor bleven ook een beetje aan het begin. Na een paar honderd meter waren we jazza al kwijt omdat ze zo snel was, elk liedje wat ook maar iets met terugkomen te maken heeft, al is die keuze voor mij in het engels beperkt, hebben we gezongen om een teken van leven te krijgen zelfs Hello from the other side hielp niet. Toen we eindelijk aan het eind van de grot wel lampje zagen schijnen was het een hele opluchting en liet ze me zien dat er echt een hele grote ruimte was, op dat moment hield mn camera er mee op, ik wist dat hij het niet zo heeft op donkere situaties maar nu was hij echt nukkig, beperkte foto's van de grot dus :) Bij deze dus pap de flitser houd niet van Azië en is akelig eigenwijs, maar dat Is n kleinigheidje. Op de terugweg was het al bijna donker en moesten we door de jungle met onze mobiel zaklamp, we hoorde van het stel wat we hadden ontmoet dat ze de volgende een ballonvaart hadden geboekt, nou ik moest even wennen aan het idee dat ik alleen op reis was en toch echt zelf die beslissing mocht maken zonder mn moeder te bellen, haha sorry mam, maar het was een goede kans om te pakken in zoooo n mooie omgeving. Dus nadat we met zn vieren wat hadden gedronken zijn we de straatjes door gegaan om prijzen te vergelijken en plannen te maken voor de volgende dag. We moesten ook de bus terug nog boeken dus we hadden nog genoeg te doen. Na een aardig poosje kwamen we bij ons guesthouse om een bus terug te boeken. En al snel werd pijnlijk duidelijk dat alles zo goed als vol zat we moesten dus al heel vroeg in de middag terug naar huis om voor de werkdag weer thuis te zijn.

Dat word dus uiterst gebruik maken van de tijd die we hebben. Bij de eerste ballonvaart die we tegenkwamen kregen we te horen dat alles vol zat omdat het zo druk was en dta het allemaal vam dezelfde companie was. Bij de volgende zat een heel vriendelijke jongen waar we na onze boekingen nog ff gezellig mee hebben zitten kletsen aan de travelbali :). Hij belde voor twee kaartjes voor de ballonvaart van 06:00 en jahoor twee laatste, nadat we geld hadden gehaald belde hij voor de terugreis naar Vientiane en jahoor twee laatste kaartjes voor de bus terug, nah wat een onwijs geluk hebben wij. Na alles regelen en het reizen en lopen en eigenlijk van de hele werkweek waren we zo kapot dat we niet eens meer naar het festival zijn geweest en we lekker ons bedje in zijn gedoken. Toen we een nieuw stel ontmoette, in onze slaapkamer, werd het alsnog laat maar dat was niet erg :). De volgende dag om 5 uur ging onze wekker en op dat moment komen de laatste twee kamergenootjes binnenstrompelen, zij waren duidelijk wel naar het festival geweest, of igg naar een feestje. Grappig moment om dan twee totaal onbekende jongens na een kwartiertje weer wakker moesten maken doordat wij weg gingen. Tja dat hoort erbij. Toen we voor de ballon stonden tussen de hoge rotsen te wachten om het mandje te beklimmen en de zonsopkomst te gaan bekijken op een hoger punt dan de zon, had ik wel even een kippenvel momentje hoor. Wauw wat een prachtige dingen mag ik toch allemaal meemaken, zoo bijzonder. En het leuke was dat we ook bij het stel wat we die dag ervoor hadden ontmoet. Tussen de bergen lag het dorpje en liep een riviertje en hier en daar zag ik wat rijstevelden de mist bleef hier en daar tussen de bergen hangen en dat was een prachtig gezicht vanaf boven, dat Is toch wel even wat anders dan het gemiddelde uitzicht op de veluwe. We zaten met acht man in het mandje maar ik had het gevoel dat ik wel voor tien man tegelijk aan het genieten was, het was de hoeveelheid kip(geld) meer dan waard. Na drie kwartier begonnen we aardig dicht bij de bergen te komen en was het einde in zicht. Wat ik me eigenlijk nog niet had gerealiseerd was dat de volgende fase, de landing was, en dat dit nogal op verschillende manieren kan verlopen. De enige voorlichting die we kregen was dat we onze knieën moesten buigen tijdens het landen. En uiteindelijk ging het zo soepeltjes, alsof we op een matras landde. Nadat we nog vollop aan het nagenieten waren hadden we het plan om lekker te gaan ontbijten in ons guesthouse. Wat overigens heerlijk was, en toen zijn we samen gaan kayakken. We werden met zn tweeën opgehaald door een tuktuk en uiteindelijk kwamen er nog een hele groep jongens bij. Toen ik mn reddingsvest aan had kon de pret niet op voor sommige. Ze stonden bijna in de rij om samen met me op de foto te gaan. Dat blijft toch nog wel een vreemd gedoe haha dat je zo bijzonder voor hun bent als buitenlander. Eenmaal te water bleken jazza en ik een topteam, we haalde de andere in die om de drie meter kapseisten en genoten van het prachtige uitzicht. En lekker genoten samen natuurlijk, na een pauze ruilde we van plaats en zat ik als stuurman voorin, dat hebben we geweten. Eerst werden we ingehaald door onze lieve onbekende laoaanse vrienden. Waardoor we in drie keer mikken totaal door werden natgegooid en wij falen natuurlijk wanneer we het probeerde terug te doen en op zn meest 300ml water vanaf onze peddel kregen gegooid:). Maar na dat overleefd te hebben kwamen we op het moeilijke gedeelte van de rivier. Natuurlijk dat ik dan voorin zit, maar toen raakte we dus vast op een rots in het water, we probeerde met al onze kracht beweging te krijgen en dat lukte aardig maar je moet het voorstellen dat we met onze Kayak op een pionnetje in het water waren beland en we daarop alleen rondjes konden draaien, het moet er van een afstandje prachtig uit hebben gezien want de gids nam alle tijd om er van te genieten. Na een duwtje dreven we weer helemaal gepland verder naar eindbestemming. Na de lunch moesten we helaas alweer klaarstaan om met dus bus naar huis te gaan het was weer een lange rit. Toen we thuis kwamen moesten we verhuizen naar een andere kamer omdat onze deurklink was gebroken. Ondertussen ook weer kennisgemaakt met onze nieuwe kamergenoot. Toch leuk elke x nieuwe mensen in je kamer. Maandag weer lekker genoten op het project en werd ons verteld dat we woensdag een kerstdag hadden omdat het de laatste dag is voor de kerstvakantie. Iedereen moet een kadootje voor een leraar kopen en dat hebben we maar gelijk savonds gedaan op de markt, en ook voor de twee lieve meiden van de bediening, die tijdens het schrijven van dit verhaal al twee keer om de hoek hebben gekeken en sschreeuwden :Heaaa tinaa, en dan gezellig naast me gaan staan bellen in het Laos:), maar we hebben dus kadootjes gekocht met zn tweeën als afscheid en voor kerst. Daarvoor hebben we nog de zondsondergang bekeken.

De volgende ochtend stonden we om vijf uur op. We is dus nog steeds jazza en ik :). En gingen kijken naar hoe de mensen langs de straat offers brachten aan de monniken die elke ochtend rond vier uur beginnen met langs komen lopen om eten op te halen. Toch interessant om zo'n bijzonder ritueel in het echt te zien. We waren ondertussen onderweg om de zonsopkomst bij de mekongriver te bekijken want dat is waar we altijd zonsondergang kijken. Dus daar hoort de zon (logisch toch), in de vroege ochtend natuurlijk nooit aan gedacht dat de zon natuurlijk aan de andere kant op komt, Hahaha stonden we dan. Jaja de zon is achter de wolken. Daarna lekker ontbeten in een Frans tentje echt lekker. Samen met een andere vrijwilliger van het project. Toen we opgehaald werden door de tuktuk zoals elke dag, moest de dag nog beginnen maar pfoe k was al goed moe. Eenmaal op t centrum bleek het op dinsdag ook al feest te zijn en was het vooral liedjes zingen estafette racen en veel chaos maar leuke chaos, ons werd verteld dat wij smiddags de kinderen moesten vermaken met een activiteit, tja dat kan je zo allemaal opeens worden verteld tussen neus en lippen door. Maar meer info kregen we ook niet. Dus wij hadden hele plannen en probeerde een beetje in te schatten wat de bedoeling was, uiteindelijk gingen ze smiddags wel naar de klassen en was het een heerlijke middag toen een van de onrustige en onvoorspelbaarste jongens mij vol trots nieuwe woorden aan het leren was, alsof hij mijn leraar was. De pret in zijn ogen maakte me zoo blij we hadden echt heerlijk contact en hij betrok iedereen bij zijn les, zoo genieten als een jongen zo op zichzelf opeens durft te genieten bij je. En dat is trouwens iets waar ik misschien wel het meest van geniet, waar ik ook ben of het nou in de tuktuk is, op het project, op mn fietsje, of op de markt en ik kijk mensen,die niet lachen, aan met een glimlach en ze glimlachen dan terug, dat Is genieten!! Ik denk dan altijd, waah misschien ziet die persoon door zijn eigen glimlach zijn dag nu weer helemaal zitten en weer een stille genieter erbij. En dat is ook op deze momenten in de klas, heerlijk. Vandaag heb ik de donatie gegeven aan het autismecentrum, ik had daarbij het idee dat zij het minder dringend nodig hadden dan in Phnom Penh dus na lang nadenken heb ik ervoor gekozen om een derde van het bedrag wat eigenlijk voor laos was bedoel. Terug te sturen naar Phnom Penh naar de daycare. Daar waren ze er heel blij mee en natuurlijk ook op het autismecentrum.

Sorry mensen ik blijf maar typen hoor. Alles wat ik me kan herinneren, ik vind het leuk om later terug te kunnen lezen :).

Smiddags werd ik door mijn lieve kamergenootje verrast door macarons die ze in het Franse tentje had gekocht voor mij als kerstkadootje. Omdat ik ze nog nooit had gehad. Oioioi wat was dat lekker en lief zeg.

Die avond zijn we in de cultuurhal van Vientiane er was een dansvoorstelling. Soort hollands got talent maar dan zonder talent, same same but different zoals ze dat hier allemaal zeggen. Haha nee er was heel veel talent bij "dance dance asië", tjonge wat leuk om even totaal iets anders te doen. Uiteindelijk werd elke avond toch weer laat ookal waren we er al zo vroeg uit. Maar met al die leuke dingen gaat dat zo snel. Woensdag op het centrum was een groot feest ondanks dat het voor ons allemaal onze laatste dag was. Hoe gek om die lieve interessante kinderen nooit meer te zien. Ik heb genoten van alle dansjes die we vandaag hebben gedaan en om te zien hoe goed iedereen het deed terwijl we totaal afwerken van het schema, ze zaten gewoon hutje mutje opde grond en deden allemaal spelletjes die ik niet snapte, het scheelt alleen onwijs veel dat ik de namen van alle kinderen onderhand ken en dat ik nummers weet. De kinderen kregen allemaal kadootjes en na de lunch werden ze allemaal opgehaald door hun ouders. Daarna deden we het kadootjes spel met de leraren mensne van kantoor en van de keuken, een heel koppel, 28 man samen. En dat was zoo gezellig. Ookal verstaan we er echt helemaal niks van, goed blijven luisteren of je je naam hoort en er dus iets van je wordt verwacht. Ik vroeg veo of hij de leraar waar ik veel mee heb samen gewerkt wilde bedanken en zij bedankte me heel lief en zei dat ik goed was met het werken met deze kinderen. Ik voelde me vereerd door haar ookal is ze nog jong het Is n goede leraar die dat zegt. Toch leuk.

We kregen allemaal een kerstpakket, en dat was er dit jaar een die verreweg de meest originele is die ik ooit heb gehad, ik weet dat melk gezond is maar zooo gezond wist ik niet. We kregen allemaal een hele plasticzak vol met allemaal soorten melk. Ik weet niet of ik het er zo lekker uit vind zien maar zoo lief. En ik heb een thermosflesje gekregen. Dat word ene uitdaging om in mn backpack te krijgen. (niet gelukt:)) Na een rondje karaoke en wat bananen met bier zijn we naar huis gegaan. Savonds afscheid genomen van mn lieve kamergenootje die kerst gaat vieren bij haar tante in luang prabang. Helaas voor mij maar ik ga me hier ook wel vermaken met kerst :). Ojaa ondertussen zijn we met heel wat heisa weer terug verhuisd naar onze eigen kamer :).

Iets totaal anders wat eigenlijk de hele week of de hele maand al gebeurt is dat er twee verkleede clowns op een scooter of een paar vreemd verkleede mannen op een soort jeep staan om door grote luidsprekers te adverteren dat het circus in de stad komt. Voor het eerst deze week zag ik dat ze dat dit x promotten met een aap op het dak van een auto. Hij zat aan een ketting en de luidsprekers die knoerthard staan, stonden op hem gericht, arme aap. Toch soort van grappig want zoiets zou je nooit in nl zien :).

Donderdag was het autismecentrum gesloten en heb ik geholpen op een ander project. Bij het construction team. We hebben geverfd en stenen gesjouwd, even weer wat werk wat me aan de projecten in Afrika deed denken in de brandende zon :).

Smiddags werd me verteld dat ik les ging geven. Hmm okee ondertussen wel gewend om op een random school in een random klas gezet te worden voor een hele middag dus ja waarom niet. We gaan de uitdaging maar gewoon aan. Uiteindelijk kreeg ik twee klassen in een, met kinderen van ongeveer 7 tot 11 jaar. K heb ze zeedieren geleerd en terwijl ik die op het bord aan het tekenen en schrijven was dacht ik dat ze allemaal al lang afgeleid waren maar het merendeel was uit zichzelf al aan het overschrijven.

Die concentratie was echter van korte duur en ondertussen stonden er drie laoaanse leraren in het open raam mee te kijken hoe ik dat ging hendelen. Ik bedacht een spel waarmee ze de woorden die ze hadden geleerd moesten spellen. Allemaal letters op een ballon en hun moesten in de goede volgorde staan. Wat een chaos haha. Maar ik liet het allemaal maar een beetje op zn beloop en genoot maar van de vriendelijk kinderen. Ze leken het wel leuk te vinden de manier waarop ik lesgaf zoals de leraren stonden te kijken.

Savonds ben ik gezellig met veo naar de zonsondergang geweest laatste dagje met mijn beste coordinator die altijd meeging naar het autismecentrum. Op de markt liepen we samen en als we gewoon aan het kletsen waren werd er door iedereen vol bewondering gekeken dat veo zo goed contact had met een buitenlander. Grappig om te zien. ze houden hier van buitenlanders vooral om.naar te kijken en hun engels mee te oefenen. Alle mensen hier zijn super vriendelijk en doen alles voor je als het nodig is, heb nog geen enkele boze of vervelende laoaan tegengekomen. Vrijdag was het kerst en ben ik samen met een kamergenootje naar een kerkdienst geweest. Het begon om tien uur maar om vijf voor tien waren er om precies te zijn wel vier mensen, uiteindelijk werden dat er gelukkig na tienen wel 30, het was fijn om kerst te vieren in een dienst met andere mensen, voelt toch meer kerst als alleen bijbel lezen op mn kamertje na de dienst zijn we met zn alle wezen lunchen bij een restaurantje en werden er door sommige mensen uit onze groep allemaal kadootjes aan elkaar, hele lieve dingen gekregen, het was een hele klus om alles weer in mn backpack te laten passen. Na wat skypegesprekken en felicitaties voor oma die jarig was ben ik naar de markt geweest lekker even struinen voor wat kadootjes en daarna tot laat bij de mekongriver gezeten samen met tar en de andere vrijwilligers. Ik vond het zoo leuk om tar nog even te zien. Die lieve meid. Gek om afscheid te nemen. We hebben ons kerstdiner gehouden bij een indiaans restaurant, wat ik nog nooit had gegeten. Het was een fijne kerstdag. Toch gek dat je je kapot zweet met kerst want het was een hele warme dag. Na de uitdaging om mn tas in te pakken en mijn reis en verblijf in vietnam te regelen ben ik lekker gaan slapen om de volgende dag lekker rustig aan te doen. En te plannen waar ik allemaal heen wil in vietnam. Is nog een best ingewikkelke klus om te plannen. Over drie uur word ik door mijn lieftallige kamergenootje( met auto:)) naar het vliegveld gebracht om aan het laat en derde van mn avontuur te begonnen, voelt heel raar omdat ik vanaf nu alle vrijheid heb maar ik heb er heel veel zin in. Ik ga vollop genieten van alles wat ik mag gaan zien in dat land en probeer jullie op de hoogte te blijven houden. Ik weet dat jullie nog heeeel veel foto's tegoed hebben, ik hoop dat dat delen makkelijker gaat in vietnam :).

Ik hoop dat iedereen fijne kerstdagen heeft en wens jullie bij deze het aller aller aller beste voor het nieuwe jaar, en zijn er mensen die twijfelen om te gaan reizen. Een tip van mij: doe het gewoon, een mooi nieuw voornemen. Je zult er geen spijt van krijgen, de wereld is zoo mooi met alle mensenerbij.

Dikke liefs Jantina